Ολυμπιακός: Το κρίμα με Λάιτι, η ευστοχία στο μεταγραφικό τερέν και τα παραδείγματα

Δικαιολογημένη έκπληξη και εύλογα ερωτήματα προκάλεσε η είδηση της απόκτησης του Κέβιν Πάντερ από την Παρτιζάν, ενός παίκτη που πρωταγωνίστησε στη Euroleague με το Μιλάνο κι έφτασε ένα σουτ μακριά από τον τελικό του FInal Four.

Γιατί δεν κράτησε ο Μεσίνα τον πρώτο του σκόρερ; Γιατί δεν βρήκε ένα καλό συμβόλαιο σε ομάδα της διοργάνωσης; Αφού κατάφερε να τον υπογράψει η Παρτιζάν, ήταν τόσο δύσκολο να επιστρέψει στον Ολυμπιακό;

Η περίπτωση του Κεβιν Πάντερ, όπως κι εκείνη του ετέρου πρώην ερυθρόλευκου Γουέιντ Μπολντγουιν αποτελούν πρώτης τάξεως παραδείγματα ώστε να αντιληφθούμε τι σημαίνει ευστοχία στο μεταγραφικό τερέν.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης σεζόν, τα ονόματα των δύο Αμερικανών δέσποζαν στις συζητήσεις των φίλων του Ολυμπιακού, που δυσκολεύονταν να «χωνέψουν» ότι αμφότεροι έφυγαν από τον Πειραιά ως αποτυχημένοι κι αμέσως μετά άνοιξαν τα φτερά τους πραγματοποιώντας υψηλές πτήσεις. Μάλιστα έφτασαν να κονταροχτυπιούνται για μια θέση στο Final Four.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΑΣΑΝ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ;

Επιχειρώντας να εξηγήσουμε γιατί συνέβη αυτό και χωρίς να αναλωθούμε σε λεπτομέρειες για τα τεχνικά στοιχεία του καθενός, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας κάποια βασικά χαρακτηριστικά τους. Ο Πάντερ είναι ένας παίκτης που θέλει την μπάλα και την ευθύνη. Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος προβληματισμός του κόουτς Μεσίνα πριν τον υπογράψει. Αν θα καταφέρει δηλαδή να προσαρμοστεί σε έναν δεύτερο ρόλο δίπλα στο «Τσάτσο» και τον Ντιλέινι που θα κρατούσαν τα κλειδιά της ομάδας. Κι όταν πήρε την απόφαση (και μαζί το ρίσκο), του εξασφάλισε το πεδίο δράσης που χρειαζόταν ώστε να ξεδιπλώσει τα χαρίσματά του και να εξελιχθεί τελικά στο βασικό επιθετικό όπλο της ομάδας του.

Ολοκλήρωσε τη χρονιά στο Μιλάνο παίζοντας πάνω από 24 λεπτά κατά μ.ο. (2ος πίσω μόνο από τον Ντιλέινι) και όντας ο παίκτης με τις περισσότερες προσπάθειες για σουτ (10,3 ανά παιχνίδι).

Τη σεζόν 2019-20 ως παίκτης του Ολυμπιακού, πρόλαβε να αγωνιστεί σε 11 παιχνίδια και παρότι η περιφέρεια δεν είχε Ροντρίγκες, Ντιλέινι, Σιλντς και Ρολ, αλλά Σπανούλη, Μπόλντγουιν, Τσέρι και Κόνιαρη, βρισκόταν στο παρκέ 18 λεπτά κατά μ.ο., παίρνοντας περίπου 8 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Εμεινε κάποιες φορές εκτός 12άδας, κρίθηκε γρήγορα και αποχώρησε περίπου στα μισά της διαδρομής. Ουσιαστικά δεν ένιωσε ποτέ κρίκος μιας αλυσίδας και το τραγικό 7/39 που κατέγραψε στα σουτ τριών πόντων, μαρτυρά είτε κακή ψυχολογία, είτε κακή χρήση.

Ο Ομπράντοβιτς θέλησε να ξεκινήσει το χτίσιμο της Παρτιζάν με έναν παίκτη που θα έχει την μπάλα και το γενικό πρόσταγμα, θα βρίσκεται διαρκώς στο παρκέ και θα παίρνει τις σημαντικές αποφάσεις. Η μεγάλη φιλοδοξία του Πάντερ, άλλωστε, είναι να έχει τον ηγετικό ρόλο στην ομάδα του όχι να παίζει σώνει και ντε στην Euroleague.

Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που μας κάνει να αμφιβάλουμε για το αν θα μπορούσε να συνυπάρξει αρμονικά με τον Κώστα Σλούκα σε ένα υποθετικό σενάριο επιστροφής του στον Ολυμπιακό. Έτσι ίσως να εξηγείται και το γιατί οι Πειραιωτες δεν κοίταξαν τον Λόιντ, τον οποίο πιθανότατα δεν θα αποκτούσε ούτε η Ζενίτ αν δεν έχανε τον Πάγκος. Για να μην παρεξηγηθούμε, οι ερυθρόλευκοι σαφώς και χρειάζονται και ικανούς σκόρερ και ισχυρές προσωπικότητες, όμως το αγωνιστικό τους προφίλ πρέπει να συμπληρώνει το No1 της ομάδας όχι να μπλέκεται στα πόδια του όσον αφορά τις αρμοδιότητες.

