Το γράμμα των Γάλλων, η ενοχλητική απραξία της ΕΟΚ (pic)

Είναι στιγμές που το «άλλος κόσμος» σε πονάει. Δεν χρειάζονται ούτε εξειδικευμένες γνώσεις, ούτε αναλύσεις επί αναλύσεων, ούτε τεχνοκρατικές αντιλήψεις. Ένα «τι κάνεις, ρε αδερφέ» φτάνει για να σου θυμίσει ότι είσαι μέλος μια μεγάλης πανανθρώπινης κοινότητας. Αλλά πάντα τα απλά είναι πιο δύσκολα, όταν έχουμε να κάνουμε με μια Ομοσπονδία που είναι ξακουστή για την αδιαφορία της. Και κάπως έτσι βλέπεις ένα απλό γράμμα των Γάλλων και νιώθεις… άβολα.

Εξηγούμαστε: Η Γαλλική Ομοσπονδία έφτιαξε ένα απλό γράμμα, στο οποίο δεν λέει κάτι ιδιαίτερο. Δείχνει ενδιαφέρον για την υγεία των παραληπτών και των οικογενειών τους, δίνει κουράγιο και δύναμη για να το παλέψουμε ως το τέλος και καταλήγει «… μην ξεχνάς να επικοινωνείς, είμαστε μόλις ένα τηλεφώνημα, ένα SMS, ένα e-mail απόσταση». Κι αυτό το γράμμα έφτασε παντού, όχι μόνο εντός των γαλλικών συνόρων.

Ένας από τους αποδέκτες ήταν κι ο Σπύρος Γκόντας, φανταζόμαστε όχι ο μόνος. Η γαλλική Ομοσπονδία έκανε το αυτονόητο: Θύμισε σε όλους όσους έλαβαν το μήνυμά της ότι δεν είναι μόνοι, ότι μαζί παλεύουμε τον κορωνοϊό, έδωσε έναν τόνο αισιοδοξίας κι ελπίδας, έδειξε ότι δεν εξαντλείται η επαφή μόνο στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, όταν καθένας έχει μια δουλειά να κάνει.

Την ίδια στιγμή η ΕΟΚ μοιάζει να είναι σε… επικοινωνιακή καραντίνα. Στο site από τις 11 Μαρτίου, όταν καταγράφηκε η ήττα του Περιστερίου από τη Χάποελ Ιερουσαλήμ για το Τσάμπιονς Λιγκ, ανανεώθηκε στις 20 του μήνα, για να φιλοξενήσει δήλωση του προέδρου, Γιώργου Βασιλακόπουλου, για την απώλεια του Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς κι έδωσε… σημεία ζωής στις 30 Μάρτη, για να μάθουμε ότι η ΕΟΚ στηρίζει την εθελοντική αιμοδοσία.

Πόσο δύσκολο ήταν, αν όχι ένα αντίστοιχο γράμμα (πού να το σκεφτούν;), να σταλεί ένα μήνυμα προς τις ομάδες, τους παίκτες, τον κόσμο; Μοιραία γίνεται η σύγκριση, που προκαλεί θλίψη. Την ώρα που κάθε Ομοσπονδία με τον δικό της τρόπο επιχειρεί να συνδράμει ψυχολογικά, να στηρίξει τον κόσμο, να δείξει τον ηγετικό της ρόλο, η δική μας πιθανότατα βρίσκεται στα… καταφύγια. Καλά να είναι οι άνθρωποι…