Μπάνκι : «Είμαι ένας αρκετά τρελός Ιταλός»!

Ο Λούκα Μπάνκι συστήνεται στο ελληνικό κοινό μέσα από μια συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα της ΚΑΕ ΑΕΚ. Σε αυτή μιλάει για τη ζωή του, το ποδόσφαιρο, την πολιτική, την ΑΕΚ, ένα σωρό άλλα πράγματα και… λίγο για μπάσκετ.

-Πώς μπήκε το μικρόβιο του μπάσκετ στο αίμα σου;

«To όνειρό μου ήταν να γίνω μπασκετμπολίστας, διότι τα μεγαλύτερα αδέρφια μου (ο αδερφός και η αδερφή μου) ήταν μπασκετμπολίστες. Δεν ήταν άμεση η αγάπη, ένας έρωτας με την πρώτη ματιά όπως λέμε με το μπάσκετ, αλλά όταν ήμουν γύρω στα δέκα, ένδεκα άλλαξα τελείως την άποψη μου και το μπάσκετ έγινε το «κυρίως μέρος» της ζωής μου».

-Κόουτς πώς έγινες;

«Ξεκίνησα σύντομα να ονειρεύομαι, ότι θα γίνω ένας παίκτης υψηλού επιπέδου, αλλά κάποιοι προπονητές μου είχαν την οξυδέρκεια να μου πουν, όταν ήμουν στα δεκαοκτώ, ότι είναι προτιμότερο να γίνω προπονητής. Και έτσι η καριέρα μου ως προπονητής, άρχισε πολύ νωρίς. Από τα δεκαοκτώ-δεκαεννιά μου, ήμουν ένας από τους πιο νέους προπονητές στην Ιταλία. Κατέκτησα τρεις συνεχόμενες χρονιές το Εθνικό Πρωτάθλημα στα Junior της Ιταλίας, στα τριάντα μου έγινα προπονητής Αντρικού και στα τριάντα τέσσερα ήμουν στην Τεργέστη ως προπονητής, στην Πρώτη κατηγορία της Ιταλίας».

-Άρα σα να λέμε είσαι ήδη… βετεράνος της προπονητικής αφού από τα δεκαοκτώ σου είσαι κόουτς.

«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου βετεράνο. Θεωρώ, όμως, ότι είμαι ήδη πολύ έμπειρος, επειδή ξεκίνησα την καριέρα μου πολύ νωρίς».

-Ως παιδί δεν έπαιξες ποτέ ποδόσφαιρο;

«Έπαιξα… Για να πω την αλήθεια, προσπάθησα να παίξω, αλλά η πόλη μου είναι πολύ γνωστή και φημισμένη για το μπέιζμπολ. Έτσι όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν ποδόσφαιρο μέχρι την άνοιξη και από την άνοιξη έως τον Οκτώβριο έπαιζαν μπέιζμπολ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Γκροσέτο. Μπορεί να είναι περίεργο αλλά παρά τις επιρροές που είχα, σκεφτόμουν από νωρίς το μπάσκετ και για να σας πω την αλήθεια; Τα πόδια μου ήταν πολύ μακριά… για να παίξω ποδόσφαιρο».

-Είναι γνωστό, ότι είσαι οπαδός της Γιουβέντους. Είσαι ένθερμος υποστηρικτής της; Πας στο γήπεδο;

«Μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Υποστηρίζω την ομάδα μου, αλλά με το πέρασμα των χρόνων έγινα πιο αντικειμενικός και ξεκίνησα να εκτιμάω και τις άλλες ομάδες. Είμαι ένας άνθρωπος που αποδέχεται την ήττα. Όπως αποδέχτηκα και την πορεία της Γιουβέντους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είμαι προπονητής. Ξέρω πως είναι. Δεν μπορείς πάντα να κερδίζεις. Παίζουν και οι άλλες ομάδες, που ενίοτε είναι καλύτερες από τη δική σου. Ξέρω βέβαια και πώς μπορεί να νιώθει ένας προπονητής».

-Έγινες Γιουβέντους γιατί είναι η πιο δημοφιλής ομάδα στην Ιταλία;

«Είναι μια πολύ περίεργη ιστορία. Όταν ξεκίνησα να υποστηρίζω τη Γιουβέντους δεν ήταν η καλύτερη ομάδα στη χώρα, αλλά ήταν η αγαπημένη ομάδα του αδερφού μου. Και επειδή ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερός μου μού έβαζε συνεχώς στο μυαλό, ότι η Γιουβέντους ήταν η καλύτερη ομάδα. Όλα μέσα στο δωμάτιό μας ήταν ασπρόμαυρα».

