Καλαντίδης: «Το πρωτάθλημα του 79, ο Γκάλης και η ιστορία της φανέλας με το 6»

Στο Yellow Radio 92.8 φιλοξενήθηκε ο πρωταθλητής του 1979 με τον Άρη και τελευταίος παίκτης που φόρεσε την φανέλα με το νούμερο 6 πριν τον Νίκο Γκάλη, Στέλιος Καλαντίδης. Ο παλαίμαχος άσος του Αυτοκράτορα μίλησε για την όμορφη εκδήλωση με την οποία η ΚΑΕ Άρης τίμησε εκείνη την ομάδα, και αναφέρθηκε σε ένδοξες μνήμες του παρελθόντος.

Αναλυτικά όσα είπε Καλαντίδης

Αρχικά για το πρωτάθλημα του 1979 ανέφερε:

Ήμασταν τότε το αουτσάιντερ και δεν μας υπολόγιζαν, είχαμε κάνει την πρώτη μας ήττα στην αρχή, και την δεύτερη την τρίτη αγωνιστική, και από εκεί και πέρα δεν χάσαμε ξανά, και παίζαμε και καλό μπάσκετ, ήμασταν οικογένεια.

Για το πότε άρχισε η ομάδα να πιστεύει ότι μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα:

Μετά τις δυο πρώτες νίκες κερδίζαμε συνέχεια και το πιστεύαμε και εμείς οι ίδιοι ότι πάμε για πρωτάθλημα, και το ωραία ήταν ότι το πίστεψε και ο κόσμος και ήταν γεμάτο το γήπεδο, με αποκορύφωμα το παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Αλεξάνδρειο που κόπηκαν πάνω από 7.000 κόσμο αλλά και άλλον τόσο από έξω.

Για τον κόσμο που στήριζε:

Ο Άρης είχε πάντα μπασκετικό κόσμο, το νιώσαμε και εμείς, δεν ήταν μόνο ότι ερχόταν στο Παλέ, κατεβαίναν και εκτός έδρας να μας υποστηρίξουν σε κάθε αγώνα.

Για την φανέλα με το νούμερο έξι:

Πήρα μεταγραφή στον Άρη από την καλαμαριά, οπότε πήρα το νούμερο 6 και στον Άρη.

Όταν ήρθε ο Γκάλης ήθελε να πάρει το no6, του είπα “Κοίτα Νίκο, το 6 το φοράω εγώ, όταν φύγω από τον Άρη μπορείς να το πάρεις εσύ”, έτσι και έγινε.

Φορούσε στην αρχή το επτά και όταν αποχώρησα πήρε το έξι.

Για το αν θυμάται κάτι από τον Νίκο Γκάλη:

Όταν ήρθε ο Γκάλης κάναμε πολύ παρέα, γιατί ήθελε να μείνει στην Καλαμαριά, πήγαινα και τον έπαιρνα από το Μακεδονία Παλάς και πηγαίναμε να ψάχνουμε το σπίτι.

Του άρεσε πολύ η Καλαμαριά, τελικά όμως δεν μπόρεσε να βρει ένα σπίτι που να του αρέσει.

Για την χθεσινή εκδήλωση:

Ήταν φανταστικό, είχα να τους δω πολύ καιρό και ήταν πάρα πολύ ωραίο.

MUST READ

Live η σπουδαία αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Ρέιντζερς

Τον Ιωαννίδη τον είχα συμπαίκτη τρία χρόνια και μετά προπονητή, ζήσαμε ονειρεμένες στιγμές με τον Ιωαννίδη και με την ομάδα γενικά, ήμασταν όλοι μια οικογένεια.