Η ανο(η)σία της αγέλης κι ο… υπάλληλος Μπερτομέου

Αν κάτι είναι δεδομένο και μπορούμε εξ ορισμού να συμφωνήσουμε, είναι πως δεν υπάρχει εγχειρίδιο οδηγιών, για τη λειτουργία στον καιρό της πανδημίας. Δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος», καθώς καθημερινά αλλάζει ο τρόπος σκέψης κι οι αποφάσεις, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε αν προτιμάμε τη λογική του Μπερτομέου, ή την απάθεια του Βασιλακόπουλου. Έστω, να αναζητήσουμε τον τρίτο δρόμο…

Ευρωλίγκα και Eurocup είναι σε εξέλιξη. Καθημερινό είναι το δελτίο των παικτών και των μελών των αποστολών, που βρίσκονται θετικοί στον κορωνοϊό. Η κεντρική απόφαση είναι «θα το πάμε… όσο πάει». Στο τραπέζι έχουν τεθεί κι η δημόσια υγεία, κι η υγεία των παραγόντων του αγώνα, αλλά κι η οικονομία. Το «λουκέτο» θα σήμαινε πολλές χαμένες θέσεις εργασίας κι έτσι αποφάσισαν να το παλέψουν.

Οι αναμετρήσεις που ολοκληρώνονται είναι λίγο περισσότερες από αυτές που αναβάλλονται, σε αυτή τη διαδρομή γίνονται γκάφες, όπως αυτή που αφορά στον Προμηθέα. Έχει δίκιο να γκρινιάζει ο Βαγγέλης Λιόλιος, ειδικά από τη στιγμή που οι Πατρινοί έδειξαν την περασμένη εβδομάδα (έπαιξαν με 10άδα, έξι έμπειρων παικτών και τεσσάρων νεαρών κόντρα στην Γκραν Κανάρια) ότι δεν αδιαφορούν για τον θεσμό.

Ναι, δεν υπάρχει αναλογικότητα στην εφαρμογή των αποφάσεων, ναι ο Μπερτομέου είναι περισσότερο διαχειριστής συμφερόντων των πλούσιων προέδρων και λιγότερο καθοδηγητής, όμως από την άλλη άκρη υπάρχει η ΕΟΚ κι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, που είδαν το «λουκέτο» ως λύτρωση. Κατέβασαν τον γενικό, έβαλαν το μπάσκετ σε καραντίνα, σκέφτονται (ελπίζουμε όχι) να κλείσουν τις ακαδημίες μέχρι το καλοκαίρι, και στεναχώρια τους αν διαλυθούν τα μισά σωματεία.

Ο ΠΣΑΚ μπήκε στον κόπο των παικτών της Α2, οι γυναίκες είναι παρατημένες, το παράθυρο που άνοιξε η δήλωση Αυγενάκη για λειτουργία των «μικρότερων» πρωταθλημάτων, αντί να φέρνει ελπίδα στον ελληνικό αθλητισμό, κάνει τους γέροντες της Ομοσπονδίας να φοβούνται ότι θα φέρει… ρεύμα και θα πουντιάσουν.

Ας μην γελιόμαστε. Η πανδημία είναι μέρος της ζωής μας κι όποιο οριζόντιο μέτρο έχει πολλές παρενέργειες. Τα σωματεία δεν αντέχουν, οι παίκτες κι οι προπονητές πρέπει να ζήσουν τις οικογένειές τους. Δεν είμαι εγώ αυτός που κατέχει τη γνώση του σύμπαντος, για να υποδείξω τη σωστή μεθοδολογία αντιμετώπισης του ζητήματος. Από τη μια έχουμε την προσπάθεια δημιουργίας της λεγόμενης «ανοσίας της αγέλης» κι από την άλλη την… ανοησία της αγέλης, που απλά κάθεται και περιμένει.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Θα ήθελα τον Μπερτομέου πιο ευέλικτο, πιο ευαίσθητο, λιγότερο golden boy, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έτσι τον θέλουν κι οι ιδιοκτήτες. Σε κάθε περίπτωση προτιμώ να γίνονται οι αγώνες, έστω και με αδικίες όπως αυτή σε βάρος του Προμηθέα, παρά να ξεχαστεί το άθλημα στην κόλαση των οκνών και γερασμένων παραγόντων.