Δεν μπορεί να είναι μόνο ο Αντετοκούνμπο «αλληλέγγυος»…

Διαβάσαμε -και χειροκροτήσαμε- ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κι η οικογένειά του έδωσαν 100.000 δολάρια για το προσωπικό του γηπέδου των Μπακς. Κι άλλοι αστέρες του ΝΒΑ έχουν κάνει αντίστοιχες κινήσεις. Αν δεν θέλουμε να μείνουμε μόνο στο μπάσκετ, αντίστοιχες κινήσεις έχουν γίνει από πρωτοκλασάτους και ταυτόχρονα πάμπλουτους αθλητές, αστέρες που έχουν τον δικό τους μύθο να συντηρήσουν. Είναι αυτή η στιγμή, που καθένας μετρά το μπόι του.

«Δεν πιστευτώ στη φιλανθρωπία. Πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλον. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους». Καλά τα λέει ο Γκαλεάνο, γιατί να δοκιμάσω να το πω διαφορετικά;

Η λέξη της εποχής είναι «αλληλεγγύη». Κι είναι απαραίτητη, όχι μόνο και κυρίως όχι τόσο γι’ αυτούς που θα δοκιμαστούν από τον κορωνοϊό, αλλά για εκείνους που θα υποστούν τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας. Η αλληλεγγύη είναι ζωτικό στοιχείο, για να μπορέσουμε όλοι μαζί να συνεχίσουμε, παρότι είναι δεδομένο ότι δεν θα βγουν όλοι το ίδιο… στραπατσαρισμένοι.

Στο ελληνικό μπάσκετ υπάρχουν παίκτες πρώτης γραμμής και πρέπει τώρα να δείξουν την αλληλεγγύη προς ανθρώπους κι επαγγελματίες του χώρου, ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Κι αν το έχουν κάνει, χωρίς να το διατυμπανίσουν, είναι στιγμή να βγουν και να το πουν, όχι για αυτοπροβολή, αλλά για να βρουν μιμητές.

Στις ομάδες που κινούνται υπάρχουν χαμηλόμισθοι, οι οποίοι σήμερα μπορεί και να έχουν πρόβλημα επιβίωσης, αν δεν πάρουν τα χρήματά τους. Και βέβαια, η ορθή διαδικασία θα ήταν, σε περίπτωση που οι ΚΑΕ δεν ανταποκρίνονταν στις υποχρεώσεις προς αυτούς, να έβγαιναν μπροστά οι παίκτες και να έλεγαν «δεν παίζουμε αν δεν πληρωθούν», αλλά επειδή πήγαμε μακριά, ας κάνουμε τα πρώτα βήματα, τα εύκολα.

Αθλητές που αμείβονται με πολλές χιλιάδες ευρώ, μπορούν να ζήσουν ακόμα κι αν τους λείψει ένα πολύ μικρό μέρος αυτών των χρημάτων, το οποίο αθροιστικά θα βοηθούσε τους μεροκαματιάρηδες να αντιμετωπίσουν μέρος της… καταιγίδας, που θα ακολουθήσει το «πάγωμα» της αγοράς και το σταμάτημα κάθε επαγγελματικής δραστηριότητας.

Αυτούς τους αθλητές θέλουμε να δούμε να βγαίνουν μπροστά. Όχι εγώ, όχι το σινάφι μου, η κοινωνία. Οι άνθρωποι που κλαίνε δίπλα τους μετά τη νίκη, που τους χτυπάνε τον ώμο μετά την ήττα, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι άνθρωποί τους.