Οι διπλοί πράκτορες των «αιωνίων»

Μπορεί μια μετακίνηση παίκτη από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό ή το αντίστροφο να γίνεται μέγα θέμα και να σηκώνει μεγάλη φασαρία για λόγους που πολύ εύκολα μπορεί ο καθένας να καταλάβει, όμως δεν είναι και τόσο σπάνιο γεγονός στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Πριν από τον Ιωάννη Παπαπέτρου, που μετά την άρνησή του να παραμείνει στον Ολυμπιακό θα συνεχίσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, άλλοι 24 παίκτες έχουν φορέσει τη φανέλα και των δύο «αιώνιων» αντιπάλων. Και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που πήγαν από τη μία ομάδα στην άλλη μέσα σε ένα καλοκαίρι και σε αυτούς που έπαιξαν μεν και στους δύο, αλλά έχοντας αγωνιστεί ενδιαμέσως και σε άλλες ομάδες.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΕΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ

Ο πρώτος που τόλμησε να αλλάξει στρατόπεδο ήταν ο Χρήστος Ιορδανίδης σε μια εποχή εντελώς διαφορετική από τη σημερινή, οπότε οι μεταγραφές γίνονταν πολύ δύσκολα. Το καλοκαίρι του 1979 κι ενώ είχε συμπληρώσει 11 χρόνια στον Παναθηναϊκό έχοντας κερδίσει μαζί του έξι τίτλους, ο Ιορδανίδης θέλησε να ακολουθήσει τον μέντορά του προπονητή Κώστα Μουρούζη, ο οποίος είχε αναλάβει τον Ολυμπιακό.

Με βάση το ισχύον τότε καθεστώς έπρεπε να είχε συμπληρώσει τα 32 του και 12 χρόνια στην ίδια ομάδα, αλλά δεν είχε ούτε το ένα (ήταν 30 ετών) ούτε το άλλο. Τελικά, μετά από μια σειρά παρασκηνιακών ενεργειών πέρασε «φωτογραφική» νομοθετική διάταξη, με την οποία έγινε δυνατή η μεταγραφή κι έτσι ο Ιορδανίδης έπαιξε για τρία ακόμα χρόνια στον Ολυμπιακό (μέχρι το 1982) χωρίς να κερδίσει κάποιον τίτλο.

Τη δεκαετία του 1980 άλλοι δύο παίκτες άλλαξαν φανέλα «αιωνίου». Ο Γιώργος Σκροπολίθας μετά από μια τριετία στον Ολυμπιακό (1980-83), όπου δεν κέρδισε τίποτα, μετακόμισε το καλοκαίρι του 1983 στον Παναθηναϊκό, όπου έμεινε για 9 χρόνια κερδίζοντας ένα πρωτάθλημα (1984) κι ένα Κύπελλο Ελλάδας (1986). Και ο αείμνηστος Νίκος Δαρίβας, ο οποίος μετά από μια σπουδαία καριέρα στο Μαρούσι, πήγε το 1979 στον Παναθηναϊκό και μέχρι το 1983 κέρδισε τρία πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα. Το καλοκαίρι του 1983 πήρε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, όπου έπαιξε για δύο χρόνια χωρίς να κερδίσει κάποιον τίτλο.

Οι πολύκροτες μεταγραφές Πάσπαλι, Βολκόφ

Τη δεκαετία του 1990, όταν το μπάσκετ στην Ελλάδα έγινε επαγγελματικό, οι μεταγραφές αυτού του είδους έγιναν πιο συχνές και περιελάμβαναν και ξένους παίκτες. Άρχισαν δε να σηκώνουν πιο μεγάλο θόρυβο, καθώς Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είχαν πια γίνει κορυφαίες δυνάμεις όχι μόνο στο ελληνικό, αλλά και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Το καλοκαίρι του 1994 ήταν «καυτό» από αυτή την άποψη. Αρχικά επειδή ο Ζάρκο Πάσπαλι έμεινε ελεύθερος από τον Ολυμπιακό και υπέγραψε αμέσως μετά στον Παναθηναϊκό. O Μαυροβούνιος σταρ ήταν ο πρωταγωνιστής της αναγέννησης του Ολυμπιακού, καθώς υπό τις οδηγίες του Γιάννη Ιωαννίδη τον είχε οδηγήσει στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, ενός κυπέλλου και στη συμμετοχή στο αξέχαστο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας του 1994. Τότε που η απελπιστική αστοχία του στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού με την Μπανταλόνα είχε κοστίσει στον Ολυμπιακό την κούπα.

