Αγαπημένε μου Αη Βασίλη μην ξεχάσεις να μου φέρεις…

Πέντε μπρος, πέντε πίσω τα χρόνια μου πάνω στη γη, αγγίζει το όριο του παλιμπαιδισμού να στείλω… γράμμα στον Αη Βασίλη. Εδώ έσπευσα να διαλύσω τον μύθο, πριν οι κόρες μου πατήσουν τα 10, για να σταματήσουμε να κουβαλάμε πράγματα αξημέρωτα και να στήνουμε σκηνικά με φαγωμένους κουραμπιέδες και μισοτελειωμένο κακάο. Αλλά πάλι, μια μέρα τον χρόνο, μας χαλάει να γίνουμε ξανά παιδιά, έχοντας ταυτόχρονα απαιτήσεις ενηλίκων; Όπως και να ‘χει, δικές μας είναι οι ευχές κι οι προσδοκίες. Το στέλνουμε το γράμμα κι ελπίζουμε ότι θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες να γίνουν πράξη τα «θέλω» μας, απ’ όσες είχε το πατριωτάκι μας ο Τομ Χανκς, όταν συζητούσε με τον Μίστερ Γουίλσον για το μέλλον του.

Το 2020, λοιπόν, θέλω να μου φέρει νέα διοίκηση σε ΕΟΚ κι ΕΣΑΚΕ. Ανθρώπους νέους (με νέες ιδέες) και στιβαρούς, ικανούς να διαχειριστούν το εθνικό μας σπορ. Αρχικά στην Ομοσπονδία να μπουν άνθρωποι με σκούπες στα χέρια και να καθαρίσουν ό,τι υπάρχει και χαλάει την αισθητική μας. Να δώσουν φρέσκο άνεμο αισιοδοξίας, να καθαρίσει το τοπίο, να μπει το μπάσκετ στον 21ο αιώνα. Κι αν πρέπει υποχρεωτικά κάτι να μείνει από τα απολιθώματα, ας φτιάξουν ένα μουσείο στην Αθήνα να τα βάλουμε μέσα, διαφορετικά τα πακετάρουμε και τα στέλνουμε στη ΧΑΝΘ (πόσα να χωρέσει κι αυτή η Αδελφότητα Νέων;).

Στον ΕΣΑΚΕ να βρεθούν άνθρωποι οι οποίοι να απαιτούν κι όχι να επαιτούν, να διεκδικούν κι όχι να ζητούν. Να δείξουν τόλμη, να δημιουργήσουν επαγγελματική διαιτησία, ακόμα και -αν αυτό κρίνεται απαραίτητο- να πάνε σε κλειστό πρωτάθλημα, να δημιουργήσουν στεγανά και δομές, να οικοδομήσουν τμήματα μάρκετινγκ, να αυξήσουν τα έσοδα και μαζί το ενδιαφέρον, να διαλύσουν το τοξικό περιβάλλον της εποχής. Να πάνε από το… nothing στο… something!

Το 2020 να ξαναφέρει την «επίσημη αγαπημένη» εκεί που την είχαμε συνηθίσει, πριν αρχίσουν τα πειράματα, πριν κυριαρχήσουν οι Καλικάντζαροι, πριν μετατραπεί η Εθνική σε αφορμή για ταξίδια αναψυχής των απανταχού «τσαρτερίστας». Να δούμε μια αντιπροσωπευτική ομάδα με παικταράδες, που θα έχουν καθοδήγηση από τον πάγκο, που θα παίζουν με στόχο να φτάσουν ψηλά, όχι να διακριθούν ατομικά. Μια Εθνική που να μας κάνει να δακρύζουμε από χαρά, όχι να βουρκώνουμε από λύπηση.