-Ο… πατέρας τί ομάδα ήταν;

«Ο πατέρας μου ήταν άλλη ομάδα. Ήταν με τη Φιορεντίνα! Και ήταν πολύ ενοχλημένος με μας. Εμείς είμαστε από την Τοσκάνη ξέρετε. Δεν μπορούσε να δεχθεί, λοιπόν, ότι τα παιδιά του υποστήριζαν άλλη ομάδα, εκτός περιοχής. Ήταν για εκείνον σαν μια μεγάλη προδοσία».

-Ακούστηκε, ότι η Ευρωλίγκα – σε μία προσπάθεια να «πικάρει» τη FIBA και το BCL που συνεχώς κερδίζουν έδαφος – προωθεί τη δημιουργία της μπασκετικής Γιουβέντους. Το γνωρίζεις;

«Έχω ακούσει κάποια πράγματα, επειδή πέρσι ήμουν προπονητής στο Τορίνο. Υπάρχει πολύ μικρή σχέση μεταξύ της Διοίκησης της Γιουβέντους στο ποδόσφαιρο μ’ αυτήν του μπάσκετ. Δεν ξέρω αν είναι στο μυαλό τους να φτιάξουν έναν οργανισμό στο στυλ της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα με διάφορα αθλήματα, αλλά ξέρω, ότι κάποια μέλη της οικογένειας Ανιέλι συναντήθηκαν με τον Μπερτομέου. Η ποδοσφαιρική ομάδα της Γιουβέντους πήγε στην Αμερική για ένα «τουρ», και εκεί προετοίμασαν μία ασπρόμαυρη εμφάνιση όμοια με της μπασκετικής Γιουβέντους. Τα υπόλοιπα, που γράφονται θεωρώ, ότι είναι φανταστικά, και όχι η πραγματικότητα».

-Ντελ Πιέρο ή ο Ρονάλντο;

«Ντελ Πιέρο, χωρίς καμία αμφιβολία. Έχω μεγάλη εκτίμηση σε ανθρώπους που ξεκινούν και κλείνουν την καριέρα τους στην ίδια ομάδα. Ήταν το όνειρό μου από τότε που ήμουν μικρός, να κάνω το ίδιο. Όταν ξεκίνησα την προπονητική είχα πάλι αυτό το όνειρο. Να βρω μια ομάδα στην οποία θα αφήσω το στίγμα μου, να μείνω πολλά χρόνια, να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου, όπως έκαναν οι Ντελ Πιέρο και Μπουφόν. Για να δώσω ένα παράδειγμα, δεν εκνευρίζομαι όταν ο κόσμος στη χώρα μου νομίζει ότι είμαι από τη Σιένα. Συνδέουν απλά την περίπτωσή μου, με την εικόνα εκείνης της Σιένα. Φυσικά δεν έλκω καταγωγή από τη Σιένα, αλλά κάθε φορά που πηγαίνω εκεί αισθάνομαι σαν να είμαι σπίτι μου! Το να κερδίσεις τρόπαια με συγκεκριμένους ανθρώπους και να κάνεις νίκες σε κάνουν ομάδα, και θέλεις να είσαι για πάντα μαζί τους».

«Να χτίσει το θαύμα της»

-Η παρουσία σου στην μπασκετική ΑΕΚ συνδέθηκε με την πρόκριση της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πώς βλέπεις τα ματς με Μπάγερν, Άγιαξ και Μπενφίκα και με δεδομένο ότι για αρκετούς αγώνες η ΑΕΚ θα στερηθεί των υπηρεσιών σημαντικών παικτών της;

«Είναι ένα πολύ δυνατό γκρουπ. Με μία… ασταμάτητη ομάδα, όπως είναι η Μπάγερν. Μία ομάδα, όπως η Μπενφίκα η οποία με εντυπωσίασε στα δύο ματς με τον ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ είναι το αουτσάιντερ του ομίλου. Θα προσπαθήσει να χτίσει το θαύμα της στα τρία εντός έδρας ματς. Πιστεύω, ότι η μεγάλη αποστολή για τον κόσμο της ομάδας είναι να εντυπωσιάσουν την Ευρώπη. Είμαι βέβαιος, ότι οι οπαδοί της ΑΕΚ θα κάνουν «sold out» στο ΟΑΚΑ και θα σπρώξουν την ομάδα σε μία εμφάνιση μεγαλύτερη των δυνατοτήτων της. Το να τερματίσει δεύτερη ή τρίτη στον όμιλο πιστεύω, ότι είναι ένας εφικτός στόχος».

