Ποιες ήταν κορυφαίες σφυρίχτρες χθες και ποιες σήμερα

Είναι η δεύτερη εβδομάδα που ο Χάρης Καρακατσούνης τραβά πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Στον τελικό, πέραν όλων των άλλων, έσπευσε να δώσει το φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα, που εν πολλοίς καθόρισε την τύχη του αγώνα. Στο Ρέθυμνο έδωσε το φάουλ, που έστειλε το ματς στην παράταση. Κι είναι εντυπωσιακό πως με δύο αναμετρήσεις σε διάστημα μιας εβδομάδας, στο επίκεντρο είναι οι… σφυρίχτρες. Αλλά είναι εντυπωσιακό; Υπάρχει κάποιος που θεωρεί σήμερα «μεγάλη σφυρίχτρα» τον συγκεκριμένο διαιτητή; Και για να μην θεωρηθεί πως είναι ευθεία επίθεση (καμία τέτοια πρόθεση), υπάρχουν «μεγάλες σφυρίχτρες» αντίστοιχες του παρελθόντος; Έχουμε σήμερα Ρήγα και Δουβή, έχουμε Χριστοδούλου και Βορεάδη; Κι άλλους πολλούς, που για λόγους οικονομίας χώρου δεν παραθέτω.

Το «ανθ’ ημών ο Γουλιμής» κυριαρχεί στον χώρο. Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν ο Καρακατσούνης, ή ο Αναστόπουλος, ή όποιος θέλετε. Άλλωστε, φέτος μας χαιρετούν. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τη διαδικασία ανάδειξής τους, με τον τρόπο επιλογής τους, με το αν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός, με το αν υπάρχει πειθαρχικός έλεγχος.

Αν το παράκαναν οι Κρητικοί, η ΟΔΚΕ θα έβγαζε μια ανακοίνωση στήριξης στον διαιτητή, η ΚΕΔ/ΕΟΚ θα τον επιβράβευε με έναν νέο ορισμό, κανείς δεν θα μας πει αν η διαιτησία του τελικού ήταν ανάλογη των προσδοκιών, κανείς δεν θα πει αν καλώς σφυρίχθηκε το φάουλ στην Κρήτη, κανείς δεν θα πει αν κάποιος διαιτητής ήταν κατώτερος του αναμενόμενου.

«Σιωπηρές τιμωρίες», που μεταφράζονται ως… ξεκούραση προς αυτούς που τις δέχεται και… ποινή προς τους καθολικά διαμαρτυρόμενους. Ως εκ τούτου, όλοι χαρούμενοι, η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος χορτάτος. Καταστάσεις γνωστές σε όλους, εδώ και δεκαετίες, σ’ ένα καθεστώς σκοταδισμού που επέβαλλε η ΕΟΚ.

Κανείς δεν γνωρίζει (πλην των ημέτερων και των «φίλων» τη διαδικασία ανόδου των διαιτητών, κανείς δεν γνωρίζει πώς και γιατί λαμβάνονται αποφάσεις, κανείς δεν μπορεί να διαχωρίσει τους ρόλους στον τομέα της διαιτησίας. Η ΟΔΚΕ αντί να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των διαιτητών, κάνει πλάτες στην Ομοσπονδία για να μην υποχρεωθεί να πληρώσει, η ΚΕΔ αντί να ανακατεύει μπαλάκια αποφασίζει για όλους και για όλα, διαιτητές που δεν ορίζονται σε αγώνες συγκεκριμένης ομάδας, αίφνης μπαίνουν και τινάζεται το πρωτάθλημα στον αέρα, διαιτητές χρησιμοποιούνται (δίχως να είναι άμοιροι των ευθυνών) ως «ανθρώπινοι στόχοι» (αναφέρομαι στον Αναστόπουλο), γενικώς είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.

Βεβαίως, οι παράγοντες δεν είναι αθώοι του αίματος, καθώς συντηρούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αυτό το μπάχαλο, κυρίως αρνούμενοι το αυτονόητο, τον διαχωρισμό της επαγγελματικής διαιτησίας, από την παραγωγική διαδικασία που πρέπει να έχει η ΕΟΚ. Όταν νιώθουν στο πετσί τους τα αποτελέσματα της δράσης, αλλά κυρίως της αδράνειάς τους, φωνάζουν σαν τον βοσκό που έκανε πλάκα ότι τον τρώνε οι λύκοι και στο τέλος δεν τον πίστευε κανείς.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Αν το μπάσκετ που ονειρευόμαστε έχει ως κορυφαίους διαιτητές αυτούς που σήμερα αποφασίζουν για την τύχη αγώνων, που έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους ότι οι διαιτητές δεν πρέπει να είναι πρωταγωνιστές, αλλά να περνούν απαρατήρητοι, που εντέλει δεν έχουν σωστές αποφάσεις, τότε μια χαρά είμαστε, συνεχίστε απτόητοι. Αν πάλι θέλουμε ένα άθλημα που θα απέχει παρασάγγας από το ποδόσφαιρο και που θα συνεχίσει την παράδοση μεγάλων μορφών στον χώρο της διαιτησίας, ήρθε η ώρα να αλλάξουν όλα. Το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι…