Οι αριθμοί που έφερε στο φως ο Ολυμπιακός, αρχή του τέλους για το μπάσκετ του «Φάρου»

Πολύ φασαρία. Αναμενόμενα. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα άλλωστε στον ελληνικό αθλητισμό μια κίνηση σαν αυτή που έχει σε εξέλιξη ο Ολυμπιακός. Η πολύ σοβαρή σκέψη που κάνει προκειμένου να αποχωρήσει από το πρωτάθλημα και κατ επέκταση από το ελληνικό μπάσκετ. Αυτό που ο Βασιλακόπουλος, ο Συμεωνίδης και άλλες φυσιογνωμίες του χώρου το θεωρούν δικό τους. Σε τέτοιο βαθμό που προτιμούν να δουν τους Ερυθρόλευκους να αποχωρούν, από το να αποχωρήσουν οι ίδιοι.

Την ίδια ακριβώς αίσθηση, φαίνεται να έχει και ο Υφυπουργός. Μην κοιτάτε την εμπλοκή του στο ποδόσφαιρο, και την «προσφορά» του στην εδραίωση της Εξυγίανσης. Για το μπάσκετ όπως φαίνεται ο Γιώργος Βασιλειάδης δεν εκτιμά πως υπάρχει λόγος παρέμβασης του. Πέρα από μια δήλωση για… σκιές (σαν εκείνες που έβλεπε Ρένα Βλαχοπούλου στον ρόλο του μέντιουμ) τίποτε περισσότερο από τον εκπρόσωπο του Κράτους. Και βέβαια καμία έκπληξη για την στάση του.

Έχει απόλυτο δίκιο που θέλει να φύγει ο Ολυμπιακός. Και μάλιστα καθυστέρησε πολύ να κάνει αυτή την έρευνα αγοράς που του συμβαίνει τώρα σχεδόν υποχρεωτικά. Έχει δίκιο διότι το προϊόν του μπάσκετ στην Ελλάδα το συντηρεί εκείνος και ο Παναθηναϊκός, χωρίς να έχουν την υποστήριξη κανενός. Χάρη σε αυτές τις δύο ομάδες υπάρχει ακόμη στα μέρη μας, η πορτοκαλί μπάλα. Χωρίς να υποτιμούμε κανέναν, όπως για παράδειγμα την προσπάθεια που κάνει ο Μάκης Αγγελόπουλος στην ΑΕΚ, ή τα χρήματα που βάζει τα τελευταία χρόνια ο Προμηθέας εκείνοι συντηρούν και τους άλλους.

Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε εκείνες τις ομάδες που έχουν ένα τηλεοπτικό έσοδο ακριβώς γιατί συμμετέχουν σε ένα πρωτάθλημα με τις δύο κορυφαίες αυτές φανέλες. Αναφερόμαστε κυρίως στα πρόσωπα που έχουν «επάγγελμα» το μπάσκετ στη χώρα μας. Ειδικά τους «επαγγελματίες» παράγοντες που μέσα από τους αιώνιους, μέσα από το δίπολο Άρης-ΠΑΟΚ νωρίτερα, και φυσικά μέσω των εθνικών ομάδων έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους με φόντο μια πορτοκαλί μπάλα. Εκείνους που κονόμησαν από τις τσέπες άλλων. Και που προσπαθούν ακόμη και σήμερα να παριστάνουν πως η παρουσία τους είναι σημαντικότερη από τους χρηματοδότες.

Αν υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα σπουδαίο προϊόν μπάσκετ στην Ευρώπη είναι η Ευρωλίγκα. Η ΕΟΚ πρωτοστατεί όλα αυτά τα χρόνια στο κίνημα εναντίον της. Για ποιο λόγο άραγε; Γιατί Πέμπτη και Παρασκευή εκατομμύρια άνθρωποι ασχολούνται μέσα από τη συγκεκριμένη διοργάνωση με το μπάσκετ; Γιατί ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού φίλαθλου κοινού (και μάλιστα αρκετοί που δεν υποστηρίζουν καν τις δύο ομάδες) περνούν τον χρόνο τους με αυτό το πρωτάθλημα υψηλού ανταγωνισμού που καταφέρνει για μήνες να προκαλεί ενδιαφέρον;

Αν υπάρχει αυτή τη στιγμή διείσδυση του συγκεκριμένου σπορ στις νεότερες γενιές είναι η επιτυχία αυτών των δύο ομάδων να διατηρούνται σε τόσο δύσκολους οικονομικούς καιρούς στην ελίτ. Άλλες χρονιές πιο κοντά στην κορυφή, άλλες –όπως φέτος- μακρύτερα αλλά πάντα εκεί. Ανάμεσα στους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης.