-Πήρες μία γεύση από τον κόσμο της ΑΕΚ στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήρθες σε μία ομάδα που έχει υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο. Ξέρεις τι έγινε στο Φάιναλ Φορ του Τσάμπιονς Λιγκ. Περιμένεις τη στιγμή που θα ζήσεις κάτι ανάλογο, σε αγώνα μπάσκετ;

«Είμαι πολύ υπερήφανος, που είμαι μέλος της ΑΕΚ. Επειδή γνωρίζω τι εκπροσωπεί και τι σημαίνει το κλαμπ για όλη την ελληνική κοινωνία και τον ελληνικό πολιτισμό. Αν εξαιρέσουμε το αθλητικό πάθος είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθούν οι αριθμοί που είδαμε στα ματς του BCL την περασμένη χρονιά. Θα είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί μία τέτοια επιτυχημένη χρονιά. Κομμάτι της αποστολής μας είναι όμως να δημιουργήσουμε μια ομάδα που θα χτίσει μία σχέση με τους οπαδούς της ΑΕΚ. Η προσπάθεια στο παρκέ θέλουμε να εκτιμηθεί από τον κόσμο της ομάδας και εξαρτάται από εμάς να τους πείσουμε να μας υποστηρίξουν, και να μην είναι παρόντες μόνο στα μεγάλα ματς. Θέλουμε να είναι καθημερινά μαζί μας, από την στιγμή, που θα πατάμε το παρκέ. Ξέρουμε, ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της αποστολής αυτής εξαρτάται από εμάς λοιπόν».

-Έχεις προλάβεις να δεις το DVD, που σου δώρισε ο κ. Αγγελόπουλος, με την ταινία «1968»;

«Φυσικά και πρόλαβα. Περισσότερο κι από τη μυθοπλασία, με εντυπωσίασαν τα πραγματικά περιστατικά. Με εντυπωσίασε πολύ η εικόνα των ανθρώπων, που έπαιξαν σ’ αυτό τον Τελικό, που ήταν τόσο συναισθηματικά φορτισμένοι όταν μετέφεραν με τις συνεντεύξεις τους τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Κάποιοι άλλοι έκλαιγαν. Το να είσαι κομμάτι της ΑΕΚ, και να είσαι μέλος και εκείνης της εποχής σε κάνει μοναδικό για πάντα».

-Αλήθεια, ποια προσωπικότητα του κόσμου θα ήθελες να συναντήσεις στο μέλλον;

«Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Με λίγη σκέψη θα έλεγα, ότι θέλω να γνωρίσω κάποιον ο οποίος άρχισε από το πουθενά και έχτισε μία αυτοκρατορία μόνο με τις ιδέες του, όπως είναι ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ, του Facebook».

«Να μάθω την ελληνική γλώσσα»

-Εκτός του μπάσκετ με τι ασχολείται ο Λούκα Μπάνκι;

«Έχω διαφορετικό τρόπο ζωής στην Ιταλία και διαφορετικό εκτός Ιταλίας. Αυτό γιατί όταν έχω την ευκαιρία να περάσω τον χρόνο μου με την οικογένεια μου πέρα από τη δουλειά, προτεραιότητα μου είναι η οικογένεια. Επειδή τώρα είμαι μόνος μου στον ελεύθερο χρόνο που έχω, μου αρέσει κυρίως να βλέπω τηλεόραση. Προσπαθώ να δω ελληνική τηλεόραση και να μάθω την ελληνική γλώσσα. Μου αρέσει επίσης να ακούω μουσική και να πηγαίνω θέατρο, σινεμά ή συναυλίες. Όλα αυτά με βοηθούν στο να αποσπάσω το μυαλό μου μακριά από το μπάσκετ για λίγη ώρα».

-Αγαπημένα μουσικά γκρουπ;

«Είναι οι Μuse, οι Cranberries και οι Coldplay».

