Ο Σλούκας, οι λευκές πετσέτες, η υποτίμηση του αντιπάλου

Το ότι ο Κώστας Σλούκας είναι η μεταγραφή της χρονιάς για το… εσωτερικό και μια από τις σημαντικότερες μεταγραφές (στο top5) της Ευρωλίγκας είναι αυταπόδεικτο. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει περισσότερους από έναν λόγους να πανηγυρίζει και θαρρώ ότι ο σημαντικότερος είναι πως η διοίκηση της ομάδας απέδειξε ότι μόνο… λευκή πετσέτα δεν πέταξε, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις του αντιπάλου. Πήρε όσους ήθελε και τους πήρε με τον τρόπο που ήθελε. Κρατήστε το αυτό και προχωράμε.

Η χαρά των «ερυθρολεύκων» αποσυνδέεται με το αποτέλεσμα και την όποια ποιοτική αναβάθμιση συνιστά η συμμετοχή του διεθνή πόιντ γκαρντ στο ρόστερ της ομάδας. Έρχεται ως απάντηση σε όσα κατά καιρούς ειπώθηκαν από την απέναντι πλευρά, αναφορικά με τις οφειλές, τα ηχητικά, τις πετσέτες, τον δρόμο για την Α2 κτλ.

Η αντίδραση της ΚΑΕ, με τη φωτογραφία με τη λευκή πετσέτα, αν είναι στο επίπεδο του… πειράγματος είναι αποδεκτή, ενδεχομένως έχει και πλάκα. Όπως είχε πλάκα (αν είναι στο ίδιο επίπεδο) η πρό(σ)κληση των «πράσινων» προς τους κατόχους διαρκείας του Ολυμπιακού. Μακάρι να εγκλωβιστεί η κόντρα των «αιωνίων» σε μπλουζάκια, ανταλλαγή μηνυμάτων μέσω social media και να μην φτάνουμε σε ακρότητες, οι οποίες ενδέχεται να προκαλέσουν βίαια επεισόδια.

Το ότι σήμερα το κλίμα έχει αντιστραφεί είναι οφθαλμοφανές. Αν, όμως, στον Ολυμπιακό κάνουν το ίδιο λάθος, που έκανε η διοίκηση του Παναθηναϊκού και υποτιμήσουν τον αντίπαλο, θα βρεθούν να… κυνηγάνε. Ποτέ μην υποτιμάς ανθρώπους, που όχι μόνο έχουν αυτή την οικονομική επιφάνεια, αλλά έχουν αποδείξει στην πράξη ότι μπορούν να ξοδέψουν όσα χρήματα χρειάζονται, για να δουν την ομάδα τους όπως τη φαντάζονται. Όποιος ξεχνά αυτό τον κανόνα, φλερτάρει με την αποτυχία.

Όπως έμοιαζε να είναι πέρυσι ο Ολυμπιακός στα σχοινιά, αλλά μεταμορφώθηκε από… μπασκετικό βάτραχο σε πρίγκηπα, έτσι είναι τώρα στο χαμηλό σημείο της καμπύλης ο Παναθηναϊκός, όμως αυτό είναι μια κατάσταση κι όχι τελική πτώση. Κι όλα αυτά στη θεωρία του πράγματος, γιατί πρέπει να αποδειχθεί η ανωτερότητα της μιας ή της άλλης ομάδας στο παρκέ, εκεί όπου είναι ο καθρέπτης όλων.

Όπως και να ‘χει, το φετινό καλοκαίρι δεν έχει σχέση με το περσινό, συμπαθέστατος ο Τσέρι, αλλά ο Σλούκας έχει διαφορετική βαρύτητα (αναφέρομαι στους δύο, καθώς ήταν οι τελευταίες χρονικά μεταγραφές του Ολυμπιακού), συμπαθέστατος ο Μποχωρίδης, αλλά ο Καλάθης έχει διαφορετική βαρύτητα, όμως η χρονιά κρίνεται τον Μάιο και μέχρι τότε θα υπάρξουν πολλά σκαμπανεβάσματα.

Ξέρετε, όταν οι προσδοκίες είναι χαμηλές, τότε το αποτέλεσμα μοιάζει να είναι θετικό με… μικροεπιτυχίες. Όταν ο πήχης ανεβαίνει σε ύψος παγκοσμίου ρεκόρ, συνήθως περνάς από κάτω. Αυτό είναι καλό να το έχουμε υπόψη, αλλά παράλληλα να μην ξεχνάμε ότι αν βάζεις τον πήχη εκεί που φτάνεις να πηδήξεις, δεν θα βελτιωθείς ποτέ.