ΠΑΟΚ – Άρης : Τα ποντίκια του Παλέ, το «Κρατικό» κι ένα στοίχημα…

Όταν έχεις ζήσει το κλασικό μπασκετικό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης τα καλά χρόνια και παρακολουθείς και αυτά της νέας εποχής, είναι σα να γευμάτιζες στο Epicure του Παρισιού και να βρίσκεσαι ξαφνικά σε υπαίθρια καντίνα της παλαιάς εθνικής οδού.

Παρά τον πλούτο της η ελληνική γλώσσα δε μπορεί να αποτυπώσει το πάλαι ποτέ μεγαλείο, γιατί απλά εκείνοι δεν ήταν απλά αγώνες, ήταν feeling, δεν έβλεπες παιγνίδι, συμμετείχες παρέα με όλες σου τις αισθήσεις.

Και όπως κάθε αίσθηση δεν περιγράφεται, βιώνεται μόνο.

Ήταν τότε που όλη η πόλη ζούσε και ανέπνεε γι αυτό το παιγνίδι, πήγαινες να αγοράσεις τσιγάρα κι ο τρόπος που σε κοιτούσε ο περιπτεράς ήταν σα να σε ρωτούσε «πως το βλέπεις σήμερα, θα κερδίσουμε;».
Μπορεί και να μην ήταν έτσι, αρκεί που έτσι μας φαινόταν όμως…

Εκείνα τα παιχνίδια αποτελούσαν σημείο αναφοράς, ολόκληρη η ζωής μας περιστρεφόταν γύρω από αυτά.

Ορίζαμε τους χρόνους μας γύρω τους, βαφτίζαμε κάθε στιγμή αναλόγως ως π.Ν(προ ντέρμπι) ή μ.Ν.

Το 1993-4 που υπηρετούσα τη θητεία μου, το μισό στρατόπεδο μάλωνε με το άλλο μισό ποιος θα πάρει άδεια Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, έβαζαν πολιτικά βύσματα, εγώ είχα το κεφάλι μου ήσυχο όντας ο μοναδικός που δήλωσα εθελοντικά τα Φώτα.

Προπαραμονή της γιορτής, υπήρχε ντέρμπι.

Δεν ήμουν ο μόνος ΠΑΟΚτσής του στρατοπέδου βεβαίως, η εξασφάλιση εισιτηρίου όμως δεν ήταν εύκολη υπόθεση, δεν έφταναν ποτέ για όλους στη δική μας πλευρά.

Κάποτε δυο φίλοι μου, μπήκαν στο Αλεξάνδρειο τρεις ημέρες πριν το παιγνίδι, κρύφτηκαν στο ανεπίπεδο περβάζι εκεί που τελείωνε ο θόλος και παρέμειναν μέχρι λίγο πριν την έναρξη, 72 ώρες παρέα με ποντίκια, κατσαρίδες και άλλα ζωύφια που μέχρι τότε τα έβλεπαν σε ντοκιμαντέρ για τον Αμαζόνιο.

Απίστευτες ευρεσιτεχνίες εισόδου στο γήπεδο για όσους απελπισμένους δε μπορούσαν να βρουν εισιτήριο, ο τότε επικεφαλής του γραφείου της Ομοσπονδίας στη Θεσσαλονίκη, είχε πει το επικό «βρακί να ήταν το γήπεδο, θα είχε ξεχειλώσει».

Όσο χαμηλά κι αν έχουν φτάσει οι ομάδες πάντως, όσο κι αν μοιάζουν με ξεπεσμένους άρχοντες, εκείνη η αίγλη, κάτι, έστω κι ελάχιστο, έχει αφήσει.

Μπορεί το επίπεδο να είναι υποδεέστερο ακόμα κι από ένα αντίστοιχο παιγνίδι Τρικάλων,και Αμαλιάδας, ένα ψήγμα αύρας το κουβαλάει πάντως.

Αυτός είναι ο λόγος που μέχρι σήμερα αυτές οι αναμετρήσεις έχουν πάθος, εναλλαγές σκορ και συναισθημάτων και μπόλικο suspense.

Η σημασία του σημερινού αποτελέσματος, είναι διπλή και για τους δυο.

Εκτός από τον αγώνα ο γηπεδούχος, κέρδισε ηρεμία και αγόρασε χρόνο, σε περίπτωση αρνητικού αποτελέσματος θα έσπαζε κάθε ρεκόρ εσωστρέφειας.

Ο φιλοξενούμενος δεν είναι ότι δεν κατάφερε αυτό που μπόρεσε ο Προμηθέας Πατρών, απώλεσε να πετύχει κάτι που δίνει νόημα στη ζωή του.