-Δεν σου αρέσει δηλαδή ο… Έρος Ραμαζότι;

«Mου αρέσει και η ιταλική μουσική αλλά δεν ακούω αυτούς που νομίζετε εσείς έξω από την Ιταλία, ότι είναι οι καλύτεροι».

-Αν και έχεις έρθει κι άλλες φορές στην Ελλάδα, τι είναι αυτό που δεν έχει δει και θα ήθελες να δεις και να επισκεφτείς;

«Αυτά που έχω δει περισσότερο είναι τα γήπεδα, τα ξενοδοχεία και τα αεροδρόμια! Όταν είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ κάτι, πάντως, πήγα στην Ακρόπολη και στο Μουσείο της. Αλλά αλήθεια είναι, ότι αυτή την περίοδο στην Αθήνα, στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς σε μια… παραλία».

-Ως νέος πρόλαβες να κάνεις διακοπές σε κάποιο νησί μας, όπως η Μύκονος, η Σαντορίνη, ή κάποιο από τα Επτάνησα, που είθισται να τα επισκέπτονται λόγω γειτονίας Ιταλοί;

«Δυστυχώς, ως νέος ποτέ. Η μοναδική φορά, που έκανα διακοπές στην Ελλάδα ήταν πριν από δύο-τρία χρόνια, με την οικογένειά μου στους Παξούς. Ήταν πανέμορφες διακοπές αλλά δεν γνώρισα τη νυχτερινή ζωή. Τώρα πια εξαρτώμαι από τα παιδιά, για το αν και πότε θα επισκεφτούμε κάποια στιγμή τη Μύκονο και τη Σαντορίνη και να γνωρίσουμε και την ελληνική νυχτερινή ζωή».

-Αληθεύει ότι το 1995 όντας μέλος του τεχνικού επιτελείου της Εθνικής Ιταλίας, μαγεύτηκες από το γεμάτο με 20.000 κόσμο ΟΑΚΑ στο Παγκόσμιο των Εφήβων; Θα ήθελες να ζήσεις κάτι τέτοιο με την ΑΕΚ;

«Είναι 100% αλήθεια. Ήμουν παρών στο Τελικό γιατί ήμουν βοηθός προπονητή και είχα την ευκαιρία να μπω στο ΟΑΚΑ. Αυτό που είδα πριν το ματς, κατά τη διάρκεια και στο τέλος, για έναν νεαρό κόουτς όπως εγώ τότε ήταν σοκαριστικό. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι να υποστηρίζουν παιδιά! Και χιλιάδες κόσμου να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του τροπαίου στην Ομόνοια. Ήταν κάτι μοναδικό. Το 1995 μού είχε μείνει χαραγμένο στο μυαλό και στην καρδιά μου. Είμαι βέβαιος, ότι κάποια μέρα θα βρίσκομαι και εγώ σ’ αυτή τη θέση».

-Η Ελλάδα το 1995 δεν είχε βέβαια οικονομική κρίση. Ήταν διαφορετικά τα δεδομένα, άρα διαφορετική και η… τσέπη του Έλληνα φιλάθλου. Δεν σας επηρέασε η κρίση στην Ελλάδα στο να πεις το «ναι» στον κύριο Αγγελόπουλο;

«Ποτέ δεν βάζω στο μυαλό μου πριν αποφασίσω την οικονομική κατάσταση της χώρας. Ήξερα από την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο, ότι είναι μία δύσκολη περίπτωση να έρθω στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι περισσότεροι ακόμη πιστεύουν, ότι είμαι τρελός που πήρα αυτή τη δουλειά, ειδικά μετά τα δύο τρόπαια της ΑΕΚ την περασμένη περίοδο».

-Την πήρατε τη δουλειά όμως…

«Μα, είμαι ένας αρκετά… τρελός Ιταλός! Δεν είμαι αρκετά έμπειρος με τα οικονομικά, δεν έχω τεράστια γνώση για να κρίνω, αλλά λόγω του δικού μου τρόπου ζωής μου, πιστεύω ότι η κρίση δημιουργεί και ευκαιρίες. Και η Ελλάδα, όπως κάθε χώρα που προσπαθεί να αποδράσει από την κρίση, θα δείξει σε όλους τα εξαιρετικά στοιχεία της. Η ίδια η ΑΕΚ είναι μία εξαιρετική «οντότητα» στον αθλητισμό. Το απέδειξε σε όλους με την κατάκτηση των δύο τροπαίων. Κάποιες φορές δεν χρειάζονται τα απίστευτα χρήματα για να χτίσεις ένα αθλητικό θαύμα. Η αγάπη, το πάθος και η πίστη θα σε βοηθήσουν περισσότερο από τα χρήματα».