Η Ομοσπονδία λοιπόν – η ίδια που απομάκρυνε από το μπάσκετ τον μύθο του Νίκου Γκάλη- θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο, αυτό το δίπολο να το προστατέψει. Όχι να το διαλύσει. Και δυστυχώς η προσέγγιση της στα πράγματα οδηγεί σταθερά προς αυτή την κατεύθυνση. Μπροστά στο αδιέξοδο που βρισκόμαστε σήμερα. Δεν χρειάζονταν να κάνει πολλά. Μόνο το αυτονόητο. Να φροντίσει να πειστούν τα δύο κλαμπ πως κρατά ίσες αποστάσεις απέναντι τους. Από τη στιγμή που δεν το κάνει (για την ακρίβεια δεν φρόντισε να το κάνει ποτέ), για τους λόγους που εκείνη ξέρει καλύτερα από εμάς; Τότε αναπόφευκτα θα πρέπει να ψάξει άλλο τρόπο «συντήρησης» της. Να βρει άλλο νόημα ύπαρξης της. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές…

Ο Δημήτρης Λεπενιώτης, διευθυντής του τμήματος Μάρκετινγκ του Ολυμπιακού έκανε σήμερα μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση. Ίσως την πιο σημαντική μέσα σε αυτόν τον «επικοινωνιακό» πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Μίλησε με αριθμούς για τα οφέλη που μπορεί να προκύψουν σε ένα κλαμπ όπως οι Ερυθρόλευκοι, μετακομίζοντας σε μια πολύ-εθνική λίγκα όπως αυτή της Αδριατικής. Ένα τουρνουά που δεδομένα έχει υψηλότερο δείκτη ανταγωνισμού από εκείνον της Α1.

«Διεθνές πρωτάθλημα των 14 καλύτερων ομάδων από 7 χώρες, όπου σε κάθε χώρα το μπάσκετ είναι no 1 sport, 29 εκ. πολίτες πληθυσμός-εν δυνάμει φίλαθλο, τηλεοπτικό και καταναλωτικό κοινό (αντί για 10 εκ. Ελλάδας), 400 Δισ. Δολάρια συνολικό ΑΕΠ των χωρών (αντί για τα 200 Δις της Ελλάδας), δραστηριοποίηση 1.500 Ελληνικών επιχειρήσεων στις 6 χώρες με πολύ σημαντικές επενδύσεις και προοπτική ανάπτυξης» έγραψε. Όποιος ξέρει να διαβάζει τους αριθμούς, απορεί. Πρώτα γιατί ο Ολυμπιακός δεν το έκανε νωρίτερα. Κατ επέκταση γιατί δεν έχει κάνει και ο Παναθηναϊκός μια ανάλογη κίνηση. Αν η συγκεκριμένη Λίγκα, χωρέσει στο καλεντάρι της, το δικό μας ντέρμπι αιωνίων, η δύναμη της εμπορικά θα αλλάξει σε μια στιγμή.

Μακάρι να τους ακολουθούσε και η ΑΕΚ. Μακάρι μια τέτοια προοπτική να έκανε και την οικογένεια Σαββίδη να ασχοληθεί με την ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Μακάρι να μπορούσε να χωρέσει στην εξίσωση το τεράστιο μπασκετικό κοινό του Άρη. Από τη στιγμή που οι κορυφαίες ελληνικές ομάδες δεν μπορούν να τα βρουν με έναν τρόπο στα μέρη μας, γιατί ο –μονάρχης- Βασιλακόπουλος και η αυλή του δεν το επιθυμούν να τα έβρισκαν σε ένα άλλο επίπεδο. Σε ένα άλλο πεδίο.

Οι υπόλοιποι; Ας μείνουν με τον «Πατερούλη» και με τον επικοινωνιακό στρατό του. Ας μείνουν με τον Συμεωνίδη και με διαιτητές σαν τον Παναγιώτου, τον Αναστόπουλο και τον Μάνο που δεν έχουν την ευθιξία να αντιληφθούν το κακό που έχουν κάνει και να αποχωρήσουν. Ας μείνουν με τον Υφυπουργό Βασιλειάδη, που μέσα από την υπόθεση του μπάσκετ, ελέγχεται διπλά ο ρόλος του για όσα κάνει στο ποδόσφαιρο. Η κοροϊδία τελείωσε. Ο Ολυμπιακός έγινε επαναστάτης με αιτία, σε μια επανάσταση που αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν έπρεπε να είναι μόνος του.

MUST READ

Η πιο «μεγάλη μέρα του πολέμου» και το «κλειδί» που κρατάει ο Τσικίνιο

Και αν ο Παναθηναϊκός σήμερα σχεδόν… ειρωνικά διέρρευσε το ενδιαφέρον του για την λίγκα της Αδριατικής; Καλό θα ήταν να το σκεφτεί και εκείνος καλύτερα. Εδώ το προϊόν διαλύθηκε. Και δίχως τον μεγάλο αντίπαλο του; Θα απειληθεί να εγκλωβιστεί σε ένα περιβάλλον, που φλερτάρει πια με τον αφανισμό.