Να κερδίσει τον ΠΑΟΚ.

Με δεδομένο μάλιστα πως το μπάσκετ είναι το μοναδικό τμήμα του συλλόγου σε μεγάλη κατηγορία, οι ευκαιρίες να βγουν στην επιφάνεια τελείωσαν νωρίς. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τον αγώνα του Β γύρου.

Αν τους έκοβε, θα όριζαν το φιλικό με την Κ20 Μπόκα κάπου μέσα στο χειμώνα, μπορεί πάλι να δοκιμάσουν με την Κ15 για την Άνοιξη ίσως τους κάτσει…

ΥΓ. Διάβασα με ενδιαφέρον την τοποθέτηση του εκδότη του site Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου για την αφεντιά μου, αισθάνομαι την υποχρέωση να ανταποδώσω προσεχώς, όπως νοερά με καλωσόρισε εκείνος στο site του από την πρώτη στιγμή, οφείλω κι εγώ να τον καλωσορίσω στην καθημερινότητα της πόλης που ζω, την οποία γνώρισε στο πετσί του εξαιτίας μου.

Ως πρόγευμα αυτά τα ολίγα:

Το ποιος είμαι εγώ, ο καθένας εδώ μέσα και όπου αλλού, καθρεφτίζεται στα γραφόμενα και τις απόψεις του.

Όποιος μπορεί να αποδείξει πως προκαλώ τη βία, γράφω ψέματα έστω και υπερβολές, ή όποια σχετική αρλούμπα φαντασιώνεται αρκεί μια κόπια κι ένα σχόλιο.

Είναι αφελείς όσοι θεωρούν πως με ύβρεις για μένα, τη μαμά μου ή το σόι μου, θα κερδίσουν κάτι, πέρα από παραδοχή ένδειας επιχειρημάτων.

Κι επειδή πάντα μου άρεσε να μιλώ συγκεκριμένα και είναι και επίκαιρο μάλιστα. ιδού προκαταβολικά, ένα μικρό τεστ:

Οι οπαδοί της ομάδας που έχασε σήμερα, αποκαλούν το γήπεδο που αγωνίστηκαν ως κρατικό.

Η μια και μοναδική αλήθεια είναι, πως το γήπεδο χτίστηκε με έξοδα της ΓΓΑ σε οικόπεδο ιδιοκτησίας του ΠΑΟΚ.

Αφού αμφότεροι μοιράστηκαν τις δυο βασικότερες προυποθέσεις (γη και μπετά), κανείς δε μπορεί να είναι ιδιοκτήτης.

Ο ΠΑΟΚ έχει τη χρήση του γηπέδου που σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, εκτός από δυο πράγματα.

Να το πουλήσει ή να το γκρεμίσει.

Κατά τα λοιπά, μόνο ο ΠΑΟΚ κάνει κουμάντο ποιος θα μπει και ποιος όχι, όποιος θέλει να το χρησιμοποιήσει προσωρινά, θα πληρώσει.

Κι αυτό μόνο αν το επιτρέψει ο ΠΑΟΚ, πριν από μερικά χρόνια που ο Άρης προσπάθησε να αγωνιστεί εκεί με το ζόρι, έφαγε τα μούτρα του.

Ακόμα κι αν είχε βάλει κρατικό βύσμα, για να πιέσει.

Το να μη μπορείς να αγωνιστείς σε γήπεδο που αποκαλείς κρατικό με τις πλάτες του κράτους μάλιστα, δε δίνει την πιο πειστική απάντηση αλλά ακούγεται και ως ανέκδοτο, το θέμα όμως δεν είναι αυτό.

Η έδρα της ομάδας εκείνων που αποκαλούν το κλειστό της Πυλαίας ως κρατικό γήπεδο είναι το Αλεξάνδρειο, η χρήση της σάλας του οποίου τους έχει παραχωρηθεί, όπως στον ΠΑΟΚ το γήπεδο της Πυλαίας!

Ο ΠΑΟΚ όμως έδωσε οικόπεδο, έδωσε γη, αυτοί τι έδωσαν ως αντάλλαγμα για να πάρουν τη χρήση της σάλας;

Αν μου εξηγήσει κάποιος, υπόσχομαι ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μου κείμενο ως 1Οάρι!

Εγώ δεν έχω να κερδίσω κάτι, αυτοί θα κερδίσουν αυτό που επιθυμούν, όλα δικά τους λοιπόν αρκεί να απαντήσουν…

Είμαι τόσο σίγουρος όμως πως αντί αυτού θα διαβάζω ύβρεις, που είμαι σε θέση να προαναγγείλω και το θέμα της μεθεπόμενης ανάρτησης…