Γιατί δεν μας ανησυχεί η οικονομική πραγματικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ;

Ο ΠΑΟΚ πέρασε τον έναν περίπου μήνα της διακοπής του πρωταθλήματος, μέσα σε ένα κλίμα έντονης και επώδυνης αβεβαιότητας. Τα ταμεία του συλλόγου παραμένουν προφανώς άδεια, οι παίκτες συνεχίζουν να είναι απλήρωτοι και από ότι φαίνεται ο οργανισμός, δεν μπορεί εδώ και καιρό να εξυπηρετήσει βασικές του ανάγκες όπως η συντήρηση ή οι δαπάνες του γηπέδου.

Η κραυγή αγωνίας του Ηλία Παπαθεοδώρου σε μια συνέντευξη του την προηγούμενη εβδομάδα, είναι νομίζω χαρακτηριστική του κλίματος που επικρατεί στο εσωτερικό των Θεσσαλονικιών. Ο καλός coach βλέπει με πόνο τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς να κινδυνεύουν να πεταχτούν στο κάλαθο των αχρήστων. Μάλιστα προέβλεψε πως πιθανώς ορισμένοι μπασκετμπολίστες, να μην επιστρέψουν από το προκαθορισμένο ρεπό της ομάδας.

Δυστυχώς η εκτίμηση του επιβεβαιώθηκε, με τους Goss/Χάτσερ να επιλέγουν να επεκτείνουν την παραμονή τους στις Η.Π.Α., ενημερώνοντας  με επίσημο έγγραφο ότι απαιτούν (πολύ λογικά) να διευθετηθούν πρώτα οι οικονομικές οφειλές του Δικεφάλου. Η κρίση απετράπη προς το παρόν, αλλά είναι σαφές πως η κατάσταση δεν μπορεί να περπατήσει για πολύ με τα τωρινά δεδομένα.

Η αβεβαιότητα – ειδικά η οικονομική – είναι παραδοσιακά ο χειρότερος εχθρός οποιοδήποτε οργανωμένου γκρουπ ανθρώπων που έχει σκοπό, να εκτελέσει μια εργασία. Οι αθλητικοί οργανισμοί φυσικά δεν αποτελούν εξαίρεση. Είναι πραγματικά κρίμα, ιστορικά σωματεία όπως ο ΠΑΟΚ να απειλούνται ουσιαστικά με εξαφάνιση. Κρίμα και άδικο για την προσπάθεια όλων των ανθρώπων που απαρτίζουν την οικογένεια του Δικεφάλου – από την διοίκηση, τους υπαλλήλους, μέχρι τον προπονητή και τους μπασκετμπολίστες.

Κανείς τους δεν είναι αδιάφορος – άπαντες μοχθούν σε καθημερινή βάση, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να διατηρείται εντός όλων των φετινών στόχων. Αυτή τη στιγμή στρογγυλοκάθεται στην πέμπτη θέση του βαθμολογικού πίνακα, ενώ κατάφερε να προκριθεί και από τον δύσκολο όμιλο του Basketball Champions League. Το εμπόδιο της ΑΕΚ στην επόμενη φάση δεν είναι αξεπέραστο – όμως εδώ δεν γνωρίζουμε καλά καλά τι ξημερώνει.

Η εύκολη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να ποντάρουμε στα ευαίσθητα συναισθήματα των φιλάθλων. Είμαι σίγουρος ότι έχετε διαβάσει πολλές φορές ατάκες του στιλ «ο κόσμος πρέπει να αγκαλιάσει την ομάδα», «το γήπεδο πρέπει να είναι συνέχεια γεμάτο» και άλλες ωραίες τέτοιες ρομαντικές απόψεις. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα – τοποθετήσεις τέτοιου είδους, στερούνται οποιασδήποτε ουσία. Τα χρήματα από τα εισιτήρια δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω».

Εάν καθίσετε και μελετήσετε από ποιες πηγές προέρχονται τα κέρδη των αθλητικών οργανισμών παγκοσμίως, θα διαπιστώσετε ότι οι εισπράξεις από τα εισιτήρια αποτελούν πάντοτε το μικρότερο κομμάτι της πίττας. Το ίδιο ακριβώς ισχύει φερ’ ειπείν για τις φανέλες. Τα πραγματικά λεφτά παράγονται κυρίαρχα μέσω των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, των διάφορων χορηγιών – διαφημίσεων και των συμφωνιών με τις εταιρίες αθλητικού υλικού. Βέβαια στην Ελλάδα που ο ανταγωνισμός και το προϊόν δεν προστατεύονται ούτε στοιχειωδώς, τα έσοδα από τους παραπάνω διαύλους είναι κυριολεκτικά ελάχιστα.   

Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσει μια κουβέντα στη χώρα μας, σχετικά με το οικονομικό μοντέλο του επαγγελματικού αθλητισμού. Είναι σαφές ότι αυτό που εφαρμόζεται μέχρι τώρα αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, δεν είναι βιώσιμο μακροπρόθεσμα και σπρώχνει την πλειοψηφία των ομάδων στο χείλος του γκρεμού. Σήμερα είναι ο ΠΑΟΚ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Ξέρετε είναι λίγο μυωπικό να απαιτούμε από οποιονδήποτε επενδυτή, να συνεχίσει να πετάει λεφτά σε ένα κουβά γνωρίζοντας πως η πιθανότητα κέρδους είναι ουσιαστικά μηδενική.

Το μπάσκετ δεν εξαντλείται αποκλειστικά στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Και αν εξακολουθήσουμε να βαδίζουμε στον ίδιο ολισθηρό δρόμο, μην εκπλαγείτε αν ακόμα και οι δυο αυτές κραταιές δυνάμεις εμφανίσουν τα δικά τους οικονομικά προβλήματα.