Παύλος Γιαννακόπουλος : Αυτός που όλοι θα θέλαμε στην ομάδα μας

Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα, είναι ο κατ εξοχήν χώρος που γεννά, εκτρέφει και καλλιεργεί αντιπαλότητες, μίση και πάθη, για ασήμαντες αφορμές, ορισμένες φορές και ανύπαρκτες.

Αρκεί που θα δεις κάποιον με διαφορετικού χρώματος φανέλα, θα τον αντιπαθήσεις με τη μια, θα τον βρίσεις, θα παρεξηγήσεις κάθε του ενέργεια, θα ψάξεις να βρεις όλα τα αρνητικά που κουβαλά για να του τα χτυπήσεις, κι αν δε μπορείς, θα τα κατασκευάσεις. Θα τον ειρωνευτείς για τη εμφάνισή του, τη μεγάλη μύτη που έχει, το ύψος, την κοιλιά που κουβαλά, τον τρόπο που περπατά, τα πάντα. Αν τον αποκτήσεις με μεταγραφή, θα μεταμορφωθεί σε μοντέλο…

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι ωστόσο που ενώ ταυτίστηκαν με τις ομάδες τους, ενέπνεαν σεβασμό και στους αντιπάλους. Χωρίς να τους αποθεώνουν, το έβλεπες πως δεν τους πήγαινε η καρδιά να τους απαξιώσουν, να τους χλευάσουν ή να τους στολίσουν με διάφορα κοσμητικά. Κι αν ποτέ το έκαναν πάνω στην ένταση της στιγμής, ήταν περιορισμένης ισχύος…

Ενδεικτικά αναφέρω τον δικό μας Λίνο, τον Καψή (πατέρα και υιό), τον Ρότσα, τον Θωμά Μαύρο, τον Σάββα Κωφίδη, τον Ντίνο Κούη, με χαρακτηριστκότερο παράδειγμα όλων τον Χατζηπαναγή, που είναι όμως ξεχωριστή περίπτωση. Με αυτά που έκανε αποπλανούσε το μυαλό σου, ήταν αδύνατον να παράγεις σκέψη την ώρα που τον χάζευες…

Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν μιλάμε για παράγοντες, αυτοί δεν παίζουν ποδόσφαιρο ούτε σουτάρουν τρίποντα για να σε παρασύρουν τόσο, ώστε το φίλαθλο πνεύμα να υπερκαλύψει την οπαδική οπτική. Ως ηγέτες των σωματείων μάλιστα, οφείλουν να είναι πιο επιθετικοί, να συγκρουστούν για το καλό των ομάδων τους, να βγουν μπροστά και να κοντραριστούν, υποκινώντας αυτόματα έριδες και αντιπαλότητες. Αν υπήρχε μια παρόμοια λίστα με τους παράγοντες που αν δεν ήταν κοινής αποδοχής, προκαλούσαν πάντα το σεβασμό ακόμα και των αντιπάλων, το πρώτο όνομα αυτής θα ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος.

Το βασικό συστατικό σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι ο θαυμασμός, έστω και κρυφός, που δεν εκδηλώνεται, μια και δε ουδείς επιθυμεί να δώσει πόντους στον αντίπαλο. Αν ρωτούσες πάντως 100 οπαδούς ανεξαρτήτως προέλευσης, όλοι θα παραδέχονταν πως «ναι, θα θέλαμε να έχουμε τον Γιαννακόπουλο στην ομάδας μας. Αν όχι αυτόν, κάποιον σαν κι αυτόν. Που να βγάζει τόσο πάθος και τρέλα, να μην υπολογίζει χρόνο και χρήμα, αλλά να ζει και να αναπνέει για το ίδιο όραμα που έχουμε κι εμείς».

Η συντριπτική πλειοψηφία των παραγόντων, ακόμα κι αν λατρεύονται από τον κόσμο των ομάδων τους, βγάζουν μια πονηριά, μαζί με υστεροβουλία και ιδιοτέλεια, επιθυμούν μεν το καλό των συλλόγων τους, μέσα από αυτό όμως επιδιώκουν το αντίστοιχο δικό τους.
Το καταλαβαίνει και το κοινό τους, άσχετα αν δε τον παραδέχεται φωναχτά, αφού όπως ακριβώς δε δίνει πόντους στον αντίπαλο, έτσι δε θέλει να αφαιρέσει και από τον εαυτό του. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν από τις εξαιρέσεις, δε δίστασε πότε να γίνει θυσία για το σύλλογό του, ακόμα και να τσαλακώσει την εικόνα του, ώστε να τον προστατεύσει, όπως εκείνος νόμιζε!

Ήταν ένας παράγοντας, που η αφοσίωση του στην ομάδα δεν τον ξεχώριζε από τα παιδιά της εξέδρας…

ΥΓ. Ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος μου θύμιζε σε πολλά τον Ιβάν Σαββίδη, το παραγοντικό τους ξεκίνημα ειδικά έχει πολλά κοινά, κυρίως ως προς τα χρήματα που πέταξαν στην κάλαθο των αχρήστων για να φτάσουν στην κορυφή, με κοστοβόρες κινήσεις που δεν είχαν όμως καμμία λογική.

Έκανε κλειστό τριετές -αν δεν με απατά ή μνήμη μου- συμβόλαιο στον Παβλίσεβιτς, πλήρωσε ένα τσουβάλι λεφτά στον Πάσπαλι μόνο και μόνο για να ιντριγκάρει τους γαύρους, έκανε ηγεμονικό συμβόλαιο στο μέγιστο Γκάλη αναθέτοντάς του το ρόλο του αναγεννητή της ομάδας στη δύση της καριέρας του, έφερε τον Ντομινίκ κίνηση που ήταν κερδοφόρα μόνο για τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα..Την ίδια στιγμή, ο Ολυμπιακός έκανε σαφώς πιο μπασκετικές επιλογές, όχι τόσο θεαματικές μεν, που εξυπηρετούσαν όμως την ουσία και όχι τις εντυπώσεις. Και κατάφερνε τελικά, να επικρατεί.

Με λίγα λόγια, ο Παύλος Γιαννακόπουλος των πρώτων χρόνων, όπως κι ο Ιβάν, νόμιζε πως οι ομάδες δε χτίζονται με υπομονή, αλλά αγοράζονται με τη μια, λες και είναι ακριβά αυτοκίνητα και σκάφη πολυτελείας. Παρά τις απογοητεύσεις όμως δεν τα παράτησε ποτέ, πλήρωσε από την τσέπη του τα λάθη που έκανε, διδάχτηκε από αυτά δείχνοντας σωφροσύνη, μέχρι που κάποια στιγμή τα κατάφερε.

Στα πρώτα χρόνια του Σαββίδη, όταν υπήρχε δυσφορία για τις επιδόσεις και την αποτελεσματικότητα των επενδύσεων, απαντούσα σε όσους γκρίνιαζαν πως «όταν προσπαθείς κι έχεις ξεκάθαρο όραμα, όσες φορές κι αν φας τα μούτρα σου, είναι νομοτέλεια πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις».

Τον Παύλο Γιαννακόπουλο είχα στο μυαλό μου ως παράδειγμα, όταν το έγραφα.
Το πάθος, η αυταπάρνηση, η γενναιότητα που έβγαζε, συν το γεγονός πως αντί κάθε αποτυχία να τον απογοητεύει, τον δυνάμωνε περισσότερο, προσθέτοντας περισσότερη τρέλα σε αυτήν που ήδη κουβαλούσε, για την ομάδα του, είναι το πιο απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας..

Δεν είναι τυχαίο πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν ο μοναδικός παράγοντας που «ένοιωσε» την αγανάκτηση του Σαββίδη μετά την εισβολή του στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας. γράφοντας Respect πάνω από τη φωτό του Ιβάν, με λεζάντα «Όταν έχεις ρίξει καμιά κατοστάρα στην ομάδα και σε κλέβουν από παντού, κάθε αντίδραση, ακόμα και οι λανθασμένες, είναι δικαιολογημένες…».

Ήταν θέμα οικογενειακής γαλούχησης τελικά…