Τι συμβαίνει όταν το κύτταρο του αθλητισμού… βάλλεται

Αρκετές εκφράσεις έχουν μπει στη ζωή μας, μετά την εκδήλωση της πανδημίας. Τις λέμε, ενίοτε δίχως να τις καταλαβαίνουμε. Όπως για παράδειγμα η φράση «αχαρτογράφητα νερά». Πώς μεταφράζεται αυτή, αν μιλάμε για μπάσκετ (κι όχι μόνο), τι σημαίνει για τον κάθε αθλητή, για το σωματείο, που είναι το αθλητικό κύτταρο; Κι αλήθεια, τι κάνει η ΕΟΚ για να το προστατεύσει;

Το μπάσκετ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Η έξαρση της πανδημίας αλλάζει τα δεδομένα, καθώς λιγότερα παιδιά θα πηγαίνουν στις προπονήσεις. Μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστό, όμως οι ψυχολόγοι αντιμετωπίζουν καταστάσεις αυξημένου άγχους από αρκετούς ασθενείς. Άνθρωποι, που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα νέα δεδομένα. Άνθρωποι, που έχουν τρομάξει, ενδεχομένως κι υπερβολικά.

Δεν έχει σημασία αν το φίδι είναι δηλητηριώδες, αν εσύ πιστεύεις ότι είναι δηλητηριώδες. Ο φόβος είναι ίδιος. Κι αυτό το καταγράφω, ώστε κι εκείνοι που αμφισβητούν πράγματα αναφορικά με τον COVID-19 και τη διαχείρισή του, να αντιληφθούν ότι δεν διαφοροποιείται το περιβάλλον, στο οποίο κινούμαστε.

Πιστεύετε ότι ο γονιός, που έχει τρομοκρατηθεί, θα στείλει με ευκολία τα παιδιά του στο γήπεδο; Πιστεύετε ότι το παιδί, που βιώνει καταστάσεις έντονου στρες στο οικογενειακό περιβάλλον, θα έχει κέφι για να παίξει μπάσκετ; Κι αν προσθέσετε τα αναγκαία μέτρα προστασίας, την αμφιβολία για το πότε ξεκινούν και ποτέ τελειώνουν τα πρωταθλήματα, την αβεβαιότητα για το ημερήσιο πρόγραμμα, καθώς και για τα σχολεία υπάρχουν θέματα προς επίλυση, αντιλαμβάνεστε ότι το πράγμα… ζορίζει.

Συνυπολογίστε κάτι ακόμα: Πολλοί γονείς (ΚΑΚΩΣ) καπελώνουν τα παιδιά τους, βγάζοντας στην εξέδρα τα… απωθημένα τους. Τραγικοί, αλλά ζουν ανάμεσά μας. Είναι άγνωστο αν θα μπορούν να μπουν στο γήπεδο (για παράδειγμα στους αγώνες των Πανελληνίων Πρωταθλημάτων, που έγιναν το καλοκαίρι, υπήρχε απαγόρευση εισόδου για τους γονείς), οπότε άλλος ένας λόγος, που… έσπρωχναν τα παιδιά τους στο μπάσκετ, μοιάζει να εκλείπει. Πολλές φορές, ακόμα κι αν η διαδικασία είναι λάθος, βγαίνει θετικό αποτέλεσμα. Ακόμα κι αυτό κινδυνεύουμε να το χάσουμε.

Προσθέστε ότι υπάρχουν αρκετοί γονείς, οι οποίοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να πλήττονται, λόγω του κορωνοϊού. Το να πληρώσουν τη συνδρομή στο σωματείο, τα ρούχα κι όποια άλλη μικρή δαπάνη, ίσως να είναι περισσότερο βάρος από πριν. Μικρά σωματεία, με πενιχρά έσοδα, θα χάσουν σημαντικό μέρος και δύσκολα θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στα έξοδα, τα οποία αυξάνονται.

Πρέπει να προμηθευτούν αντισηπτικά, εξ αποστάσεως θερμόμετρα, να απολυμαίνουν πιο τακτικά τους χώρους άθλησης (αυτό πρέπει να συμβαίνει ανεξαρτήτως πανδημίας), άρα αυξάνονται τα έξοδα. Αυτά είναι τα δεδομένα και κανείς από τους διοικούντες δεν έχει ευθύνη. Όμως…

Ποια είναι η μέριμνα της διοίκησης της ΕΟΚ για όλα αυτά που συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν; Είδατε κάποιο φόρουμ, κάποια (έστω κι εξ’ αποστάσεως) επικοινωνία με τα σωματεία, να καταγραφούν αγωνίες, απώλειες, να βρεθούν αντίμετρα, ισοδύναμα, να υπάρξει μέριμνα, ώστε το κύτταρο του αθλητισμού να μην πληγεί ανεπανόρθωτα;

Είδατε να εκφράζεται η αγωνία, ή περιμένουμε να αρχίσουν να παραδίδουν τα κλειδιά οι παράγοντες των συνοικιακών σωματείων, για να ασχοληθούμε με το πρόβλημα; Μήπως επειδή παρέρχεται η διοίκηση, αδιαφορεί για τα μελλούμενα, πιστή στο δόγμα της καμένης γης;

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Τα σωματεία πρέπει να προσαρμοστούν, διαφορετικά θα εξαφανιστούν. Τα πιο αδύναμα χρειάζονται μεγαλύτερη ενίσχυση. Όχι λεφτά στην τσέπη, αλλά καλές πρακτικές, για να ξεπεράσουν το πρόβλημα, ή για να μάθουν να επιβιώνουν με την πανδημία. Αλλά για να συμβεί αυτό, απαιτείται η ύπαρξη διοίκησης της ΕΟΚ, που να ενδιαφέρεται.