Το 2020 να φέρει πίσω το πρωτάθλημα της Α1, που ήταν ανταγωνιστικό, που ήταν ενδιαφέρον, που είχε (τουλάχιστον) δύο πόλους και αρκετούς δορυφόρους, που είχε ομάδες έτοιμες να κάνουν τη ζημιά στους «μεγάλους». Τώρα που ο Προμηθέας (και όχι μόνο) εκφράζει την ελπίδα για την επανάσταση των-βάσει ονόματος και ιστορίας, όχι μπάτζετ, αποτελεσμάτων κι οραμάτων- «μικρομεσαίων», να επανιδρυθούν ιστορικά σωματεία, όπως οι «αιώνιοι» της Θεσσαλονίκης και φυσικά να γυρίσει εκεί που ανήκει (για να έχουμε πρωτάθλημα) ο Ολυμπιακός.

Το 2020 να επιστρέψει στην κανονικότητα η ελληνική διαιτησία. Να πάρει καθένας εξ αυτών που τώρα είναι στην πρώτη γραμμή ό,τι του αξίζει και να αναλάβουν τα ηνία πρώην διαιτητές υψηλών εμπειριών και παραστάσεων, όχι τύποι που σφύριζαν άμα περνούσε καμιά ωραία κοπέλα από το απέναντι πεζοδρόμιο, άντε κι άμα χόρευε ο θείος κανένα τσάμικο. Φτάνει πια με τους πρόθυμους, ας δοκιμάσουμε και τους… απρόθυμους να φιλήσουν το χέρι του «μεγάλου».

Το 2020 να μετατραπεί ξανά ο ΠΣΑΚ σε σύνδεσμο διεκδίκησης κι όχι σε σύλλογο φίλων κι ερευνητών των ευεργετημάτων του μαύρου τσαγιού. Να δούμε τον ΣΕΠΚ να διεκδικεί κανονικούς προπονητές σε όλες τις βαθμίδες των Εθνικών ομάδων κι όχι φίλους και ξαδέρφια, όχι ημέτερους. Να δούμε τους Έλληνες προπονητές να ανεβαίνουν ολοένα και ψηλότερα στην Ευρωλίγκα, μακάρι κι οι ομάδες μας. Να δούμε τα πρωταθλήματα των μικρότερων κατηγοριών να μετατρέπονται από νεκροταφεία ελεφάντων σε… φυτώρια νέων παικτών.

Θα ήμουν υπερβολικός αν ζητούσα το 2020 να δω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο κορυφαίο Έλληνα αθλητή; Όλο και κάποιον θα βρουν τα μέλη του ΠΣΑΤ για να βάλουν μπροστά του. Θα ήμουν υπερβολικός αν ζητούσα να προσέξουμε το γυναικείο μπάσκετ; Από εκεί θα προκύψουν οι αυριανές μανάδες, που θα στείλουν τα παιδιά στο σπορ και δεν θα τα κυνηγάνε όταν τους λένε «πάω προπόνηση». Θα ήμουν υπερβολικός αν ζητούσα να προσέξουμε και να προβάλλουμε το μπάσκετ με αμαξίδιο; Αυτοί οι αθλητές αξίζουν όσο κανείς την αγάπη και τη συμπαράστασή μας.

Άσχετο, ίσως κι όχι: Το 2019 χάσαμε τον τεράστιο Θάνο Μικρούτσικο. Φτωχύναμε. Μακάρι το 2020 να γλιτώσουμε από τους πραγματικά μικρούτσικους και τους μπασκετικά τοσοδούτσικους. «Χριστούλη μου, όμορφη που ‘ναι η προφητεία αυτή», που τραγουδούσε κι η Μαρία Δημητριάδη, στα «Πολιτικά τραγούδια» του Θάνου. Έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει…

Αντί επιλόγου: Αη Βασίλη, συγκεντρώσου και κοίτα να κάνεις αυτά που σου ζήτησα, για να μην αρχίσω -κι εγώ- να σε αποκαλώ υπάλληλο της γνωστής εταιρίας αναψυκτικών.

Καλή χρονιά να ‘χουμε με υγεία σ’ όλο τον κόσμο, εκτός των καθαρμάτων.