Η Θεσσαλονίκη ζει σταθερά κολλημένη στο παρελθόν της

Ίσως φταίει η καραντίνα, ίσως το ότι λίγο αργότερα ξεκινούσε το ντέρμπι του Βορρά στο «Κλεάνθης Βικελίδης»… Ή μήπως δεν φταίει τίποτα και το μπάσκετ στη συμπρωτεύουσα έχει πέσει στο χαμηλότερο σημείο του. Η μπασκετική Θεσσαλονίκη των χρεών, της εσωστρέφειας και των εμμονών στο παρελθόν, παρακολούθησε σχεδόν αδιάφορα το πάλαι ποτέ «παιχνίδι της χρονιάς» ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Άρη.

Κάποτε (πριν ακόμα γίνει «εθνικό σπορ») το μπάσκετ ξεκινούσε από τον… λευκό πύργο. Ο Νίκος Γκάλης κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης απέναντι στον Μπάνε Πρέλεβιτς και τον Παναγιώτη Φασούλα, αργότερα ο Μπέρι, ο αείμνηστος Ρόι, ο Στογιάκοβιτς, κράτησαν ψηλά τη σημαία. Κι ήταν παραδίπλα στο «Ξύλινο», ο Γιούρι, ο Λάζος, ο «Μήτσος», που έδιναν στην πόλη τον χαρακτήρα της πρωτεύουσας του μπάσκετ.

Από εκεί ξεκινούσαν όλα. Ο Μάικλ Τζόρνταν στα «Δημήτρια», η μισή Εθνική της Σαϊτάμα από τον Βορρά, τεράστιοι παράγοντες όπως ο Μιχαηλίδης, ο Βεζυρτζή, άνθρωποι που έζησαν για το μπάσκετ, όπως ο Ηρακλής Κλάγκας, οδήγησαν το άθλημα κι έκαναν τη νύφη του Θερμαϊκού να μοιάζει αρχοντοπούλα.

Η Θεσσαλονίκη του μπάσκετ χάθηκε. Ξένοι της σειράς παίζουν στις ομάδες της Α1, πόλη χωρίς ομάδα στην Α2, με τον πρόεδρο της ΕΚΑΣΘ να είναι σταθερά «απών» από παντού, καμία νέα υποδομή, διοργανώσεις (όχι τώρα, αλλά και στις μέρες που τα γήπεδα ήταν γεμάτα) δεν διεκδικούνται. Όραμα δεν υπάρχει, η πόλη δεν διεκδικεί τίποτα, αρκείται να υπηρετεί -με τη σιωπή της- τα θέλω του προέδρου της ΕΟΚ, να σκύβει το κεφάλι.

Παλιοί προπονητές κι αθλητές, άνθρωποι με άποψη και βιωματική εμπειρία έχουν παραιτηθεί, δεν θέλουν να εκτεθούν, προτιμούν να εξαντλούν σε προσωπικές συζητήσεις πίκρα και ιδέες. Νεότεροι (και παλιότεροι) άνθρωποι του χώρου έχουν εκδιωχθεί, προπονητές έχουν υποβαθμιστεί κι όσοι θέλουν να συνεχίσουν να είναι στον χώρο ρίχνουν μαύρη μέτρα πίσω τους.

Τι απέμεινε; Ατζέντηδες! Δύο – τρία άτομα, τα οποία έχουν δημιουργήσει συμμαχίες, έχουν τη στήριξη μιντιακών εκπομπών «πλυντηρίων» κι ελέγχουν με τον τρόπο τους την κατάσταση. Ως ένα ιδιότυπο μπασκετικό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο των Ομάδων, μπαίνουν σε λογικές «μου χρωστάς, θα πάρεις τον προπονητή και τους παίκτες που σου λέω». Και φυσικά θα συνεχίσεις να χρωστάς (τίποτα δε χαρίζεται) και θα φορέσεις το παλτουδάκι. Κρύο κάνει στα βόρεια, έτσι κι αλλιώς…

Οι ομάδες, ακολουθώντας πολιτική υποδούλωσης, αποτυγχάνουν. Οι ξενιστές αποχωρούν, αναζητώντας το επόμενο θύμα. Κάπως έτσι χτίζονται μικροκαριέρες προπονητών και παικτών, ακόμα και παραγόντων.
Μηδενική παραγωγική διαδικασία, τα χρέη πνίγουν τις ομάδες, ουδείς έχει μείνει για να εμπνεύσει την αντίσταση και την αντεπίθεση. Στα μεγάλα ζόρια, ως από μηχανής θεός, εμφανίζεται ο «ισόβιος πρόεδρος» για να σώσει τις ομάδες. Κατάντια…

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Αλήθεια, αξίζει αυτή η εικόνα στην μπασκετική Θεσσαλονίκη;