Αυτός ο τελικός ήταν πιθανόν κι ένας από τους λόγους, για τους οποίους έφυγε εκείνο το καλοκαίρι από τον Ολυμπιακό και κατέληξε στον Παναθηναϊκό, οι οπαδοί του οποίου τον έκαναν δεκτό με αποθεωτικές εκδηλώσεις. Το αντίθετο φυσικά συνέβη με τους οπαδούς του Ολυμπιακού, που δεν του συγχώρησαν ποτέ ότι πήγε στον «αιώνιο» αντίπαλο. Αν και η πρεμιέρα του με το «τριφύλλι» εναντίον των «ερυθρολεύκων» ήταν ιδανική, καθώς νίκησε στον αλησμόνητο προημιτελικό του Κυπέλλου στο κλειστό του Σπόρτιγκ με 42-40, εντούτοις η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Ο Παναθηναϊκός έχασε όλα τα άλλα κρίσιμα ντέρμπι από τον Ολυμπιακό (τους τελικούς των πλέι οφ και τον ημιτελικό του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας) και το καλοκαίρι του 1995 ο Πάσπαλι έφυγε χωρίς να έχει κερδίσει τίποτα με τους «πράσινους».

Το αντίστροφο δρομολόγιο από τον Πάσπαλι το καλοκαίρι του 1994 έκανε ο Αλεξάντερ Βολκόφ. Ο Ουκρανός είχε υπογράψει το 1993 διετές συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, αλλά ένα χρόνο αργότερα οι «πράσινοι» το είχαν μετανιώσει, καθώς τα προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπιζε ο παίκτης δεν του επέτρεψαν να τους βοηθήσει ιδιαίτερα. Θέλησαν, λοιπόν, να τον ξεφορτωθούν, όχι όμως και να καταλήξει στον «αιώνιο» αντίπαλο.

Όταν ο Βολκόφ ενημέρωσε τον Παύλο Γιαννακόπουλο ότι είχε βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ με τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού δέχθηκε ευχαρίστως να τον αποδεσμεύσει καταβάλλοντάς του μάλιστα και ένα σημαντικό μέρος από τις αποδοχές του δεύτερου χρόνου του συμβολαίου του ως αποζημίωση. Δεν ήξερε, όμως, ότι αυτό ήταν ένα κόλπο που έκανε ο Ουκρανός σε συνεννόηση με τον Ολυμπιακό ώστε να μείνει ελεύθερος! Όταν το κατάλαβε, ήταν αργά. Ο Βολκόφ πήγε στον Ολυμπιακό και μάλιστα πληρωμένος από τον Παναθηναϊκό, αφού είχε λάβει την αποζημίωση, όμως ούτε εκεί έπαιξε καλά. Οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν μεν το πρωτάθλημα, αλλά ο Ουκρανός δεν βοήθησε ιδιαίτερα.

Στο τέλος της δεκαετίας του ’90 και την αρχή του 2000 άλλοι δύο παίκτες άλλαξαν στρατόπεδο μέσα σε ένα καλοκαίρι. Ο Τζόνι Ρότζερς μετά από μια μεστή διετία στον Ολυμπιακό (1997-99), χωρίς πάντως να κερδίσει τίτλο και μόνο με μια συμμετοχή στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, μετακόμισε το καλοκαίρι του 1999 στον Παναθηναϊκό, τον οποίο βοήθησε αρκετά ώστε να κερδίσει τρία πρωταθλήματα και δύο τρόπαια Ευρωλίγκας (2000, 2002) ως το 2002, οπότε έφυγε.

Ο Νίκος Μπουντούρης έκανε το καλοκαίρι του 2000 το αντίστροφο δρομολόγιο αφήνοντας τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο τη διετία 1998-2000 κέρδισε δύο πρωταθλήματα και μία Ευρωλίγκα, για να πάει στον Ολυμπιακό. Εκεί έμεινε τρία χρόνια κερδίζοντας μόνο ένα Κύπελλο Ελλάδας.

Κοσμογονία με Σπανούλη

Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα κύλησε ήσυχα, αφού δεν υπήρξε κάποια απ’ ευθείας μετακίνηση από τον ένα «αιώνιο» στον άλλο, με εξαίρεση αυτή του Άντριγια Ζίζιτς. Ο Κροάτης σέντερ έπαιξε για δύο χρόνια (2005-07) στον Ολυμπιακό, έχοντας αρκετά καλή παρουσία, αλλά δίχως να κερδίσει τίποτα, και το καλοκαίρι του 2007 έμεινε ελεύθερος και υπέγραψε στον Παναθηναϊκό. Εκεί έκανε για ένα χρόνο το ρολίστα και κέρδισε το νταμπλ το 2008.

