Αν σας αρέσει το… προϊόν, τότε είμαστε σε καλό δρόμο

Η ΑΕΚ πήρε το Κύπελλο, έχει κάθε λόγο να το πανηγυρίζει και κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει κατ’ ελάχιστο, τη νίκη, την κατάκτηση, το ότι ήταν καλύτερη στις λεπτομέρειες. Δεν επιχειρώ να μειώσω τη χαρά των φίλων της και δεν θα μπορούσα, άλλωστε. Το αντίθετο, έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι και κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το γεγονός ότι επί ημερών Μάκη Αγγελόπουλου η «Ένωση» επέστρεψε (για τα καλά) στον δρόμο των επιτυχιών. Το μπάσκετ, όμως, είναι στον σωστό δρόμο, ή έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας;

Έχουν γραφτεί τόσα, για το ότι δεν μπορούμε (απόντων των «αιωνίων») να διοργανώσουμε έναν τελικό συνύπαρξης φίλων διαφορετικών ομάδων. Θαρρώ πως και Βραδυποριακός – Ταλαιπωριακός να βρεθούν στον επόμενο Τελικό, η διοίκηση της ΕΟΚ θα επιμείνει σε… μαθητική εξέδρα. Αφήστε που μετά το σύνθημα κατά του Βασιλακόπουλου, που ακούστηκε στα «Δύο Αοράκια», ο επόμενος τελικός θα γίνονταν μεταξύ μαθητών νηπιαγωγείων. Ευτυχώς, δεν θα είναι αυτή η διοίκηση στην Ομοσπονδία, για να κρατήσει το μπάσκετ στην εποχή του… ψυχρού πολέμου.

Καλά να είναι ο άνθρωπος, με σεβασμό στην ηλικία και στην μπασκετική του πορεία, η πρώτη φορά που είδα φωτογραφία με τον Αριστείδη Γολέμη σε ανάλογη πόζα, πρέπει να ήμουν 40 κιλά πιο αδύνατος, ανύπαντρος, οι πληρωμές γίνονταν με δραχμές και τα κινητά τηλέφωνα τα βλέπαμε σε ταινίες του Τζέιμς Μποντ στον κινηματογράφο. Αλήθεια, δεν βαρέθηκε;

Πάμε παρακάτω. Αν κι οι διαιτητές οφείλουν, ανεξαρτήτως συνθηκών, να σφυρίζουν αυτό που βλέπουν, δέχομαι εξ ορισμού ότι η παρουσία ομάδων όπως ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, αυξάνει τον βαθμό της πίεσης, ανεβάζει τους στρεσογόνους παράγοντες. Μα, αν σε τελικό ΑΕΚ – Προμηθέα δεν βλέπεις τον Ρέι να κάνει αυτά τα βήματα, τι θα δεις; Μήπως τελικά έχουμε θέμα με τη διαιτησία (κι όχι τους συγκεκριμένους διαιτητές) και πρέπει να βοηθήσουμε όλοι να βρει τον δρόμο της; Να την κάνουμε επαγγελματική, να υπάρξει διαφορετική προσέγγιση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν ανθρώπινα λάθη;

Είδαμε έναν τελικό, που απ’ όπου κι αν τον πιάσεις είναι πιο μέτριος κι από τον καφέ, αν περιορίσεις την προσλαμβάνουσα ζάχαρη. Από τις διαφημίσεις, τη μονοτονία των γκρουπ διασκέδασης στα κενά διαστήματα, από το θέαμα στις εξέδρες (όχι πως μας «χάλασαν» τα πιτσιρίκια, αλλά ήταν πιο άνοστο κι από σούπα νερόβραστη), από την αγωνιστική εικόνα των ομάδων, την απουσία… ιδεών, τα στεφάνια που λύγισαν από τα άστοχα σουτ.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αν αυτό είναι το μπάσκετ που ονειρευόμαστε, καλύτερα να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε βαθιά, δίχως όνειρα. Αν πάλι θεωρούμε ότι αυτό το «προϊόν» είναι σε ανακολουθία με το ενδιαφέρον του κόσμου για το άθλημα, ας καθίσουμε να συζητήσουμε τις τομές που απαιτούνται, ώστε ο επόμενος τελικός να μην θυμίζει σε τίποτα τον αποψινό. Και μακάρι, για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, να το πάρει και του χρόνου η ΑΕΚ. Αλλά να το χαρούμε όλοι, όχι μόνο οι… θιασώτες της νίκης.