Γιατί το μπάσκετ που παίζουν/ξέρουν στα Δυτικά, δεν το μαθαίνεις πουθενά αλλού

Μπάσκετ παίζουν πολλοί και σε πολλά μέρη. Το μπάσκετ που παίζουν/ξέρουν στο Περιστέρι, όμως, είναι από εκείνα που δεν μαθαίνεις πουθενά αλλού. Είναι η περιοχή, η αύρα του παρελθόντος και η προσδοκία που προσφέρει το παρόν. Τα ανοιχτά γήπεδα, που περισσότερα δεν θα δεις σε καμία άλλη περιοχή της χώρας. Τα πιτσιρίκια που τα γεμίζουν ασφυκτικά.

Οσοι έζησαν από κοντά τις ένδοξες ημέρες του ΓΣΠ των 90s και των early 00s και βρέθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου στο κλειστό της Τζων Κένεντι, για το παιχνίδι με την ΑΕΚ, έγιναν πάλι παιδιά. Δεν είδαν πάλι τον Κορωνιό να τα «χλατσώνει» από τα 8 μέτρα, αλλά θυμήθηκαν τον Μυλωνά να ματώνει στο παρκέ, δεν είδαν τον Οντι Νόρις να ισοπεδώνει τους αντιπάλους του, αλλά έφεραν πάλι στον νου τους τον Αλφόνσο να πετάει 30άρες και τον Τσίτουμ να… πετάει και να βουτάει για να αρπάξει ένα ριμπάουντ και να βγάλει μια άμυνα. Δεν είδαν τον Γκούροβιτς με τον Γιάριτς, ούτε τον Παπαμακάριο, τον Πελεκάνο και τον Τσαρτσαρή. Είδαν όμως τον «βασιλιά της δυτικής όχθης» στην άκρη του πάγκου. Την πιο εμβληματική μορφή της μεγαλύτερης γειτονιάς της Αττικής. Είδαν τον Αργύρη στην άκρη του πάγκου και κατάλαβαν. Κατάλαβαν ότι κάτι αλλάζει. Οτι το παρελθόν ήρθε να δείξει τον δρόμο στο παρόν και το μέλλον.

Το Περιστέρι επέστρεψε στην Basket League, όχι για να μείνει, αλλά και να γίνει και πάλι αυτό που ήταν: Το σημείο αναφοράς του ελληνικού μπάσκετ. Ο σύλλογος με τα περισσότερα παιδιά στις ακαδημίες του. Ο σύλλογος που ανέδειξε και παρέδωσε στο άθλημα ορισμένους από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Η μοναδική περιοχή της χώρας, όπου χιλιάδες πιτσιρίκια τριγύριζαν στους δρόμους με τη φανέλα του ΓΣΠ, είτε για να πάνε σχολείο είτε για να πάνε για… προπόνηση είτε απλώς για να βγουν στους δρόμους και να παίξουν.

Η ιστορία δείχνει τον δρόμο στη σημαντικότερη «εναλλακτική» ομάδα μπάσκετ στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Διότι το Περιστέρι μπορεί να μην έφτασε ποτέ να κατακτήσει τίτλους (που πιθανότατα άξιζε κάποιες χρονιές), αλλά κέρδισε τον τίτλο της αγαπημένης ομάδας του Ελληνα μπασκετόφιλου. Το Περιστέρι αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει το ίδιο το μπάσκετ. Κάθε ρομαντικό στοιχείο του παιχνιδιού, το βρίσκεις εκεί στα Δυτικά. Στο κλειστό της Τζων Κένεντι, στην τρέλα του Αργύρη, στα ανοιχτά της Πρόνοιας και της Φιλικών.

Η παρουσία σχεδόν 2.000 Περιστεριωτών στο «Ανδρέας Παπανδρέου» είναι ένα ηχηρό μήνυμα επιστροφής. Η νίκη επί της ΑΕΚ ήταν απλώς ένα μικρό «δώρο» για την επάνοδο. Αλλά και ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού από τον (στα καλύτερά του) Πεδουλάκη, για το τι έρχεται. Τι θα πρέπει να περιμένει όποιος διασχίσει τη Θηβών για να αντιμετωπίσει τον ΓΣΠ. Η ΑΕΚ το κατάλαβε. Με την αντίδρασή της μετά το τέλος του αγώνα και της ήττας που υπέστη να είναι ενδεικτική του… απροσδόκητου. Διότι ασχέτως τι είδε ο καθένας, το Περιστέρι νίκησε γιατί το άξιζε. Χωρίς, μάλιστα, ακόμη να είναι στην κατάσταση που θέλει ο Αρτζι. Αυτός, όμως, ξέρει… Και στο Περιστέρι, ο «Πέδουλας» δεν αμφισβητείται.

MUST READ

LIVE: Ελλάδα – Αγγλία 0-3 (Τελικό)