Βασιλακόπουλος : Μένει μόνος του

Ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας κι αυτό δεν το βλέπει μόνο όποιος εθελοτυφλεί, ή έχει συμφέρον από το σημερινό στάτους κβο της ΕΟΚ. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι απομονωμένος με 2-3 συνεργάτες που έχουν ταυτίσει την ύπαρξή τους με την προεδρία του, ενώ την ίδια στιγμή χάνει τον έναν μετά τον άλλο. Το γιατί είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς. Εδώ και καιρό έπρεπε να είχε αποστρατευτεί, δεν το έκανε και πλέον είναι μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης.

Ένας από τους ανθρώπους ο οποίος εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια στέκεται στο πλάι του, έχοντας στα χέρια του την ΚΕΔ/ΕΟΚ είναι ο Στέλιος Συμεωνίδης. Τον τελευταίο καιρό οι… εμφανίσεις του είναι σπάνιες, η συμμετοχή του στα δρώμενα μικρή σε σχέση με το παρελθόν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι με το ένα πόδι στην έξοδο, άλλοι ότι έχει ήδη στείλει την παραίτησή του στον κ. Βασιλακόπουλο.

Ο ίδιος γνωρίζει κι αυτός πρέπει να βγει και να το πει. Εμείς καταγράφουμε αυτό που βλέπουμε, ότι δεν έχει πια τόσο ενεργό ρόλο. Κι αν όντως επιβεβαιωθούν τα περί παραίτησης (και μάλιστα γραπτής), θα είναι ο δεύτερος μετά τον Κώστα Μουζάκη που αποχωρεί οικειοθελώς από την Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας.

Είναι αυτονόητο πως όταν από μια επιτροπή αυτού του διαμετρήματος φεύγουν τα 2/5 κάτι δεν πάει καλά. Αν κρίνουμε από τις διαιτησίες που βλέπουμε, τις εντάσεις και τις φωνές των σωματείων (σε όλες τις βαθμίδες και τα πρωταθλήματα), το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η βασιλακοπουλική ΟΔΚΕ που ζητιανεύει και βάζει «χαράτσια» για να βγουν τα λειτουργικά έξοδα, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα για τους εναπομείναντες πιστούς του «σωλήνα».

Ζητούμενο, πλέον, είναι πόσοι θα επιλέξουν να τον ακολουθήσουν σ’ έναν δρόμο που δεν έχει ούτε επιστροφή (στα μπασκετικά δρώμενα), ούτε… χαρές. Πλέον ζητούμενο είναι η επόμενη μέρα, η οποία δεν πρέπει να έχει αποκλεισμούς -σαν αυτούς που κατά κόρον έχει επιβάλλει η διοίκηση Βασιλακόπουλου-, η οποία πρέπει να βλέπει τα σωματεία από ίση απόσταση, η οποία πρέπει να ξαναδώσει στην ΕΟΚ τη χαμένη της αίγλη.

Πλέον το ποτάμι έχει πάρει τον δρόμο του και δεν γυρίζει πίσω. Η διακριτική (για την ώρα) αποχώρηση του Στέλιου Συμεωνίδη είναι ακόμα μια απόδειξη ότι οι μέρες και τα έργα αυτής της διοίκησης των υπερήλικων παραγόντων τελειώνουν. Κι είναι αλήθεια πως -με εξαίρεση τους έχοντες οικονομικό συμφέρον συνεργάτες- δεν θα λείψει από κανέναν μας.