Τώρα πια κολυμπάμε σε αχαρτογράφητα νερά

Όσοι έχουμε ασχοληθεί με το μπάσκετ, με τα ομαδικά αθλήματα γενικότερα, γνωρίζουμε πως πολλές φορές η εντολή «σκάσε και κολύμπα» είναι ισχυρότερη από το πόσο κρύα ή θολά, πόσο βαθιά είναι τα νερά. Το «γέλα παλιάτσο», το «ομάδα (αποτελείται από πρόσωπα) παντός καιρού» είναι καθημερινότητα. Μόνο που, μέχρι πρότινος, κολυμπούσαμε σε γνωστά νερά, εκεί που ξέραμε πόσο ζόρι θα συναντήσουμε, ή έστω φανταζόμασταν.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Η έκφραση «αχαρτογράφητα νερά» έπαψε να είναι έκφραση και ζούμε έναν… αθλητικό εφιάλτη. Με απόσταση λίγων ωρών έγινε γνωστό το πότε θα γίνει η αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τη Βιλερμπάν κι ότι αναβλήθηκε η συνάντηση με τη Ζενίτ. Μπάσκετ στην εποχή του κορωνοϊού, όπου δεν υπάρχουν σημεία αναφοράς, όπου κανείς προπονητής δεν μπορεί να προγραμματίσει γιατί δεν γνωρίζει ποιους παίκτες θα έχει στη διάθεσή του, κανείς βοηθός δεν μπορεί να κάνει με ασφάλεια «σκάουτινγκ», καθώς δεν γνωρίζει ποιοι από τους αντιπάλους θα εμφανιστούν στο γήπεδο.

Οι γυμναστές πρέπει να τραβούν τα μαλλιά τους, γιατί δεν μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες, ώστε το διάγραμμα της καμπύλης να ανεβοκατεβαίνει κατά το δοκούν, αφήστε που δεν μπορούν να έχουν ένα πρόγραμμα της προκοπής, για να δυναμώσουν τους αθλητές της ομάδας τους, από τη στιγμή που ο ένας μετά τον άλλον βιώνουν τις συνέπειες της καραντίνας (και σε ψυχολογικό επίπεδο).

Οι διοργανωτές δεν ξέρουν πόσα και ποια παιχνίδια θα διεξαχθούν, οι τηλεοράσεις που έχουν πληρώσει δικαιώματα δεν ξέρουν αν και τι θα δείξουν. Μιλάμε για χαοτική κατάσταση, δίχως να έχει φτάσει στο υψηλότερο σημείο της η έξαρση της πανδημίας, όσον αφορά στο δεύτερο κύμα. Συνυπολογίστε ότι έρχεται χειμώνας, το κρύο δεν είναι σύμμαχος, οι εποχιακές ιώσεις, η απλή γρίπη δημιουργεί καταστάσεις συναγερμού (το λες και πανικού), ότι ομάδες ταξιδεύουν σε χώρες με έξαρση, επιστρέφουν και φέρνουν ενίοτε μαζί τους τον κορωνοϊό.

Ήδη -αν δεν συζητιέται- μπαίνει στο μυαλό η σκέψη για 15νθήμερη αναβολή του πρωταθλήματος στη χώρα μας, η Ευρωλίγκα προσπαθεί να σπρώξει όσο γίνεται τους αγώνες, για να μπορέσει να φτάσει στο επίπεδο της φούσκας αλά ΝΒΑ, πριν σκάσει σαν… φούσκα το οικοδόμημα.

Με όλα αυτά, άντε να συζητήσουμε για το αν ο Σλούκας είχε κέφια, αν ο Μάρτιν μπορεί να γεμίσει την «κόκκινη» ρακέτα, αν ο Σαντ-Ρος είναι πόιντ γκαρντ, αν ο Ουάιτ πρέπει να αλλαχθεί, τι θα κάνει δίχως πόιντ γκαρντ ο Βόβορας. Άδικος κόπος, καθώς η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία μας κι οι όποιες αναλύσεις… παλιάς κοπής (κανονικότητας) μοιάζουν παρωχημένες.

Μιλάμε για… ξένο ρούχο, για κάτι που κανείς δεν γνωρίζει, για πρωτόγνωρη κατάσταση. Κάποιοι συγκυριακά θα ωφεληθούν, κάποιοι που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν υψηλές προσδοκίες θα δουν το οικοδόμημα να διαλύεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα είναι η αδυναμία του αναλυτή να προσεγγίσει με επιστημονικό τρόπο τα δεδομένα. Είναι τόσες οι μεταβλητές, που ξεπερνούν την ικανότητά μας για ανάλυση, οπότε δεν έχουμε παρά να τραγουδήσουμε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα τον στίχο από το Ανεμολόγιο, που λέει… «σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε».