Η συμφωνία Ζοτς-Παρτίζαν πληγώνει όσο τίποτα τον Παναθηναϊκό

Η είδηση της επιστροφής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στους πάγκους για λογαριασμό της Παρτίζαν είναι πιθανότατα η βόμβα του καλοκαιριού στο ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο κορυφαίος προπονητής της σύγχρονης εποχής στην γηραιά ήπειρο έβαλε τέλος στο διάλειμμα που έκανε μετά από το τέλος της θητείας του στην Φενέρ (όπως είχε κάνει κι όταν αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό) και πλέον ετοιμάζεται να επαναφέρει το μπάσκετ της χώρας του στο προσκήνιο. Αφού ως γνωστός οι προβολείς τον ακολουθούν παντού…

Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι ο Ομπράντοβιτς διάλεξε να συνεχίσει σ’ έναν προορισμό που δεν συμφωνεί με όσα κατά καιρούς του «καταλογίζονται» στην Ελλάδα. Η Παρτίζαν δεν είναι πλούσια ομάδα, δεν διαθέτει τρελό μπάτζετ και προφανώς δεν θα προσφέρει στον Ομπράντοβιτς ούτε κάποιο χρυσό συμβόλαιο, ούτε ένα λαμπερό ρόστερ. Η Παρτίζαν αγωνίζεται καν στην Euroleague!

Κάπως έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο Σέρβος τεχνικός δεν έχει τελικά μόνο ακριβά γούστα στην επιλογή ομάδας, ούτε τα κριτήριά του περιορίζονται στα εκατομμύρια ευρώ που θα έχει στη διάθεση του. Είναι παραπάνω από προφανές ότι στην περίπτωση της Παρτίζαν μέτρησε και το συναίσθημα. Αλλωστε, πρόκειται την ομάδα που αγαπάει από την εποχή που ήταν παίκτης και που με την οποία ξεκίνησε να χτίζει τον προπονητικό του μύθο του, όντας στο τιμόνι της από το 1991 έως το 1993 και κατακτώντας μαζί της το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο. Η Παρτίζαν για τον Ομπράντοβιτς δεν ήταν μια ακόμα επαγγελματική επιλογή, αλλά ίσως ένα χρέος για τον ίδιο. Ενας προορισμός τον οποίο διάλεξε περισσότερο για να δώσει και όχι για να πάρει απ’ αυτόν.

Ολα αυτά τα δεδομένα δεν μπορούν παρά να γεννούν αναπόφευκτα ερωτήματα. Γιατί να μην είναι ο Παναθηναϊκός στη θέση της Παρτίζαν σήμερα; Γιατί ο Ζοτς να μην έχει επιστρέψει στο ελληνικό του σπίτι, στο οποίο μάλιστα έζησε απείρως περισσότερες και συγκλονιστικότερες στιγμές; Γιατί η δεδομένη αναβάθμιση που θα φέρει στο σερβικό μπάσκετ η παρουσία του να μην αφορά το δικό μας προϊόν;

Οι συνθήκες για την μεγάλη επιστροφή στον Παναθηναϊκό έμοιαζαν κατάλληλες. Από την μία πλευρά ο Ζοτς παρέμενε ελεύθερος με ελάχιστες επιλογές στα χέρια του και με τους μεγαλύτερους και πιο ελκυστικοί πάγκους της Ευρώπης κατειλημμένους. Από την άλλη πλευρά ο Παναθηναϊκός βρισκόταν σε αναζήτηση προπονητή, έχοντας ξεκινήσει μια καινούργια προσπάθεια με επικεφαλής το πιο αγαπημένο παιδί του Ομπράντοβιτς στο χώρο, την Δημήτρη Διαμαντίδη. Χωρίς πολλά χρήματα διαθέσιμα βεβαίως, αλλά όπως είδαμε τελικά τα χρήματα δεν είναι το παν. Αφήστε που σε μια ενδεχόμενη επιστροφή του 61χρονου τεχνικού ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να αυξήσει σημαντικά τα έσοδά του από εισιτήρια και χορηγίες.

Οσο για την αγάπη και την στήριξη που θα εισέπραττε; Δεν χρειάζεται καν να σχολιάσουμε τι είδους έκρηξη ενθουσιασμού προκαλούσε μια τέτοια εξέλιξη στις τάξεις ενός κόσμου που εδώ και μια δεκαετία βλέπει το καμάρι του να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την κληρονομία που άφησε η 13ετής εποχή του Ζοτς.

Φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός απόλεσε μια ιστορική ευκαιρία να ξαναβρεί το χαμένο του ευρωπαϊκό μέταλλο. Να ξαναπατήσει γερά στα πόδια του και τουλάχιστον να μπει σε σταθερή πορεία αντί να αλλάζει προπονητές και φιλοσοφίες σαν τα πουκάμισα. Το ακόμα χειρότερο για τους πράσινους είναι ότι δεν το πάλεψαν καν. Οτι δεν έκαναν έστω μια καλή, ειλικρινή προσπάθεια για τον άνθρωπο που εκφράζει όσο κανείς το μπασκετικό dna του συλλόγου. Αν μάλιστα ισχύουν όσα δήλωσε χθες ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος περί αποκατάστασης των σχέσεων μαζί του, είναι απορίας άξιο γιατί ο Παναθηναϊκός δεν απευθύνθηκε στον δικό του Ζοτς τώρα που τον χρειάζεται όσο ποτέ.

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη

Η είδηση της συνεργασίας του με την Παρτίζαν πληγώνει όσο τίποτα τους φίλους του τριφυλλιού και είναι λογικό. Επιπλέον μας αποδεικνύει ότι αν ο Παναθηναϊκός το επιχειρούσε θα είχε βάσιμες πιθανότητες να τα καταφέρει. Οπως άλλωστε έχει πει κι ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς: «It’s all about respect»…