Σχετικά με τον Γουέιντ Μπολντγουιν, και την εντυπωσιακή του παρουσία στην Μπάγερν, θεαματική αναβάθμιση ρόλου και αρμοδιοτήτων. Από τα 16 λεπτά και τις μόλις 4,5 προσπάθειες για σουτ στον Ολυμπιακό, ο Μπόλντγουιν εκτινάχθηκε στα 27 λεπτά και στις 13,5 προσπάθειες ανά παιχνίδι στην Μπάγερν. Υπήρξε ο κινητήριος μοχλός της γερμανικής ομάδας, ώρες ώρες έμοιαζε όντως ασταμάτητος, αλλά δεν έδινε και… λογαριασμό σε κανέναν. Μα, υπήρχε ποτέ περίπτωση να δώσει τόσες εξουσίες σε έναν ρούκι ο Ολυμπιακός;

Παρ’ όλα αυτά υπήρξε ένα στοιχείο που αποδεικνύει ότι πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Στην κατηγορία της προηγμένης στατιστικής που λέγεται «win shares» και ουσιαστικά δείχνει την επίδραση του κάθε παίκτη στα θετικά αποτελέσματα της ομάδας τους, το όνομα του Μπόλντγουιν βρέθηκε πολύ μακριά από τις πρώτες θέσεις στις οποίες φιγουράρουν παίκτες με leadership σαν κι το δικό του. Για την ακρίβεια ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού κατέγραψε το χαμηλότερο «win shares» απ’ όσους παίκτες με βασικό ρόλο αγωνίστηκαν στα φετινά playoff της Euroleague, ενώ ακόμα και εντός της Μπαγερν είχε 5 συμπαίκτες του με μεγαλύτερο ποσοστό από το δικό του.

Εν κατακλείδι ο Μπόλντγουιν είναι ένας γκαρντ που επιδιώκει να γίνεται ο ήρωας της βραδιάς και να κερδίζει μόνος του, ο Τρινκιέρι του το επέτρεψε πηγαίνοντας πάσο στον παρορμητικό τρόπο παιχνιδιού του, αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να ενταχθεί σ’ ένα σύνολο με λίγο πιο περιορισμένο ρόλο. Σε κάθε περίπτωση, η όποια επιτυχία της φετινής Μπάγερν δεν ήταν απόρροια ενός «one man show», όπως νόμιζε πολύς κόσμος, αλλά μιας ομαδικής προσπάθειας που βασίστηκε κυρίως στην άμυνα.

Ίσως λοιπόν να μην είναι τόσο περίεργο που καμία από τις ισχυρές ομάδες της διοργάνωσης δεν έτρεξε να υπογράψει τον Μπολντγουιν μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν.

Συμπερασματικα, αν πέρυσι τον Σεπτέμβρη έβγαινε ο Μπλατ ή οποιοσδήποτε άλλος κι έλεγε ότι ο Γουέιντ Μπόλντγουιν θα κάνει ό,τι θέλει στο παρκέ, ή κατονόμαζε τον Κέβιν Πάντερ ως τη Νο1 επιθετική αιχμή του Ολυμπιακού, πιθανότατα θα… προπηλακιζόταν. Με τον ρόλο, τον χώρο που βρήκαν στον Πειραιά δεν ήταν δυνατόν να δώσουν κάτι περισσότερο. Καλοί παίκτες, αλλά όχι οι κατάλληλες επιλογές με βάση αυτό που τους ζητήθηκε.

Η ΑΣΧΗΜΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΕ ΛΑΪΤΙ ΚΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ

Ο φετινός σχεδιασμός του Ολυμπιακού έχει το στοιχείο που περιγράφουμε. Είναι πολύ πιο προσεκτικός όχι μόνο ως προς την ποιότητα των παικτών που επιλέγονται, αλλά και ως προς το ταίριασμα τους με εκείνους που ήδη υπάρχουν στο ρόστερ. Η τοποθέτηση του Γουόκαπ δίπλα στον Σλούκα (δείτε τι συμβαίνει τώρα που παίζει μαζί τον Καλάθη στην εθνική), είναι μια εξαιρετική στρατηγική κίνηση, όπως θα ήταν και εκείνη του Λάιτι.

Δυστυχώς ο Πάρκερ ακύρωσε τα συμφωνηθέντα και άφησε τον Ολυμπιακό στα κρύα του λουτρού. Ο Λάιτι ήταν μια επιλογή για την οποία ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε επιμείνει ιδιαίτερα και σίγουρα η τελευταία εξέλιξη του ανέτρεψε τα σχέδια.

Πλέον ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει με τις safe επιλογές σε αυτό που ψάχνει να μην είναι άπειρες. Από τους διαθέσιμους παίκτες που έπαιξαν φέτος στην Ευρωλίγκα, πιο ταιριαστός ίσως να είναι ο Οστιν Χόλινς, ένας γκαρντ που διαθέτει πολλά από τα στοιχεία που ψάχνει ο coach B. Σουτ, αθλητικότητα, μέγεθος, άμυνα, οικονομία, επιθετικότητα.

Ο Χάνγκα που επίσης ψάχνει για ομάδα πλησιάζει στο αμυντικό κομμάτι τα επίπεδα του Λάιτι, είναι αθλητικός κι έμπειρος, αλλά η μεγάλη αστάθεια του στο μακρινό σουτ, δημιουργεί μεγάλη αμφιβολία στο κατά πόσο θα ταίριαζε.

Ο Ντορσεϊ ως γνωστόν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση η οποία, αν βρεθεί πρόσφορο έδαφος, δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο τον Ολυμπιακό. Υπάρχουν και 1-2 άλλες λύσεις με μεγαλύτερο ή μικρότερο ρίσκο. Το σίγουρο είναι ότι οι ερυθρόλευκοι θα κάνουν και την επόμενη κίνηση τους σκεπτόμενοι την αντοχή της αλυσίδας, όχι το… σχέδιο του κρίκου.