Παναθηναϊκός : Η ακτινογραφία του Μάριο Χεζόνια

Ήταν με μια λέξη εντυπωσιακός ο Μάριο Χεζόνια στο ντεμπούτο του. Ολόκληρος ο Παναθηναϊκός ζει στους ρυθμούς του Κροάτη, ο οποίος θυμίζει κάτι από τα παλιά.

Βεβαίως, μια εμφάνιση μπορεί να είναι ενδεικτική, αλλά απαιτούνται περισσότερα στοιχεία, ώστε να είναι ασφαλές το δείγμα, αυτό όμως δεν μας απαγορεύει να επιχειρήσουμε μια πρώτη αξιολόγηση, την ακτινογραφία του νέου «πράσινου» ηγέτη.

Αν κάτι ήταν που ξεχώρισε, δεν ήταν ούτε το σκοράρισμα, ούτε η επιβλητική του παρουσία, ούτε η υπερβολικά καλή (για το διάστημα απουσίας από τα παρκέ) φυσική του κατάσταση κι αντίληψη του γηπέδου. Ήταν η σοβαρότητα που έδειξε στην επίθεση.

Μετρημένος, δίχως περιττές ενέργειες, έδειξε ότι είναι παίκτης υψηλών παραστάσεων, επιλέγοντας να κάνει αυτά που ξέρει καλά, αυτά που νιώθει να τον διατηρούν στη ζώνη άνεσης, χωρίς να επιχειρεί να εντυπωσιάσει με ρεπερτόριο, το οποίο δεν γνωρίζει, ή δεν έχει δεδομένο.

Ο Χεζόνια δεν έπαψε ποτέ να είναι καλός «spot shooter», να εκτελεί δηλαδή «στημένος», περιμένοντας να έρθει η μπάλα από πάσα στα χέρια του. Πήρε τέτοια σουτ, από μακρινή απόσταση, υποχρεώνοντας τον αντίπαλο να μένει κοντά του.

Τα 2/5 τρίποντα είναι καλή συγκομιδή, δεδομένου και του χρόνου απουσίας του από την αγωνιστική δράση, ενώ το 9/9 βολές δείχνει την εξαιρετική μηχανική που έχει στο σουτ, αλλά και ταυτόχρονα απαγορεύει τις σκέψεις για να τον οδηγήσει κανείς στη γραμμή της φιλανθρωπίας.

Με εμπιστοσύνη στο πολύ δυνατό δεξί του χέρι, επιχειρώντας ΜΟΝΟ από τον δεξιό διάδρομο, αλλά και με τη spin move κίνηση, που σαφέστατα έχει βελτιώσει (πάντα την είχε), έκανε καλάθια τις μισές προσπάθειες που πήρε (3/6) και κάπως έτσι πέτυχε 21 από τους 77 «πράσινους» πόντους, απέναντι σε αντίπαλο υψηλού επιπέδου.

Όπως όλοι οι υπερήρωες, έτσι κι ο Χεζόνια, έχει αδυναμίες στο παιχνίδι του. Όσο καλός είναι στο δεξί drive, τόσο μονοδιάστατος είναι, καθώς από τα αριστερά δεν δοκίμασε καν. Αυτό είναι κάτι που σύντομα θα διαβάσουν όλοι οι αντίπαλοι, αν δεν ήταν επιλογή για την πρώτη βραδιά, επειδή απλά δεν ένιωθε 100% έτοιμος.

Αν πηγαίνει μόνο δεξιά, σύντομα θα τον παγιδέψουν, θα του δίνουν προκλητικά τον αριστερό διάδρομο. Επίσης δεν πήρε ούτε ένα πετυχημένο pull up, δηλαδή σουτ ύστερα από ντρίμπλα, κάτι που ποτέ δεν ήταν μέρος του επιθετικού ρεπερτορίου του, κάτι που είναι σημαντικό στο μοντέρνο μπάσκετ.

Αν βάζει 21 πόντους στο παιχνίδι, ας τους βάζει και με… κεφαλιές ψαράκι, αλλά αυτά είναι στοιχεία που κάθε προπονητής θα «διαβάσει», θα αξιολογήσει και θα εντάξει στον τρόπο αντιμετώπισής του.

Συνολικά παίρνει πολύ υψηλό βαθμό, όχι μόνο γιατί ήταν πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά γιατί έπαιξε με απίστευτη ωριμότητα, δίχως να ξεπεράσει το μέτρο, δίχως τραβηγμένες επιθέσεις, δίχως να προσβάλλει τους συμπαίκτες του, μετατρέποντας το ομαδικό παιχνίδι σε ατομικό σόου.

Δεν ήταν ιδιαιτέρως επιδραστικός στην άμυνα, αλλά ας περιμένουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτό το στοιχείο, για το οποίο έκανε καριέρα, παρότι έχει το κορμί, τις ανάσες κι ενίοτε βγάζει εντυπωσιακές άμυνες ψηλά. Λίγες αλλά καλές.