Η δικαίωση του Λίνου

Στα 26 χρόνια του ο Λίνος Χρυσικόπουλος δεν είναι πια και τόσο μεγάλος για να αποτελεί έκπληξη η κλήση του για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα. Μόνο που αυτός θα έπρεπε κανονικά να είναι βασικό στέλεχός της εδώ και χρόνια. Μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ στον 21ο αιώνα. Αλλά έμεινε εκεί. Ταλέντο…

Όταν το καλοκαίρι του 2008 ο Χρυσικόπουλος έφευγε από την Κέρκυρα για να κυνηγήσει το όνειρό του στον Άρη, ήταν ήδη ο ηγέτης της Εθνικής ομάδας των παίδων. Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων με τον Άρη, έπαιξε στο ευρωπαϊκό all star game των 17άρηδων και οι σκάουτ του ΝΒΑ είχαν αρχίσει να σημειώνουν το όνομά του στα μπλοκάκια τους.

Πολλοί έβλεπαν στο πρόσωπό του τον επόμενο μεγάλο σταρ της Εθνικής ανδρών. Ένας ψηλόλιγνος φόργουορντ, με πλαστικές κινήσεις, καλό χειρισμό της μπάλας, που του επέτρεπε να παίζει ακόμα και ως σούτινγκ γκαρντ, καλός σουτέρ είχε όλο το πακέτο για να γίνει ξεχωριστός. Τι συνέβη και μια δεκαετία αργότερα αναγκάζεται ουσιαστικά να ξεκινήσει πάλι από την αρχή;

Αντικειμενικές, αλλά και υποκειμενικές δυσκολίες τον κράτησαν στάσιμο.

1)Οι τραυματισμοί. Αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με τη μέση του. Οι κήλες που είχε τον ταλαιπώρησαν επί πολλά χρόνια, στην ουσία από την πρώτη χρονιά που προσπάθησε στον Άρη να κερδίσει μια θέση στη 12άδα. Οι συνεχείς τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να κάνει καριέρα ούτε στην ιταλική Μπιέλα, όπου πήγε το καλοκαίρι του 2011 προσπαθώντας να κάνει μια νέα αρχή μετά το αποτυχημένο πέρασμά του από τον Άρη. Έφυγε άδοξα και από εκεί πριν καν ολοκληρωθεί ο δεύτερος χρόνος του συμβολαίου του.

Τη λύση έδωσε τελικά μια επέμβαση με λέιζερ, που έκανε τον χειμώνα του 2015, όταν έπαιζε στον ΚΑΟΔ. Αποδείχθηκε σωτήρια και τουλάχιστον τον έκανε να σταθεί ξανά γερός στα πόδια του.

2)Έπαιζε σε λάθος θέση! Από τότε που ήταν μικρός, σχεδόν όλοι πίστευαν ότι είναι «3άρι», που μπορεί να βγει και πιο έξω στην περιφέρεια. Μόνο ο Αντρέα Ματσόν, όταν τον είδε για πρώτη φορά στον Άρη, είπε πως έπρεπε να δουλέψει για να παίξει στο «4». Αυτή ήταν η θέση του. Αλλά δεν έμεινε πολύ για να επιμείνει σε αυτό κι όταν έφυγε, ο Λίνος συνέχισε να παίζει λάθος.

Τελικά τον έκανε «τεσσάρι» ο Σούλης Μαρκόπουλος πέρυσι. Και μετά από έναν τραυματισμό του Μαργαρίτη, που έμεινε για κάμποσο καιρό εκτός, άρπαξε την ευκαιρία. Και καθιερώθηκε εκεί όπου θα έπρεπε να παίζει από την πρώτη στιγμή.

3)Η πίεση που βάζει στον εαυτό του. Άνθρωποι που τον ξέρουν καλά, λένε πως ο Λίνος είναι ένας άνθρωπος πολύ σκληρός με τον εαυτό του. Θεωρεί πως για ό,τι του συμβαίνει υπεύθυνος είναι αυτός και μια τέτοια στάση πολλές φορές τον καταβάλλει ψυχολογικά. Πολύ περισσότερο όταν συνδέεται με την πίεση που του δημιουργούσαν από μικρός, οι προσδοκίες που είχαν όλοι γι’ αυτόν.

Ο Λίνος ήξερε ότι ήταν μεγάλο ταλέντο, ήξερε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να πετύχει και όταν από κάποια στιγμή και μετά η καριέρα του έπαψε να εξελίσσεται σύμφωνα με τις προσδοκίες, δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Του πήρε πολύ καιρό και πολλή δουλειά για να μάθει.

Τον βοήθησε πολύ η απόφαση που πήρε το καλοκαίρι του 2014 να πάει να παίξει στον ΚΑΟΔ. Είχε αποτύχει στον Άρη, στην Μπιέλα, στο πρώτο πέρασμά του από τον ΠΑΟΚ (2013), οπότε σκέφτηκε πως το καλύτερο γι’ αυτόν θα ήταν να ξεκινήσει πάλι από χαμηλά.

Όσο ήταν στον ΚΑΟΔ έκανε και την επέμβαση που έφτιαξε οριστικά τη μέση του, την επόμενη σεζόν πήγε στην Κηφισιά, όπου, όπως λένε όσοι γνωρίζουν, έκανε ουσιαστικά την πρώτη χρονιά χωρίς τραυματισμούς, και το καλοκαίρι του 2016 ήρθε ξανά ο ΠΑΟΚ. Ο Πρέλεβιτς, ο Σταυρόπουλος και ο Μαρκόπουλος πίστευαν στις δυνατότητές του, αλλά ταυτόχρονα του έδωσαν κάτι που ενδεχομένως δεν είχε ποτέ ως τότε. Ηρεμία.

Δεν τον πίεσε κανείς, τον άφησαν να πάρει το χρόνο του και να ξεπεταχτεί. Όπερ και εγένετο. Βοήθησε φυσικά ότι πλέον ήταν καλά από άποψης υγείας και ότι έπαιζε επιτέλους στη σωστή θέση, έτσι η καριέρα του μπήκε ξανά στις ράγες.

MUST READ

Δρ. Κρίστιαν Φινκ: O knee specialist που έκανε την επέμβαση στον Γιουσούφ Γιαζιτσί, είναι ο πιο διάσημος «χειρουργός» του ποδοσφαίρου

Η κλήση του στην Εθνική ομάδα από τον Θανάση Σκουρτόπουλο δεν είναι απλώς μια επιβεβαίωση των δυνατοτήτων, που πάντα είχε, αλλά και μια προσωπική δικαίωση. Επειδή κόντρα στην ατυχία και τους προσωπικούς του δαίμονες, δεν τα παράτησε ποτέ…