Ο κορωνοϊός κι ο ιός της ελληνικής μπασκετικής αδιαφορίας

Κανείς δεν διαφωνεί ότι ο κορωνοϊός δημιουργεί ιδιαίτερο κλίμα φόβου, αλλάζει τον τρόπο που ζούμε, διαμορφώνει νέα δεδομένα. Είναι… «ειδική κατάσταση», που λέμε και στο μπάσκετ. Κι είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη, για να μην υπάρξει διόγκωση του προβλήματος, να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, έτσι όπως οι υπεύθυνοι για την υγεία ορίζουν. Ως εδώ κανένα θέμα, αλλά είναι ίσως η καταλληλότερη στιγμή για να αναδείξουμε το καθεστώς αδιαφορίας, που επί σειρά ετών επικρατεί στο ελληνικό μπάσκετ.

Βλέπουμε τους διοικούντες να κόπτονται για την υγεία των αθλητών τους. Αυτούς που έχουν ανασφάλιστους (αναφέρομαι σε μικρότερες κατηγορίες), αυτούς που αναγκάζουν να ταξιδέψουν αυθημερόν (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ενδεχόμενους τραυματισμούς κόπωσης), αυτούς που δεν μεριμνούν ώστε να υπάρχει θέρμανση στο γήπεδο την ώρα του αγώνα (πόσο μάλλον της προπόνησης), αυτούς που δεν ενδιαφέρονται αν υπάρχει ζεστό νερό για να κάνουν μπάνιο, αυτούς που μετά τον αγώνα -στην επιστροφή- ταΐζουν πιτόγυρα τους αθλητές, για να κατεβάσουν το κόστος.

Σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν τον χώρο, περισσεύει η υποκρισία. Οι παράγοντες, που σήμερα βγαίνουν και κάνουν δημόσιες τοποθετήσεις, θέλοντας να αναδείξουν το αίσθημα ευθύνης που τους διέπει και την αφοσίωσή τους στο αθλητικό ιδεώδες, είναι οι ίδιοι που έβγαζαν σηκωτούς τους αθλητές, όταν οι τελευταίοι έκαναν αποχή για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ασφάλιση.

Δεν είμαι (όχι ότι θα με «χαλούσε») μηδενιστής. Σαφέστατα κι έχουμε ιδιαίτερες συνθήκες κι είναι σημαντικό να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα, για να μην υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα. Ο κορωνοϊός ενδεχομένως σύντομα θα σταματήσει να μας τρομάζει, όμως η αδιαφορία των παραγόντων, ο «ωχαδερφισμός», η άγνοια ότι μοναδικό περιουσιακό στοιχείο σε μια ομάδα είναι οι παίκτες, η τάση να θεωρείται ελαστικό κάθε έξοδο που αφορά στην υγεία των αθλητών, θα συνεχίσουν να απειλούν το ελληνικό μπάσκετ.

Πόσες ομάδες διαθέτουν φορητό απινιδωτή; Πόσες ομάδες έχουν εξοπλισμένο φαρμακείο; Πόσες ομάδες ελέγχουν σχολαστικά τα δελτία των νεαρών παιδιών, που αγωνίζονται στα τμήματα υποδομής; Πόσες ομάδες ξεκινούν τον προϋπολογισμό, έχοντας ως κύριο μέλημα την εξασφάλιση της υγείας των αθλουμένων; Πόσες ομάδες συνυπολογίζουν τις καιρικές συνθήκες, όταν καλούν τα παιδιά για προπόνηση, θεωρώντας ότι είναι κομάντο παντός καιρού;

Βλέπω με χαρά να γίνεται απολύμανση στα γήπεδα, αλλά ρε γαμώτο, πρέπει να έρθει ο κορωνοϊός να μας απειλήσει για να κάνουμε το αυτονόητο; Πόσες φορές είδατε στο παρελθόν ανάλογες φωτογραφίες; Λες και δεν υπήρχαν άλλες επιδημίες, λες και δεν είναι αυτονόητο ότι σε αθλητικούς χώρου με ιδρώτα, με ταυτόχρονη παρουσία πολλών ανθρώπων, με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, δεν είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ κάθε χρόνο να γίνεται απολύμανση.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Ακόμα και σήμερα, τώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, υπάρχουν σωματεία τα οποία έχουν αναστείλει τις εκδηλώσεις ορισμένων τμημάτων, ενώ την ίδια στιγμή άλλα τμήματα, του ίδιου σωματείου, συνεχίζουν κανονικά. Τελικά είμαστε ασύμμετρη απειλή για τον εαυτό μας…