Το μεγάλο… μπαμ, ωστόσο, έγινε το καλοκαίρι του 2010, όταν ο Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε να αλλάξει στρατόπεδο. Ως παίκτης του Παναθηναϊκού τη σεζόν 2005-06 και μετά την τριετία 2007-10 (είχε μεσολαβήσει κι ένας χρόνος στους Χιούστον Ρόκετς) κέρδισε τέσσερα πρωταθλήματα, τρία κύπελλα και μία Ευρωλίγκα όντας βασικός πρωταγωνιστής της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όχι όμως ο βασικότερος. Θέλοντας να είναι αυτός ο απόλυτος ηγέτης της ομάδας, επέλεξε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του με τους «πράσινους» το 2010, αλλά να αποδεχθεί την πρόταση του Ολυμπιακού, που ήταν και καλύτερη οικονομικά.

Έτσι, πήγε στον Ολυμπιακό μέσα σε κλίμα που θύμιζε λίγο… Πάσπαλι. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν του το συγχώρησαν ποτέ, αυτοί του Ολυμπιακού τον έκαναν ήρωά τους. Βέβαια, ο Σπανούλης τα κατάφερε πολύ καλύτερα από τον Μαυροβούνιο, καθώς κατάφερε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του Ολυμπιακού, ο οποίος με αυτόν ηγέτη έχει κερδίσει τρία πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και δύο τρόπαια Ευρωλίγκας. Και συνεχίζει ακάθεκτος.

Το καλοκαίρι του 2012 την ίδια διαδρομή με τον Σπανούλη έκανε και ο Στράτος Περπέρογλου, αλλά πολύ πιο ήσυχα, καθώς αυτός δεν ξεσήκωσε πάθη. Έφυγε από τον Παναθηναϊκό μετά από πέντε χρόνια (2007-12) έχοντας κερδίσει τέσσερα πρωταθλήματα, τρία κύπελλα και δύο τρόπαια Ευρωλίγκας και πήγε στον Ολυμπιακό, όπου κέρδισε μία Ευρωλίγκα στα δύο χρόνια που κάθησε.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ

Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις παικτών, που έχουν παίξει και στους δύο «αιώνιους», αλλά δεν άλλαξαν στρατόπεδο μέσα σε ένα καλοκαίρι. Μεσολάβησε πρώτα το πέρασμά τους από άλλες ομάδες.

Οι δύο περιπτώσεις αυτού του είδους που σήκωσαν τον πιο μεγάλο θόρυβο ήταν του Νίκου Οικονόμου και του Δημήτρη Παπανικολάου.

Ο Οικονόμου είχε πάει πιτσιρικάς στον Παναθηναϊκό, το 1991, και έγινε το αγαπημένο παιδί του Παύλου Γιαννακόπουλου μέχρι το καλοκαίρι του 1999 και το πρωτάθλημα που κέρδισαν οι «πράσινοι» μέσα στο ΣΕΦ, όταν νίκησαν τον Ολυμπιακό στον πέμπτο τελικό με τη δική του συμβολή να είναι καθοριστική. Τότε ήταν που ο Οικονόμου άρχισε να ζητά χρήματα που δεν ήταν διατεθειμένος να του δώσει ο Παναθηναϊκός και διέρρηξε οριστικά τις σχέσεις μαζί του, φεύγοντας για την Ιταλία και τη Βίρτους Μπολόνια.

Εκεί έμεινε μόλις μία σεζόν και το καλοκαίρι του 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπογράψει συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Αυτό ήταν κάτι που δεν του συγχώρησαν ποτέ οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, οι οποίοι του κόλλησαν τη στάμπα του «προδότη». Όμως ο Οικονόμου δεν κατάφερε να τους «απαντήσει» στο παρκέ. Η παρουσία του με την ερυθρόλευκη φανέλα τη σεζόν 2000-01 ήταν μέτρια, δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα και το επόμενο καλοκαίρι έφυγε για την Μπαρτσελόνα.

Ο Δημήτρης Παπανικολάου είχε παίξει μια επταετία στον Ολυμπιακό, από το 1995 ως το 2002, και εκτός του ότι είχε κερδίσει δύο πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, είχε ταυτιστεί μαζί του. Έτσι, όταν μετά από μια καλή σεζόν στον Μακεδονικό, ο Παναθηναϊκός τον απέκτησε το καλοκαίρι του 2003, οι οπαδοί του δεν είδαν αυτή την κίνηση με πολύ καλό μάτι. Για την ακρίβεια, άργησαν πολύ να τον αποδεχθούν και το έκαναν μόλις στην τελευταία του σεζόν, το 2007. Τότε η συμμετοχή του «Παπ» στην κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν κρίσιμη κι αυτό του χάρισε το πρώτο χειροκρότημα από τους φίλους του «τριφυλλιού».