-Για κάποιο λόγο όλοι οι Έλληνες αναρωτιούνται πότε θα μιλήσει ελληνικά ο κόουτς Μπάνκι… Πότε θα είσαι έτοιμος;

«Aυτόν τον καιρό είμαι πολύ απασχολημένος και δεν μπορώ να αποσπάσω την προσοχή μου σε κάτι εκτός ομάδας. Η ελληνική γλώσσα χρειάζεται συγκέντρωση, χρόνο και προσπάθεια. Οπότε να είστε χαρούμενοι για τις λίγες λέξεις που έχω μάθει και μού έχετε μάθει…»

«Ιταλοί και Έλληνες κάνουν όνειρα»

-Ξέρεις την έκφραση, «una faccia, una razza». Ισχύει ότι έχουμε πολλά κοινά Ελλάδα και Ιταλία;

«Και οι δύο λαοί έχουν αποδείξει από το παρελθόν, ότι είμαστε λαοί με δύναμη ώστε να δημιουργήσουμε μεγάλες αυτοκρατορίες (Ρωμαϊκή και Βυζαντινή). Το να βάζουμε μεγάλους στόχους, ακόμα κι αν η οικονομία αποδεικνύει ότι είμαστε μικροί. Αλλά Ιταλοί και Έλληνες κάνουν όνειρα, είναι ποιητές, τραγουδιστές, ηθοποιοί. Και λίγο… χορευτές».

-Παρότι είπες, ότι αγαπάς τη Σιένα, ήσουν τα πιο πολλά σου χρόνια ως κόουτς στο Λιβόρνο. Ήταν η ομάδα με την οποία δέθηκες περισσότερο; Το ρωτώ αυτό γιατί οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν αδελφοποιηθεί με αυτούς της Λιβόρνο…

«Το γνωρίζω αυτό. Είναι αλήθεια ότι «ξόδεψα» δεκατρία χρόνια από τη ζωή μου στο Λιβόρνο. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί νομίζουν ότι γεννήθηκα εκεί. Το Λιβόρνο είναι μία από τις πιο σημαντικές πόλεις στην Ιταλία. Έχει δύο ομάδες στην πρώτη κατηγορία του μπάσκετ, παρά το γεγονός ότι δεν ξεπερνάει τις 70.000 κόσμο σε πληθυσμό. Όλοι οπουδήποτε μιλάνε για το μπάσκετ. Και η ποδοσφαιρική ομάδα είναι πολύ καλή, αλλά αυτό που κάνει την πόλη μοναδική είναι η ιδιαίτερη αγάπη των οπαδών για την ομάδα τους. Αυτό είναι και ο λόγος που έχουν συνδεθεί οι οπαδοί των δύο ομάδων. Άκουσα ότι στο Λιβόρνο όταν έμαθαν ότι ανέλαβα προπονητής της ΑΕΚ, οι οπαδοί της πανηγύρισαν. Έβγαλα και μία φωτογραφία από τοίχο, έξω από το ΟΑΚΑ, που γράφει ΑΕΚ – Λιβόρνο και την έστειλα στους φίλους μου».

-Οι οπαδοί και των δύο ομάδων είναι έντονα πολιτικοποιημένοι και ευαισθητοποιημένοι σε πράγματα γι’ αυτό και η ταύτιση. Εσείς ασχολείστε με την πολιτική; Είστε δεξιός, κεντρώος, αριστερός;

«Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Έχω πολιτική άποψη, αλλά το γεγονός ότι λείπω πολλά χρόνια από την πόλη μου και την περιοχή με κάνουν να μην είμαι παθιασμένος. Προέρχομαι από μία οικογένεια που έχει παιδεία, με μεγάλωσε με συγκεκριμένες αξίες και πιστεύω σε συγκεκριμένες αρχές στη ζωή μου. Θεωρώ τον εαυτό μου πιο πολύ Αριστερό παρά Δεξιό. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι ακραίες συμπεριφορές, όπως είναι της μόδας τώρα τελευταία στην πολιτική. Δεν είμαι άνθρωπος, λοιπόν, που του αρέσει να κάθεται στη μέση. Προτιμώ να κάθομαι… αριστερά».

