Ενας διάλογος που μαρτυράει τι είναι ο Σπανούλης…

Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο κορυφαίος αθλητής ομαδικού σπορ που έχει αναδείξει ποτέ η Ελλάδα. Ο κορυφαίος. Χωρίς καμία σύγκριση με τον δεύτερο. Ο καλύτερος αθλητής. Ενας χαμαιλέοντας του αθλητισμού. Μια πρωτοφανής περίπτωση αθλητή, που εμφανίστηκε στο μπάσκετ σε πολλές, διαφορετικές εκδοχές. Ανάλογα με την εποχή. Ανάλογα με το τι μπορούσε να κάνει το κορμί του. Ανάλογα με τις ανάγκες των ομάδων του. Η εξέλιξή του στη διάρκεια των χρόνων, οι αλλαγές στο σώμα του, τον τρόπο παιχνιδιού, τον τρόπου σκοραρίσματος ήταν τόσες πολλές, που δεν υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα.

Ο Σπανούλης είναι φαινόμενο. Οχι γιατί ήταν ο πιο ταλαντούχος από όλους. Δεν ήταν. Σε καμία περίπτωση. Αλλά ποτέ, κανείς δεν δούλεψε και δεν θα δουλέψει περισσότερο από αυτόν. Οποιος προσπάθησε να μείνει περισσότερη ώρα από αυτόν στο γυμναστήριο ή στο παρκέ του προπονητικού, εν τέλει έφυγε τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα, αποκαμωμένος και άλαλος από τη θέληση, το μαχητικό πνεύμα, το πείσμα και τη μενταλιτέ ενός μύθου.

Ο Σπανούλης είναι μύθος. Ο μεγαλύτερος της Ευρώπης. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην Ευρωλίγκα. Ενας παίκτης που καθόρισε το σύγχρονο μπάσκετ στην Ευρώπη και έγινε «ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο εκτός NBA». Εχτισε, όμως, τον μύθο του με συγκεκριμένα υλικά: Ιδρώτα, καταπόνηση, προσήλωση, πειθαρχία. Αντίληψη.

Ο Σπανούλης έγινε ο καλύτερος, αν και προοριζόταν να γίνει ένας ακόμη καλός πλέι μέικερ. Και έγινε ο καλύτερος, γιατί κανείς δεν δούλεψε περισσότερο από αυτόν. Κανένας. Και κάποιος πιστεύει το αντίθετο, ας μπει στο ίδιο γυμναστήριο με τον Kill Bill. Οι συμπαίκτες του έχουν μιλήσει αρκετές φορές για αυτή την πρόκληση, στην οποία κανείς δεν τον νίκησε. Ποτέ.

Πρόσφατα, ο Σπανούλης είχε ένα ραντεβού. Προγραμματισμένο λίγες ώρες μετά την προπόνηση του Ολυμπιακού. Η ώρα του ραντεβού έφτασε. Ο Βασίλης, όμως, άφαντος. Το τηλέφωνό του, ανοιχτό, αλλά… αναπάντητη. Η προπόνηση είχε ξεκινήσει στις 10:00 το πρωί. Είχε πάει 13:00. Τίποτα. Πήγε 14:00. Τίποτα. Πήγε 15:00. Τίποτα. Λίγο αργότερα, το τηλέφωνο χτύπησε. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος.

Σπανούλης: «Ελα, τώρα τελείωσα την προπόνηση, κάνω μπάνιο και έρχομαι»!

Συνομιλητής: «Καλά, στις 10:00 δεν είχατε προπόνηση; Τι κάνεις μέχρι τώρα;».

Σπανούλης: «Είχε μείνει ένας μικρός να κάνει προπόνηση».

Συνομιλητής: «Καλά, αυτός έμεινε, εσύ τι έμεινες να κάνεις;».

Σπανούλης: «Εμεινα να δουλέψω σε κάποιες ασκήσεις και σε σουτ».

Συνομιλητής: «Πέντε ώρες;»

Σπανούλης: «Είναι δυνατόν να μην μείνω; Θα μείνει ο μικρός να δουλέψει παραπάνω και δεν θα μείνω εγώ;».

Συνομιλητής: «…»

Σπανούλης: «Δεν μπορώ να φύγω εγώ από το γήπεδο πριν από άλλον συμπαίκτη μου. Πάντα φεύγω τελευταίος. Αυτό κάνω σε όλη μου την καριέρα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι πάντα θα φεύγω τελευταίος, ό,τι ώρα κι αν τελείωνα».

Υπάρχουν μυθικές ιστορίες που ακολουθούν τον Σπανούλη και τις ώρες που περνούσε/περνάει στο γυμναστήριο και στο γήπεδο. Γυμναστές και φροντιστές να πηγαίνουν κρυφά να διώξουν από το γήπεδο άλλους παίκτες που επίσης έκαναν ατομικά προγράμματα γιατί «αν δεν φύγεις δεν θα φύγει ούτε ο Βασίλης. Θα μείνουμε μέχρι αύριο εδώ».

Ο Σπανούλης θα γίνει 39 στις 7 Αυγούστου. Και είναι σαφές ότι θέλει να συνεχίσει να παίζει. Και να παίζει σε επίπεδο που δεν θα τον «μειώνει». Δεν θα τον κάνει να φθείρεται η αίγλη του. Το μεγαλείο του. Ο πρώτος που δεν θα το επιτρέψει αυτό, είναι ο ίδιος. Και από τη στιγμή που ο ίδιος αισθάνεται καλά, γιατί να μην συνεχίσει; Με έναν διαφορετικό ρόλο. Τον οποίο φαίνεται έτοιμος να αποδεχθεί, κάνοντας ακόμη ένα μεγάλο καλό στον Ολυμπιακό: Οντας ο μέντορας, ο παίκτης που θα δίνει ώθηση στο σύνολο με την εξωπραγματικά θετική νοοτροπία του. Ο παίκτης που θα μπαίνει, όσο μπαίνει, όχι για να… σπάσει κάποιο ρεκόρ (σ.σ. άλλωστε δεν του έχουν μείνει και πολλά), αλλά γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι μπορεί να συνεχίσει. Και να προσφέρει, σε ειδικό ρόλο.

Ο Σπανούλης ζούσε πάντα με την αμφισβήτηση. Τρεφόταν και τρέφεται από αυτήν. Είναι η κινητήριος δύναμη όλων των μεγάλων. Τον θρύλων. Και επαναλαμβάνουμε, όπως παραδέχονται ΟΛΟΙ, κανείς, κυριολεκτικά κανείς, δεν έχει δουλέψει και δεν δουλεύει περισσότερο από τον Βασίλη. Πιθανότατα σε… όλα τα σπορ. Εάν, λοιπόν, ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να συνεχίσει να παίζει σε επίπεδο Ευρωλίγκας και το δείχνει μέσα στο γήπεδο, προς τι οι απορίες.

Είναι προφανές ότι ο σύλλογος θα πάρει την απόφαση με βάση το συμφέρον του, μαζί με τον Βασίλη και τον προπονητή. Αλλά ένας Σπανούλης που στα 39 του μπορεί να δίνει 9 ασίστ σε αυτό το επίπεδο ή να προσφέρει 10-15 λεπτά δικής του ποιότητας, αν μη τι άλλο δείχνει ότι έχει ακόμη… οξυγόνο στο παιχνίδι του. Με τη σχέση του με τον σύλλογο να μην μπαίνει σε αμφισβήτηση από κανέναν. Με τη μεταξύ τους αγάπη και αλληλοεκτίμηση να είναι αδιαπραγμάτευτες σταθερές.