Ο καθοδηγητής (pics+vid)

Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τη δημιουργία του ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, το To10.gr παρουσιάζει τα TOP STORIES της 20ετίας!

Αν ζητούσαμε από έναν καλλιτέχνη να φτιάξει ένα παζλ, για να περιγράψει τη σύγχρονη πορεία της Εθνικής, ένα παζλ που να συνδέει τη διαδρομή από το 1987 (τότε που ουσιαστικά άλλαξε η δομή και η ροή του αθλήματος στην Ελλάδα) μέχρι την τελευταία επιτυχία της «επίσημης αγαπημένης», αν ζητούσαμε μέσα από αυτό το άψυχο παζλ να βγαίνει όλη η ψυχή και το πάθος του παίκτη που φορά τη φανέλα με το εθνόσημο, η μορφή που θα σχηματίζονταν θα ήταν αναμφίβολα αυτή του Παναγιώτη Γιαννάκη.

Μπορεί ο Νίκος Γκάλης να είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τα πάντα, αυτός που μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ, αυτός που μας έμαθε μπάσκετ, όμως ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι το απόλυτο «εθνικό τοτέμ». Και μόνο το γεγονός ότι έπαιζε με κομμένο χιαστό, αλλά ποτέ δεν απουσίασε από το εθνικό προσκλητήριο, φτάνει για να αναδείξει το παθιασμένο παιδί από την Κοκκινιά, που έγινε σύμβολο, σημαία, καθοδηγητής.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει πετύχει τα πάντα στην καριέρα του. Ως παίκτης συνέδεσε την αρχηγική του παρουσία με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του ’87, κάνοντας τον ακόμα μεγαλύτερο άθλο (την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου, στην ίδια διοργάνωση), δύο χρόνια μετά στην -τότε ενωμένη- Γιουγκοσλαβία, γιατί είναι ευκολότερο να ανεβείς στην κορυφή, από το να παραμείνεις σε αυτή.

Για να πετύχει όσα πέτυχε η Εθνική, για να κάνει τον κόσμο να στρέψει το βλέμμα του στην καλαθοσφαίριση, για να γεμίσουν με μπασκέτες τα σχολεία, για να γίνουν οι πορτοκαλί μπάλες το… τέλειο δώρο στους πιτσιρικάδες της εποχής, για να γεμίσουν αφίσες τα δωμάτια των εφήβων, για να γίνουν τραγούδι οι ήρωες της δεκαετίας του ’80, έπρεπε να μπει το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Κι αν υπήρχε ένα κομβικό σημείο, ήταν το «εγώ» του Γιαννάκη, ο οποίος ήταν σούπερ σταρ στον καιρό του, προερχόμενος από τον Ιωνικό Νικαίας, να ταιριάξει με το… υπερεγώ του Νίκου Γκάλη.

Ο «δράκος» έκανε ένα βήμα πίσω, έδωσε την μπαγκέτα και τον ρόλο του σολίστ στον Γκάλη, γέμισε όλα τα αμυντικά κενά του Έλληνα Hall of Famer, μαζί δημιούργησαν ίσως το κορυφαίο περιφερειακό δίδυμο της Ευρώπης, μαζί μεγαλούργησαν, μαζί πήραν ένα σπορ… μονόστηλου και το έκαναν πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ της χώρας, μαζί έκαναν την Ευρώπη να παραμιλά.

Όταν ήρθε η ώρα να κρεμάσει τη φανέλα, παίζοντας για τελευταία φορά στην Εθνική στις 2 Αυγούστου 1996 (κόντρα στη Βραζιλία), ουσιαστικά άνοιξε τον κύκλο της Εθνικής. Το 1997 ανέλαβε προπονητής της «επίσημης αγαπημένης» κι αμέσως έδειξε ότι ήρθε για να μείνει.

Είχαν περάσει 18 χρόνια από τότε που ως αρχηγός κρατούσε στα χέρια του όλη την Ελλάδα και τη σήκωνε ψηλά. Ως ομοσπονδιακός προπονητής καμάρωνε τα παιδιά του, όταν κατέκτησαν ξανά το χρυσό (το 2005 στο Βελιγράδι). Ήταν σαν να ένωνες δυο τελείες στον χωροχρόνο και να δημιουργούσες τον απόλυτο μύθο. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Χρειάζονταν κάτι ακόμα.

Έναν χρόνο μετά, το 2006, οδήγησε την Εθνική όχι στη μεγαλύτερη επιτυχία της, αλλά στην πιο μεγάλη στιγμή της. Γιατί το μπάσκετ, η ζωή, είναι… στιγμές. Στη μεγαλύτερη έκπληξη (ενδεχομένως όλων των εποχών) ήταν ο προπονητής της Εθνικής που νίκησε τις ΗΠΑ, που τις απέκλεισε από τον τελικό. Η δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Σαϊτάμα ήταν μικρή επιτυχία μπροστά στον θρίαμβο επί των φοβερών και τρομερών ΝΒΑερ, που ακόμα και σήμερα το συζητάνε…

Ο Γιαννάκης έκλεισε τον κύκλο του στην Εθνική το 2008, συνέχισε την προπονητική του καριέρα, αλλά η σχέση με την «επίσημη αγαπημένη» είναι σχέση ζωής. Ξεκίνησε ως ο απόλυτος έρωτας και κατέληξε ως η μεγαλύτερη αγάπη, το τέλειο δέσιμο…

Και από τότε, έχουμε το ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, που συμπληρώνει 20 χρόνια ζωής φέτος και θα είναι δίπλα στις μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού!