Παναθηναϊκός Vs Περιστέρι: Το… μαύρο κουτί της ήττας των πράσινων

Είμαι σίγουρος πως μέχρι τώρα θα έχετε μάθει τα νέα. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε σε αγώνα της κανονικής διάρκειας του ελληνικού πρωταθλήματος. Το γεγονός είναι κοσμοϊστορικής σημασίας, καθώς κάτι ανάλογο έχει να συμβεί από το μακρινό 2016. Μάλιστα εάν αφαιρέσουμε από την εξίσωση τα παιχνίδια κόντρα στον Ολυμπιακό, το σχετικό νικηφόρο σερί ενδέχεται να εντείνεται ακόμα περισσότερο πίσω στο χρόνο. Ο υπεύθυνος για αυτό το ασυνήθιστο αποτέλεσμα, ήταν το αξιόλογο Περιστέρι του Αργύρη Πεδουλάκη.

Ο καλός coach – ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά πρόσωπα και πράγματα εντός του Τριφυλλιού, εξαιτίας της προηγούμενης θητείας του – έχει κατασκευάσει φέτος ένα αγωνιστικό σύνολο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της προπονητικής του φιλοσοφίας. Σκληρή άμυνα στα όρια του φάουλ (μια από τις αγαπημένες μου εκφράσεις. Στο δικό μου μυαλό μεταφράζεται ως «κάνω συνέχεια φάουλ, ποντάροντας στο ότι ο διαιτητής δεν μπορεί να τα σφυρίξει όλα»), πειθαρχία και απόλυτη προσήλωση στο τακτικό πλάνο, έλεγχος του ρυθμού. Τα στοιχεία αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα και εμφανίζονται σε όλες τις ομάδες που έχει αναλάβει ο κ. Πεδουλάκης.

Από την πλευρά του ο Παναθηναϊκός μας παρουσίασε μια ωραιότατη μπασκετική «σαλάτα». Ήταν οφθαλμοφανές ότι οι παίκτες τους αντιμετώπισαν εξαρχής την αναμέτρηση σαν αγγαρεία. Καμία διάθεση, ελάχιστη ενέργεια, παντελής έλλειψη συγκέντρωσης. Για παράδειγμα παρατηρείστε τις τρεις παρακάτω φάσεις – οι Πράσινοι δεν καταβάλλουν την απαραίτητη προσπάθεια για να σπάσουν τα screens, με άμεση συνέπεια να προκύπτουν διαρκώς ελεύθερα σουτ για τον αντίπαλο.

https://streamable.com/pho2b

Βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκιο, στο πρώτο στιγμιότυπο ο Ντάνιελ υποπίπτει σε πεντακάθαρο φάουλ επάνω στον Λεκαβίτσιους (τον σπρώχνει κανονικότατα). Είναι το περίφημο «όριο» του φάουλ που συζητούσαμε πιο πριν. Τέλος πάντων.

Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή.

https://streamable.com/xk4g1

Ο Παναθηναϊκός αμύνεται εξαιρετικά σε πρώτο χρόνο – τέσσερις αθλητές βρίσκονται ταυτόχρονα μέσα στο ζωγραφιστό, απαγορεύοντας την διείσδυση προς το καλάθι. Παρόλα αυτά οι γηπεδούχοι κυκλοφορούν με υπομονή την μπάλα και οι αμυντικές περιστροφές πηγαίνουν περίπατο.

Η ουσία ωστόσο κρύβεται αλλού. Όπως έγραψε ο Ανδρέας νωρίτερα, υπάρχουν δύο συγκεκριμένοι μπασκετμπολίστες οι οποίοι δεν κατάφεραν να αρπάξουν την ευκαιρία που τους δόθηκε. Κατά την γνώμη μου βέβαια οι περιπτώσεις τους είναι διαφορετικές. Ο Λεκαβίτσιους βρίσκεται για δεύτερη σεζόν στο σύλλογο και ακόμη δεν μας έχει δείξει, ότι μπορεί να ηγηθεί μιας επίθεσης του διαμετρήματος του Παναθηναϊκού. Τα αληθινά καλά του παιχνίδια μετριούνται φέτος (όπως πέρσι) στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πριν όμως καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως είναι ακατάλληλος, καλό θα ήταν να εξεταστεί διεξοδικά η αλλαγή του αγωνιστικού του ρόλου. Ενδεχομένως με έναν «καθαρό» point guard δίπλα του, να απελευθερωθεί το δυνητικό εκτελεστικό του ταλέντο.

Έπειτα υπάρχει και η υπόθεση του Γιώργου Παπαγιάννη. Το παιδί μοιάζει φυσιολογικά «σκουριασμένο» από την περιπέτεια της Αμερικής, με αποτέλεσμα να μην έχει κατορθώσει να σταθεροποίηση την απόδοση του σε ικανοποιητικά επίπεδα. Παρόλα διαθέτει σαφώς υψηλότερο ταβάνι από τον Λιθουανό. Ο χρόνος αποτελεί τον καλύτερο του σύμμαχο – το μόνο που απαιτείται είναι υπομονή και συνεχόμενες συμμετοχές, ώστε να ανακτήσει την χαμένη του αυτοπεποίθηση και να ξαναβρεί τα πατήματα του.