Το μονοπάτι της ζωής του Τζος Γκρέι ήταν εξ’ αρχής δύσβατο

Κάθε παιδί από την Αμερική που παίζει μπάσκετ, συνήθως έχει και τη δική του ιστορία. Ελάχιστοι από τους παίκτες που έχουμε δει και θαυμάσει στο ΝΒΑ, είναι γόνοι πλούσιων οικογενειών. Ελάχιστοι είχαν τις ανέσεις για να ζήσουν μία τέλεια ζωή.

Ο Τζος Γκρέι δεν μπορούσε να είναι μία διαφορετική περίπτωση. Κανείς δεν του χαρίστηκε και όσα έζησε είναι ένα μάθημα για τον ίδιο.

Ένας πόιντ γκαρντ από την Λουζιάνα που πίστευε πως το μπάσκετ θα τον γλυτώσει από την φτώχεια και την παρανομία. Η ζωή του, όπως και των περισσοτέρων Αμερικανών που έχουν μεγαλώσει σε φτωχογειτονιές ήταν δύσκολη. Ο πατέρας του δεν ήταν ποτέ κοντά του. Η απουσία της μάνας τού κλόνισε την ζωή. Σε ηλικία μόλις 35 ετών πέθανε για ανεξήγητους λόγους, όταν αυτός καλά καλά δεν είχε κλείσει τα 16 του.

Δεν ήταν ήρεμο παιδί ο Τζος. Εξαιτίας του πατέρα του αλλά και της περίεργης καθημερινότητάς του άλλαξε έξι σχολεία σε ισάριθμα χρόνια, ενώ και με το νόμο δεν είχε και τις καλύτερες των σχέσεων. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του παρελθόντος είχε συλληφθεί αρκετές φορές, μία εξ αυτών όταν είχε στην κατοχή του ένα… ΑΚ-47, γεγονός που ήταν και η αιτία, ένας εκ των δικαστών που ασχολήθηκε με την υπόθεσή του, να τον εξορίσει από το Σεντ Τσαρλς και εντελώς εκτός της Λουζιάνα.

ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΦΟΔΙΟ

Δοκιμάστηκε πολύ. Από τη Λουζιάνα όπως προείπαμε, στο Τέξας, στο Τέξα Τεκ, στο Odessa Community College μέχρι το LSU, όπου έδειξε πως προσαρμόζεται στις συνθήκες που θα τον άφηναν να επικεντρωθεί στις σπουδές και στο μπάσκετ.

«Πίστεψα πως όταν ανέβηκα στο πόντιουμ και πήρα το πτυχίο μου, πως το συναίσθημά μου ήταν περίπου “OK, είμαι σε καλύτερα χέρια τώρα. Αφού δεν εξαρτώμαι μονάχα από το μπάσκετ, το οποίο είναι όλο ότι έχω μέσα μου, το πάθος μου, αυτό που θέλω να κάνω».

Αυτό ήθελε να κάνει στην τελική. Να χτυπάει την πορτοκαλί μπάλα στο παρκέ, είτε του ΝΒΑ, είτε της G League, ή ακόμα και στην Ευρώπη. Και αν αυτό δεν ήταν εφικτό, δηλαδή να ζήσει μέσα από το μπάσκετ, θα ήθελε να περάσει τις εμπειρίες του στη νεότερη γενιά. Να γίνει ο μέντορας νεαρών αθλητών για να τα βοηθήσει και να μην μπλέξουν σε ιστορίες σαν αυτές που έζησε ο ίδιος. Στόχος του; Να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στο Λέικ Τσαρλς της Λουζιάνα.

«Το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε κανείς να κάνει εκεί είναι είτε να πεθάνει, είτε να μπει στην φυλακή». Τάδε έφη Τζος Γκρέι για την περιοχή που έμενε όντας μικρός.

«Εάν έπρεπε να δουλέψω με παιδιά ποτέ, θα ήθελα να το κάνω με κάποια που έχουν ζήσει σαν και μένα. Πιστεύω πως εάν είχα ένα υγιή πρότυπο στη ζωή μου, θα είχα διαλέξει άλλα μονοπάτια όταν ήμουν μικρός. Θέλω όταν επιστρέψω στην πόλη μου και να δείξω στα νεαρά παιδιά πως η λύση δεν είναι ούτε να σκοτώνεις ούτε να κλέβεις. Μπορείς να πας στο σχολείο ή να βρεις μία δουλειά. Προσωπικά εγώ δεν στηρίζομαι πλέον στο μπάσκετ. Έχω ένα πτυχίο, και αυτό είναι μία τεράστια ευλογία από μόνο του», δήλωσε ο Γκρέι, όταν επιτέλους πήρε το… χαρτί του από το κολλέγιο.

ΤΑ 150 ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Τι είναι 150 δολάρια για τις ΗΠΑ; Ίσως και ένα ποσό που σου δίνει μερικές καλές ημέρες επιβίωσης. Είναι πολλά τα λεφτά; Μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή; Σίγουρα όχι.

Για τον Τζος Γκρέι όμως ήταν ένα ποσό το οποίο ίσως του έδινε την είσοδο προς τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.

Κάθε χρόνο, η θυγατρική ομάδα των Φοίνιξ Σανς, διοργανώνει ένα ανοιχτό try out για μπασκετμπολίστες που θέλουν να προσπαθήσουν να καταφέρουν το μεγάλο τους όνειρο. Τι χρειάζεται για να μπεις σε αυτήν την δοκιμή; Το ποσό των 150 δολαρίων, με τον Γκρέι τότε να μην τα λογαριάζει, γιατί ήθελε να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά.

«Έχω κάνει τρία με τέσσερα δοκιμαστικά στην G-League. Ένα στο L.A., ένα το Όστιν, ένα εδώ. Σε όλα από αυτά τα έξοδα ήταν δικά μου. Τα πάντα».

Έπρεπε όμως να πιστέψει στον ίδιο. Γνώριζε τις ικανότητές του και το ταλέντο του. Δεν γινόταν να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη.

«Είχα μία κάκιστη καριέρα στο LSU. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μου κλείσουν αρκετές πόρτες που μου έκοψαν τον δρόμο. Γιο αυτό θα έπρεπε να περάσω μέσω αυτής της διαδικασίας για να μπορέσω να επιστρέψω εκεί που πρέπει να είμαι. Για αυτό προχώρησα σε αυτά τα ανοιχτά try out, για να αποδείξω σε όλους ποιος είμαι, αλλά και πάνω από όλα για να το αποδείξω σε μενα».

Και τα κατάφερε. Το Νοέμβριο του 16 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την θυγατρική των Σανς στη νίκη με 121-104 επί του Iowa Energy, έχοντας 13 πόντους, 3 ριμπάουντ και  ασίστ προερχόμενος από τον πάγκο.

Βελτίωσε κάθε πτυχή του παιχνιδιού του, έβγαζε μάτια όσο περνούσε ο καιρός, έφτασε να έχει κατά μέσο όρο 17,9 πόντους, 5,8 ασίστ, 4 ριμπάουντ κατά μέσο όρο και 2,2 κλεψίματα ανά παιχνίδι. Παράλληλα έφτασε να έχει 43,5% από το τρίποντο.

Ένιωθε καλά με τον εαυτό του. Γνώριζε ότι θα κάνει καιρό να επιστρέψει στη Λουζιάνα, πως τα 150 δολάρια θα τα αποσβέσει. Όταν χτύπησε ο Αζάια Κάναν, τότε οι Σανς κοίταξαν στην G-League και ζήτησαν την βοήθειά του.

«Δέθηκαν ένα τηλεφώνημα από τον Ράιαν (σ.σ. ΜακΝτόναφ). Είναι κάπως σουρεαλιστικό όλο αυτό που ζω, δε μπορώ να πιστέψω ότι είμαι μέλος του ΝΒΑ τώρα».

Ήταν αδύνατον να μην παλέψει. Φόρεσε την φανέλα των Σανς και ένιωθε λες και ήταν βετεράνος ήδη. Σε μία προβληματική ομάδα που έχει καιρό να ζήσει κάποια διάκριση, ο Γκρέι ντεμπούταρε και είχε ένα γεμάτο στατιστικό. Εφτά πόντοι, ένα ριμπάουντ, μία ασίστ, ένα κλέψιμο,μία τάπα και εννοείται ένα τρίποντο σε εννιά αγωνιστικά λεπτά απέναντι στους Τζαζ. Το 10ήμερο συμβόλαιο, ίσως ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα τη ζωής του. «Αυτό ηταν το όραμά μου. Προσευχήθηκα τόσο πολύ για να είμαι δώ. Δούλεψα, πέρασα δύσκολες στιγμές και αυτό είναι που με κάνει να νιώθει καλυτερα για μένα. Είναι η ανταμοιβή μου. Είμαι χαρούμενος που αγωνίζομαι, έστω και για λίγο στο ΝΒΑ. Νιώθω ευλογημένος».

Κάθε στιγμή στη ζωή του είναι σημαντική. Έλαβε κι άλλες ευκαιρίες, αυτός πάλεψε, δεν μπόρεσε να καθιερωθεί στο ΝΒΑ, όμως το κέρδος του ήταν πως το Λέικ Τσαρλς της Λουζιάνα ήταν απλά μία ανάμνηση για τον ίδιο.

Με γλυκόπικρη γεύση, σε ένα ταξίδι αγωνίας, ένα ταξίδι επιβίωσης και επιβράβευσης, σε μία ζωή που δεν θα ήθελε ο Γκρέι να την ζήσουν άλλα παιδιά.

MUST READ

Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και ο… Σπανούλης: Γιατί ο Λεσόρ άλλαξε τα δεδομένα στη Euroleague (pics)