Πέντε σπουδαίοι Έλληνες προπονητές, που προτιμούν τα ξένα

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Είσαστε για ένα βράδυ προπονητής και μάλιστα όχι ένας απλός κόουτς, αλλά εκ των κορυφαίος της Ευρώπης. Θα γυρίζατε να κοουτσάρετε ομάδα στην Ελλάδα; Μπορεί με ευκολία να απαντήσετε «ναι» και να έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας την πιθανότητα να βρεθείτε στον πάγκο της αγαπημένης σας ομάδας (αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σας συμβεί), αλλά αν αφήσετε κατά μέρους το… πάθος και σκεφτείτε ορθολογιστικά θα πράξετε ότι κι οι προπονητές, που είναι ήδη σε αυτή τη θέση: Θα ρίξετε μαύρη πέτρα πίσω σας.

Τελευταίο κι ας πούμε (για τα μάτια του κόσμου) λιγότερο ενδιαφέρον είναι πως στο εξωτερικό τα χρήματα μπαίνουν στον λογαριασμό σε συγκεκριμένη ημερομηνία, δεν υπάρχουν τα «βάλε πλάτη», τα «έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, έχει χάσει κανείς τα λεφτά του από εμάς (αυτοί που τα λένε συνήθως ρίχνουν τα μεγαλύτερα… κανόνια), που είναι «άγραφος νόμος» στην Ελλάδα. Ας πούμε ότι αυτό το προσπερνάμε.

Είσαι στην Ελλάδα και αν είσαι προπονητής του Ολυμπιακού θα πιείς δύσκολα καφέ στα βόρεια προάστια, ενώ αντίθετα δεν έχει… ψαράκι στο Πασαλιμάνι. Όχι δίχως τον κίνδυνο να πέσεις σε κάποιον ανόητο. Αλλά κι αυτό θα το προσπεράσουμε, άντε κι είσαι αγαπητός παντού. Σε περίπτωση ήττας κινδυνεύεις από το να σε κράζουν όποιοι μιλούν ελληνικά, μέχρι και να διαβάσεις τίποτα «κατάρες», αν σε αυτό το διάστημα τύχει να γιορτάζει η γυναίκα σου και έκανες το λάθος να ανεβάσεις φωτογραφία σας στα ΜΚΔ.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ακούς πίσω από τον πάγκο καμιά 100αρια προπονητές να σου λένε πότε να πάρεις τάιμ άουτ, να κρίνουν τις επιλογές σου σε παίκτες από τη δεύτερη αγωνιστική (αναφέρομαι στους υπομονετικούς), άσε που αν μπεις ένα βράδυ μετά από ήττα στο facebook, παραιτείσαι από ευθιξία και ζητάς δημόσια συγνώμη για όλα τα εγκλήματα, από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά.

Γιώργος Μπαρτζώκας και Γιάννης Σφαιρόπουλος εκδιώχθηκαν ως «λίγοι» από τον κόσμο, που προκατάβαλλε την απόφαση της διοίκησης. Κι αφού έφυγαν για να έρθουν καλύτεροι, αποθεώνονται από τους ίδιους που τους έκραζαν, οι οποίοι τώρα ψέγουν (ποιους αλήθεια;) εκείνους που τους έδιωξαν.

Ο Δημήτρης Ιτούδης δεν πέρασε καν τη βάσανο της παρουσίας σε ελληνικό πάγκο, ως πρώτος προπονητής (μιλάμε για την εποχή μετά τον Ομπράντοβιτς, όχι για το ξεκίνημά του) και γλίτωσε τη διαδικασία, κρατώντας την ουσία (δις πρωταθλητής Ευρώπης, κορυφαίος κόουτς της χρονιάς, όχι όμως ικανός για να ψηφιστεί προπονητής της χρονιάς στην Ελλάδα)!

Ο Φώτης Κατσικάρης με τον κατά τεκμήριο κορυφαίο Έλληνα τεχνικό του γυναικείου μπάσκετ, τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο, βίωσαν την τραυματική εμπειρία του ομοσπονδιακού τεχνικού. Έφυγαν απλήρωτοι, ο πρώτος λοιδορήθηκε, σχεδόν του κόλλησαν την ταμπέλα «αποτυχημένος», όπως συμβαίνει σχεδόν με όλους τους κόουτς, που έχουν την ατυχία να γεννιούνται στην Ελλάδα. Ο πρώτος, ακόμα και χωρίς ομάδα, είναι… πολίτης του κόσμου, εν προκειμένω Ισπανός, με το παιδί του να πηγαίνει σε ισπανικό σχολείο, τη σύζυγό του να εργάζεται στην Ισπανία.

Ο δεύτερος έχει κοουτσάρει τεράστιες ομάδες (π.χ. Φενέρμπαχτσε) και συνεχίζει στη ρωσική Ναντέζντα με συνεργάτη τον Πέτρο Πρέκα (πρώην προπονητής της γυναικείας ομάδας του Παναθηναϊκού). Ήταν κόουτς του Αθηναϊκού όταν κατέκτησε το Ευρωπαϊκό κι αμέσως μετά έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Όχι ότι του πήγε άσχημα, καθώς συνολικά έχει πάρει μέρος σε τέσσερα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Γύρισε για την Εθνική, αλλά μάλλον το… μετάνιωσε.

Προδήλως υπάρχουν κι άλλοι καλοί Έλληνες προπονητές στο εξωτερικό. Ο Χάρης Μαρκόπουλος στην Κίνα, εκεί όπου βρίσκεται ο Μάνος Μανουσέλης, ο Βασίλης Μπρατσιάκος στην Αλ Σαάντ Σπορτς Κλαμπ στο Κατάρ, ο Κώστας Φλεβαράκης (τώρα είναι στην ουγγρική Σόπρον) με τον Κρις Χουγκάζ (τώρα είναι στην Γιούνιον, κάπου στα Πυρηναία στη Γαλλία), ο Στέφανος Δέδας (για χρόνια στην Τουρκία, σε δύσκολη ομάδα), γυρνάνε την Ευρώπη και βέβαια ο Δημήτρης Πρίφτης (σε… υψηλότερο επίπεδο), που είναι στην Ούνιξ Καζάν. Αν ξέχασα και κάποιον, συγνώμη είναι πολλοί. Όσοι από αυτούς θέλησαν να γυρίσουν, το μετάνιωσαν πικρά.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Όσο για τους… τελευταίους πιστούς, αναρωτιέμαι θα είχε ανάλογη αντιμετώπιση ο Αργύρης Πεδουλάκης σε ομάδα του εξωτερικού;