Διαχωρισμός «κράτους»… «εκκλησίας»

Από τις 12 Ιουλίου το εργόσημο είναι νόμος του κράτους κι επί δύο εβδομάδες ΕΟΚ και ΟΔΚΕ δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Η έκκληση στον Γιώργο Βασιλειάδη έπεσε στο κενό, καθώς ο Υφυπουργός Αθλητισμού δεν μπορεί να πάει απέναντι στην κυβέρνησή του, για ένα θέμα που -σε τελική ανάλυση- αποδίδει (σε έναν βαθμό) φορολογική δικαιοσύνη. Βεβαίως, το εργόσημο γεννά προβλήματα.

Τι θα γίνει με δημόσιους υπαλλήλους, συνταξιούχους, φοιτητές που επιδοτούνται; Ποιος θα επωμιστεί το βάρος της απόδοσης των εισφορών στο κράτος; Θα δοθεί αντισταθμιστική αύξηση στους διαιτητές που σφυρίζουν στις… χαμηλές κατηγορίες, ώστε να μην έχουν αυτοί όλη τη χασούρα; Ερωτήματα -κι άλλα πολλά- που ζητούν απαντήσεις.

Ένα είναι βέβαιο: Το μεγάλο πρόβλημα θα έχουν οι νεαροί διαιτητές, αυτοί που σφυρίζουν για 20 ευρώ. Θα το έχουν οι διαιτητές των ανεξάρτητων τουρνουά (μην σας κάνει εντύπωση αν σταματήσουν οι διοργανωτές των τουρνουά να καλούν διαιτητές και κριτές), οι διαιτητές που βγαίνουν από σχολές και παίζουν παιδικό-εφηβικά.

Ακόμα κι αν ρυθμιστεί ζήτημα ασυμβίβαστου (για παράδειγμα για τους φοιτητές που επιδοτούνται), θα είναι πολύ χαμηλό το… «έσοδο», για να πειστεί κάποιος να αφιερώσει 2-3 ώρες σε γήπεδο μακριά από το σπίτι του (ειδικά για τους διαιτητές της Αθήνας), για να «πέσει» και σε κανέναν τρελαμένο πατέρα, που θα του σύρει τα εξ αμάξης. Με το εργόσημο η διαιτησία μοιάζει με το ανέκδοτο με τον… γρύλο.

Όλα αυτά κι άλλα πολλά, ίσως είναι αδιάφορα για τον μέσο φίλαθλο. Το εργόσημο, όμως, δίνει μια μοναδική ευκαιρία, να κάνουμε κάτι που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια: Τον διαχωρισμό επαγγελματικής και ερασιτεχνικής διαιτησίας. Ο (για παράδειγμα) Γιάννης Φούφης κι ένας διαιτητής που σφυρίζει στα τοπικά, δεν είναι… δύο διαιτητές. Ο πρώτος είναι διεθνής, επαγγελματίας, καλά αμειβόμενος, που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ελλάδας (αν κι όταν του επιτρέπουν να σφυρίζει) κι Ευρωλίγκας. Ο άλλος είναι ένας νεαρός που θέλει όταν μεγαλώσει να γίνει… Φούφης.

Οι διαιτητές της Α1 δεν είναι ίδιοι με τους διαιτητές που σφυρίζουν στα εφηβικά πρωταθλήματα. Ούτε μισθολογικά, ούτε ως εμπειρία. Έπρεπε να είναι επαγγελματίες διαιτητές (πλέον είναι και φορολογικά), που υπόκεινται σε άλλους ελέγχους, που κρίνονται από επαγγελματίες παρατηρητές κι έχουν επαγγελματικά συμβόλαια.

Αν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε πολύ καλύτερες διαιτησίες, καθώς έπρεπε να σκεφτούν δύο και τρεις φορές πριν αδικήσουν μια ομάδα, το ενδεχόμενο μη ανανέωσης του συμβολαίου τους. Οι διαιτητές υψηλού επιπέδου, το 2018, είναι καθαρά επαγγελματίες κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Βεβαίως, αν η διαιτησία γίνει επαγγελματική, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα χάσει τη… διεισδυτικότητα που έχει, ο Στέλιος Συμεωνίδης δεν θα μπορεί να είναι 18 χρόνια κι ο Κώστας Κορομηλάς 10 καρφωμένοι στην καρέκλα τους, ο κάθε «γκρίζος» δεν θα κάνει ό,τι του καπνίσει. Αντιλαμβάνεστε πως κανείς δεν θέλει να χάσει τα κεκτημένα κι έχουμε την εξής παραδοξολογία: Για το πρωτάθλημα του ΕΣΑΚΕ, έχει ΜΟΝΑΔΙΚΟ λόγο η ΕΟΚ. Αλλού τρως και πίνεις κι αλλού το δίνεις…

Το εργόσημο πλήττει τους διαιτητές όλων των βαθμίδων, ενώ έπρεπε να αφορά μόνο τους διαιτητές που είναι πραγματικά επαγγελματίες. Η ΕΟΚ έπρεπε να είναι η πρώτη που θα ζητούσε τον διαχωρισμό, για να σώσει τα πρωταθλήματά της, αλλά σιγά μην χάσει τη… μόστρα. Μήπως είναι η ώρα, ο ίδιος ο ΕΣΑΚΕ να ζητήσει να πάρει τον έλεγχο του πρωταθλήματός του; Μήπως είναι η ώρα, οι ίδιοι οι διαιτητές να ζητήσουν -αφού έπαψαν να απαλλάσσονται της φορολογίας- να απαλλαχθούν από την ΕΟΚ; Μήπως είναι η ώρα, οι ίδιοι οι διαιτητές να ιδρύσουν Ομοσπονδία Επαγγελματιών Διαιτητών;

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη μελαγχολία κάποιων υπερήλικων, που έχουν ανταλλάξει όρκους αιώνιας πίστης με τις καρέκλες τους.