Ο Παπανικολάου δεν είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής στον Παναθηναϊκό ούτε ήταν βασικό μέλος του rotation του Ομπράντoβιτς. Όμως στα 4 χρόνια που φόρεσε τη φανέλα του κέρδισε τέσσερα πρωταθλήματα, τρία κύπελλα και μία Ευρωλίγκα. Μάλιστα το 2007 έγινε ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ που κέρδισε triple crown (πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρωλίγκα) με δύο διαφορετικές ομάδες (το είχε πάρει και το 1997 με τον Ολυμπιακό).

Ο Ράτζα, ο Μπουρούσης και οι άλλοι

Το καλοκαίρι του 1997 ήρθε στον Παναθηναϊκό από τους Μπόστον Σέλτικς ο Ντίνο Ράτζα και μαζί με τον Μπάιρον Σκοτ οδήγησαν τους «πράσινους» στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος μετά από 14 χρόνια. Κέρδισε μαζί τους το πρωτάθλημα και την επόμενη σεζόν, όμως ένας καυγάς του με τον νεαρό τότε Δημήτρη Γιαννακόπουλο το ώθησε στην απόφαση να γυρίσει το 1999 στην πατρίδα του για να παίξει στη Ζαντάρ. Το καλοκαίρι του 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα, αυτή τη φορά για να παίξει στον Ολυμπιακό, όμως δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα και το επόμενο καλοκαίρι έφυγε για να πάει στην Τσιμπόνα.

Το αντίστροφο δρομολόγιο ακολούθησε ο Γιάννης Μπουρούσης. Αφού έπαιξε μια πενταετία στον Ολυμπιακό (2006-11) κερδίζοντας δύο κύπελλα Ελλάδας κι αφού άνοιξε βεντέτα με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού μετά τον χαμένο ημιτελικό του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας το 2011, έφυγε για μια περιοδεία στην Ευρώπη (Μιλάνο, Ρεάλ, Μπασκόνια) και το 2016 επέστρεψε για να παίξει τελικά στον Παναθηναϊκό. Η βεντέτα με τους οπαδούς είχε ξεχαστεί και ο Μπουρούσης είχε κρίσιμη συμβολή στο νταμπλ του 2017 για τους «πράσινους».

Στην ίδια κατηγορία με τους παραπάνω παίκτες ανήκουν επίσης οι: Άριαν Κόμαζετς (1992-93 στον Παναθηναϊκό με ένα Κύπελλο Ελλάδας, 1998-99 στον Ολυμπιακό χωρίς τίτλο), Νταμίρ Μουλαομέροβιτς (2001-02 στον Παναθηναϊκό με μια Ευρωλίγκα, 2006-07 στον Ολυμπιακό χωρίς τίτλο), Πάτρικ Φέμερλινγκ (2000-02 στον Ολυμπιακό με ένα Κύπελλο Ελλάδας, 2004-06 στον Παναθηναϊκό με δύο πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο Ελλάδας), Λάζαρος Παπαδόπουλος (2001-03 στον Παναθηναϊκό με ένα νταμπλ και μία Ευρωλίγκα και 2011-12 στον Ολυμπιακό με ένα triple crown), Γκιόργκι Σερμαντίνι (2008-10 στον Παναθηναϊκό με δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο Ελλάδας και μία Ευρωλίγκα χωρίς πάντως να παίζει, 2012-14 στον Ολυμπιακό με μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής και μία Ευρωλίγκα), Σοφοκλής Σχορτσανίτης (2005-10 στον Ολυμπιακό με ένα κύπελλο Ελλάδας και 2012-13 στον Παναθηναϊκό με νταμπλ), Χάρης Γιαννόπουλος (2008-09 στον Ολυμπιακό χωρίς τίτλο και χωρίς να παίζει, 2012-13 στον Παναθηναϊκό με μεγαλύτερη συμμετοχή και νταμπλ), Ίαν Βουγιούκας (2008-09 στον Ολυμπιακό με μικρή συμμετοχή και χωρίς τίτλο, 2010-12 και 2017-18 στον Παναθηναϊκό με τρία πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και μία Ευρωλίγκα), Ανδρέας Γλυνιαδάκης (1997-2001 στον Παναθηναϊκό με τέσσερα πρωταθλήματα και μία Ευρωλίγκα χωρίς να παίζει και 2009-12 στον Ολυμπιακό με ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα και μια Ευρωλίγκα με μικρή συμμετοχή), Λουκάς Μαυροκεφαλίδης (2007-08 και 2009-11 στον Ολυμπιακό με δύο κύπελλα Ελλάδας και 2013-15 στον Παναθηναϊκό με ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα Ελλάδας).