Ο Παναγιώτης Φασούλας συσπειρώνει την οικογένεια του μπάσκετ

Είναι η ώρα το ελληνικό μπάσκετ να αλλάξει σελίδα. Η επόμενή του μέρα οφείλει να είναι μακριά από την λογική της τωρινής διοίκησης της ΕΟΚ, ώστε να γίνει και πάλι το άθλημα που ο κόσμος λάτρευε. Που τον έκανε να δακρύσει από υπερηφάνεια, να βγει στους δρόμους για να πανηγυρίσει με τις επιτυχίες του και να μπει για τα καλά στα σπίτια των ανθρώπων που δεν είχαν επαφή με αυτό.

Ο Παναγιώτης Φασούλας είναι ένας άνθρωπος που ξέρει απόλυτα που βαδίζει. Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η επιλογή του να κατέβει υποψήφιος στις εκλογές της ομοσπονδίας ήταν ξεκάθαρος. Να βοηθήσει το ελληνικό μπάσκετ να βρει και πάλι τον δρόμο του.

Μία διαδρομή που σίγουρα θα είναι δύσκολη, όμως στο πλευρό του θα υπάρξουν άνθρωποι που έχουν γράψει την δική τους ιστορία στο άθλημα. Ήδη έχουν γνωστοποιηθεί τα ονόματα του Φάνη Χριστοδούλου, του Ευθύμη Ρεντζιά, του Μέμου Ιωάννου, της Αναστασίας Κωστάκη και του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Θα ακολουθήσουν ακόμα περισσότεροι όμως, καθώς στο άκουσμα ότι θα είναι υποψήφιος για την ΕΟΚ, υπάρχουν αρκετοί που τον πιστεύουν και θέλουν να τον στηρίξουν.

Και δεν θα είναι μόνο αυτοί δίπλα του. Η «Αράχνη» των παρκέ θέλει να συσπειρώσει το ελληνικό μπάσκετ. Χωρίς να γέρνει η πλάστιγγα προς τα κάπου σε επίπεδο σωματιακό, γιατί αναζητά την βελτίωσή του και την ανάπτυξή του και πάλι. Την άνθισή του ξανά..

Χωρίς αποκλεισμούς, μαζί ενδεχομένως με παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ που έχουν εδώ και χρόνια δευτερεύοντα ρόλο στην ΕΟΚ, χωρίς όμως να ασπάζονται την λογική της τωρινής διοίκησής, δηλαδή του Γιώργου Βασιλακόπουλου.

Δίπλα του για μπορέσουν να τον βοηθήσουν σε αυτόν τον δρόμο που διάλεξε να διαβεί.

Που είναι ικανοί να του προσφέρουν εμπειρία, σε ένα μείγμα που θα έχει – όπως ξεκάθαρα φαίνεται από τα ονόματα που έχουν γίνει γνωστά- παλιούς αθλητές που γνωρίζουν απόλυτα τι εστί ελληνικό μπάσκετ. Οι οποίοι έχουν περάσει πολλές εργατοώρες για να το φτάσουν σ’ αυτό που λατρέψαμε όλοι κατά το παρελθόν, όμως εδώ και καιρό ψυχορραγεί.

Οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες εξάλλου έδειξαν τον δρόμο. Δεν είναι και λίγες. Άνθρωποι του μπάσκετ όπως ο Άρβιντας Σαμπόνις στην Λιθουανία, ο  Στόγιαν Βράνκοβιτς στην Κροατία, ο Χέντο Τούρκογλου στην Τουρκία, ο Αντρέα Κιριλένκο στην Ρωσία, ο Χόρχε Γκαρπαχόσα στην Ισπανία έχουν αναλάβει τα ηνία των ομοσπονδιών των χωρών τους δείχνοντας ότι και οι πρώην αθλητές είναι ικανοί να διοικήσουν και να πάνε ένα βήμα μπροστά το άθλημα.

Δεν υπάρχει τρανότερο παράδειγμα από αυτό του Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, ο οποίος είναι ο πρόεδρος της ομοσπονδίας της Σερβίας και στο πλευρό του έχει ανθρώπους όπως ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ο Ζάρκο Πάσπαλιε και ο Ντράγκαν Τάρλατς. Μία λογική που σε μεγάλο βαθμό έχει και η πρωτοβουλία της «Αράχνης» του ελληνικού μπάσκετ.

Και τι έγινε που δεν είναι εξ’ αρχής τεχνοκράτες; Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν μπορούν να ηγηθούν μίας τόσο απαιτητικής θέσης; Η ιστορία μιλάει από μόνη της στις ομοσπονδίες των κορυφαίων χωρών της Ευρώπης.

Ο Παναγιώτης Φασούλας πήρε την απόφαση να είναι υποψήφιος της ΕΟΚ για να μπορέσει να επανέλθει το μπάσκετ εκεί που πραγματικά ανήκει. Η οικογένειά του αθλήματος οφείλει να είναι μεγάλη και ενιαία. Ολοι μαζί να δουλεύουν για να μπορέσει να επιστρέψει στην κορυφή της προτίμησης του κόσμου, να αφήσει στην άκρη την… απαξίωσή του.

Πρέπει και ο τελευταίος που ανήκει σε αυτό το οικοδόμημα να νιώθει ικανός για να βοηθήσει και να βάλει το λιθαράκι του. Μακριά από τα δήθεν της εποχής, με καθαρές προτάσεις και όραμα για την βελτίωσή του αθλήματος.