Στα όρια της κατάρρευσης το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ

Εδώ και δεκαετίες η ΕΟΚ αδιαφορεί για το γυναικείο μπάσκετ. Ουδέποτε εκπόνησε ένα αξιόπιστο σχέδιο βελτίωσής του, ουδέποτε άκουσε τις κραυγές απελπισίας παραγόντων, παικτριών, όλων εκείνων που ασχολούνται με τον χώρο. Ουδέποτε επιχείρησε να εκμεταλλευτεί προς όφελος του αθλήματος τις επιτυχίες, παλιότερα του Αθηναϊκού, τώρα τη δυναμική παρουσία του Ολυμπιακού, τις επιτυχίες της Εθνικής ομάδας. Και τώρα, που ο κορωνοϊός έπληξε το σπορ σε όλη την Ευρώπη, η εξαθλιωμένη μπασκετική κοινότητα διαλύεται.

Την ώρα που μεγαθήρια, όπως η Κουρσκ, ενδέχεται να μην κατεβούν, την ώρα που ομάδες με τεράστιο μπάτζετ (οι ρωσικές κατά πρώτο λόγο) σκέφτονται να παίξουν μόνο με ντόπιες παίκτριες, στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα πλάνο. Τα 2/3 των ομάδων της κατ’ ευφημισμό «μεγάλης» κατηγορίας αδυνατούν να εμφανίσουν σύνολο (όχι κατ’ ανάγκη αξιόμαχο, ένα οργανωμένο σύνολο προπονητών, παικτριών, κτλ.), ενώ κι εκείνοι που σκέφτονται να εμφανιστούν στην κλήρωση του πρωταθλήματος, θα το κάνουν με ομάδες μειωμένου κόστους.

Όχι πως θα χάσουμε κάτι, καθώς ουδέποτε η Ομοσπονδία φρόντισε να προβάλλει τη δράση των γυναικών, αντίθετα σπεύδει (και καλά κάνει) να βραβεύσει την κορυφαία Ελληνίδα παίκτρια, Εβίνα Μάλτση. Κι είναι τόσο υποκριτικό να τιμάς μια τεράστια αθλήτρια για την ανυπολόγιστης αξίας προσφορά της και την ίδια στιγμή να απαξιώνεις τον χώρο της.

Αν κι ακόμα δεν έχουμε μπει στον Μάιο, οι ασχολούμενοι με τον χώρο λένε πως θα είναι έκπληξη αν υπάρξει επαρκής αριθμός ομάδων, που θα δηλώσουν συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Α1. Μακάρι να διαψευστούν, αλλά σε μια εποχή, που υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, ποιος θα επενδύσει (το γράφουμε και γελάμε) στο γυναικείο μπάσκετ;

Αντί επιλόγου: Με εξαίρεση ίσως τους δύο «αιώνιους» δεν βλέπω ποιοι και πώς θα κατεβάσουν ομάδα. Ναι, υπάρχουν ρομαντικοί, πολύ φοβάμαι όμως ότι θα δούμε απίθανους τύπους να εμφανίζονται, σε καιρούς… φτώχιας. Πάμε στοίχημα;