-Είναι γνωστό ότι έχεις μεγάλη αγάπη στις Υποδομές και στους νέους αθλητές. Παρότι η ΑΕΚ δεν έχει τις εγκαταστάσεις επειδή κάποιοι άφρονες στο παρελθόν γκρέμισαν τα γήπεδά της, θα ασχοληθείς πιο συστηματικά σε συνεργασία με τον κόουτς Σάκοτα και για το κομμάτι αυτό;

«Δεν έχω κάποιες σκέψεις αυτή τη στιγμή επειδή δεν γνωρίζω όλα τα δεδομένα για την Ακαδημία. Λόγω της εμπειρίας μου πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για μία ομάδα όπως είναι η ΑΕΚ, που δεν είναι μόνο ένα όνομα, αλλά μία ομάδα με διείσδυση στην κοινωνία, να διαθέτει ένα πολύ υψηλού επιπέδου πρόγραμμα Ακαδημιών. Για να μεγαλώσει τα παιδιά με τις σωστές αξίες. Δεν έχει καμία σημασία αν θα γίνουν παίκτες υψηλού επιπέδου. Αν θα γίνουν διαιτητές, προπονητές ή απλοί οπαδοί. Πρέπει αυτό να το κάνουμε με συγκεκριμένες αρχές και με την αγάπη για το κιτρινόμαυρο χρώμα».

-Ο κύριος Αγγελόπουλος μιλάει καλά Ιταλικά; Έπαιξε ρόλο αυτό στο να πεις το «ναι» στην ΑΕΚ ή θα έλεγες ναι ακόμα κι αν μιλούσε… κινέζικα;

«Φυσικά το να μιλάς Ιταλικά μαζί του σίγουρα έκανε τα πάντα πιο εύκολα από την αρχή. Ο τρόπος σκέψης του, όμως, η προσπάθειά του να μου δείξει το πρόγραμμα της ΑΕΚ και το τί πραγματικά εκπροσωπεί η ΑΕΚ γι’ αυτόν αλλά και για όλους τους ανθρώπους, που βρίσκονται στην ομάδα, ήταν καθοριστικά. Το να σε επιλέγουν αυτοί οι άνθρωποι κάνει την απόφαση πολύ πιο εύκολη. Αυτή είναι η «συνταγή» για μένα. Μην πας εκεί που σε πληρώνουν περισσότερο. Μην πας εκεί που υποτίθεται ότι θα κερδίσεις περισσότερα. Πήγαινε πραγματικά εκεί που σε θέλουν. Ο Πρόεδρος από την πρώτη στιγμή μπόρεσε να διεγείρει τα «θέλω» μου, να ικανοποιήσει την περιέργειά μου».

-Από τις πρώτες ημέρες παρουσίας σου στην ΑΕΚ ποιες είναι οι εντυπώσεις σου;

«Είναι ακριβώς αυτά, που μίλησα με τον Πρόεδρο. Από τις πρώτες ημέρες, με τα άτομα με τα οποία συνεργάζομαι, έχω πραγματικά ανακαλύψει, τι σημαίνει το να είσαι σ’ αυτή την ομάδα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να έχεις μια δουλειά. Κάθε ημέρα θες να συνεισφέρεις στο να βελτιώνεις και να πηγαίνεις συνεχώς ψηλότερα αυτό το πρόγραμμα. Θα πρέπει να είσαι υπερήφανος που είσαι κομμάτι αυτής της προσπάθειας και όταν θα έρθουν οι νίκες και όταν θα έρθουν οι ήττες. Η ΑΕΚ είναι ένα κλαμπ που έχει δείξει, ότι μπορεί να επιζήσει».

-Και επέζησε παρά τα όσα πλήγωσαν και το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο…

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

«Αυτό εννοώ. Πραγματικά μου αρέσει, που αυτός ο σύλλογος κατάφερε να αποφύγει τη διάλυση. Και μόνο κάποιες πολύ υψηλές αξίες μπορούν να σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις τα τόσα προβλήματα. Αυτό κάνει τον κόσμο της ΑΕΚ πολύ πιο δυνατό και μοναδικό. Υπήρχαν ομάδες που είχαν εύκολη ζωή στη διάρκειά τους, αλλά δεν θα καταλάβουν ποτέ τις αξίες τους ακόμα και όταν βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο».