Ανήμποροι να επιστρέψουν στην πατρίδα, ξεχασμένοι απ’ όλους, οι Έλληνες που βρίσκονται στη Ρωσία νιώθουν εγκαταλελειμμένοι.
«Αφήστε εμένα. Υπάρχουν Έλληνες, που ανήκουν στην ελίτ των προπονητών μας, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πώς κι αν θα επιστρέψουν στην πατρίδα. Νιώθουμε ότι μας έχουν εγκαταλείψει όλοι, δεν ενδιαφέρονται για μας». Μοιάζει με… κραυγή αγωνίας. Κι αν δεν ακούγονταν από έναν τόσο ψύχραιμο άνθρωπο, όσο ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος, θα λέγαμε ότι οφείλεται στον… πανικό της πανδημίας. Κι όμως, δεν είναι έτσι.
Έχουμε ξαναγράψει για το θέμα, αλλά δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν οι έχοντες την ευθύνη. Έλληνες προπονητές, συνεργάτες τους, γυμναστές, έχουν εγκλωβιστεί στη Ρωσία και δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής τους. Ιτούδης, Χατζηχρήστος, Πρίφτης, Σίμτσακ, Δικαιουλάκος, Πρέκας, Δέδας είναι μερικοί εξ αυτών και προφανώς ξεχνάμε κι άλλους. Κάποιοι είναι μόνοι, άλλοι με τις οικογένειές τους.
Κοινός παρονομαστής: Δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής, από τη στιγμή που οι Ρώσοι έχουν κλείσει τα αεροδρόμια. Όπως μάς είπε ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος από τη Μόσχα, κάποια στιγμή ήθελαν να γυρίσουν Ρώσοι από την Ελλάδα στην πατρίδα τους και για να μην πάει άδειο το αεροπλάνο θα τους έπαιρνε, αλλά εντέλει δεν έγινε η… ανταλλαγή αιχμαλώτων του κορωνοϊού.
Ακόμα χειρότερο από το ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν είναι το συναίσθημα ότι όλα εξαρτώνται από τα κέφια των Ρώσων, ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχει η παραμικρή πρωτοβουλία από την ελληνική πλευρά για την επιστροφή τους. Και μιλάμε για ανθρώπους, οι οποίοι έχουν υπηρετήσει τις εθνικές ομάδες, ανθρώπους που αποτελούν διαφήμιση της χώρας στο εξωτερικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είχε την ίδια βαρύτητα η αδιαφορία προς απλούς καθημερινούς Έλληνες, όπως εμείς κι εσείς…