Σπανούλης : Ποτέ μην αμφισβητείς έναν Θρύλο…

Ένα κακό συνήθειο που υπάρχει στη χώρα μας είναι πως τείνουμε να ξεχνάμε πράγματα και να βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα. Είτε αυτό είναι για μια ομάδα, για έναν παίκτη ή για έναν προπονητή. Όποια κι αν είναι η περίπτωση θα βρούμε τρόπο να ρίξουμε το… φαρμάκι μας.

Αυτό που συμβαίνει όμως με τον Βασίλη Σπανούλη είναι κάτι που αγγίζει τα όρια της… ιεροσυλίας. Θα πείτε υπερβολή. Μπορεί. Όμως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αναρωτιούνται πότε αυτός ο τεράστιος παίκτης θα αποσυρθεί από τη δράση. Πότε θα σταματήσει να βαράει τη μπάλα στο πάτωμα και θα καθίσει σπίτι του. Στην οικογένεια του. Μακριά από το άθλημα.

Αυτό που παρακολουθήσαμε όμως από τον «Kill Bill» απέναντι στη Ζενίτ ήταν μια ακόμα απάντηση σε όλους αυτούς. Όλους αυτούς με τα επικά σχόλια για την ηλικία του, για την αντίληψη του πάνω στο παιχνίδι, για το σώμα του. Ναι είναι 38. Ναι δεν έχει αυτή τη μεγάλη έκρηξη που τον διέκρινε. Δεν παύει όμως να είναι ο μεγαλύτερος παίκτης της Ευρώπης και πρέπει να υπάρχει σεβασμός στο όνομα του.

Λένε πως τον σεβασμό τον κερδίζεις, δεν τον απαιτείς. Και ο Σπανούλης χθες έστειλε ένα μήνυμα σε όσους τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον «Βασιλιά» και τα σκήπτρα του. Μέσα από μια εμφάνιση που θύμιζε κάποιο έφηβο παιδαρέλι διψασμένο για τη νίκη και όχι έναν θρύλο στη δύση της καριέρας του. Όπως θέλουν να μας πείσουν.

Ο Ολυμπιακός μεταμορφώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο και με τους Βεζένκοφ, ΜακΚίσικ, Λαρεντζάκη μπόρεσε να πλησιάσει στο τέλος της τρίτης περιόδου. Οι νεότεροι ήταν αυτοί που… ξύπνησαν το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα. Χρειαζόταν όμως το κάτι παραπάνω. Και όταν θες το παραπάνω δεν υπάρχουν πολλοί που μπορούν να στο δώσουν.

Στο τέταρτο δεκάλεπτο παρακολουθήσαμε έναν τρομακτικό «Kill Bill». Απόλυτα συγκεντρωμένο. Στη ζώνη του… λυκόφωτος. Είδαμε ξανά τον… αδίστακτο αυτόν «δολοφόνο» επί τω έργω. Να γυαλίζει το μάτι του. Δεν υπήρχε κανείς άλλος εκείνη στη στιγμή. Μόνο ο κυνηγός και το θήραμα (η Ζενίτ στην περίπτωση μας).

Άμυνα, επίθεση, οργάνωση, εκτέλεση. Με «ρομποτικό κυνισμό», σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Ένας «εξολοθρευτής». Που θα έφερνε εις πέρας την αποστολή του όπως και να είχε. Αποτέλεσμα; Σκόραρε τους 11 από τους συνολικά 16 πόντους του σε εκείνο το σημείο.

Και στο τέλος, σαν να μην συνέβη τίποτα… φοράει ξανά το χαμόγελο του και επιστρέφει στα συνηθισμένα. Γιατί πάνω από όλα λατρεύει το άθλημα. Είναι γεννημένος νικητής και ίσως αυτό είναι το μυστικό του. Ζει για το μπάσκετ και δίνει τη ζωή του γι’ αυτό. Χωρίς καμία υπερβολή.

Αυτό όμως που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς για τον Σπανούλη είναι η ηγετικότητα του. Αυτό το εντυπωσιακό mentality. Μετά την αναμέτρηση είπε: «Είμαστε Ολυμπιακός, είτε περάσουμε στο Top-8 είτε όχι, πρέπει να παλεύουμε με περηφάνια σε κάθε παιχνίδι γιατί εκπροσωπούμε αυτόν τον σύλλογο και τον κόσμο».

Δεν έχει μάθει να τα παρατάει. Και δεν θα το κάνει τώρα. Όποια κι αν είναι η κατάσταση. Αυτή ταμπέλα που είχε μπει στον Ολυμπιακό τα προηγούμενα χρόνια και έγραφε με τεράστια γράμματα πως είναι μια ομάδα που «αρνείται να χάσει» είναι δημιούργημα αυτού του τεράστιου αθλητή.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Συνεπώς, όταν κάποιος πάει να αναφερθεί με κακία στον «Kill Bill» καλό θα ήταν να το σκεφτεί μία και δύο φορές. Επειδή όταν θα σταματήσει θα τον λησμονούμε και θα τον επικαλούμαστε με την πρώτη ευκαιρία. Οπότε ας τον χαρούμε όσο τον έχουμε και το μόνο βέβαιο είναι πως όσες φορές ακόμα πατήσει στα παρκέ θα καταθέτει την ψυχή του.