Αλφόνσο Φορντ, δεν έφυγες ποτέ…

Δεν άφησε τον εαυτό του να καταπέσει ποτέ. Ο Αλφόνσο Φορντ, ένας από τους καλύτερους παίκτες που πάτησαν τα παρκέ του ελληνικού πρωταθλήματος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι οποιοδήποτε γεγονός δεν θα τον αφήσει να παίζει μπάσκετ.

Ο άλλοτε παίκτης του Ολυμπιακού, του Παπάγου και του Περιστερίου και του Σπόρτινγκ όσες «μάχες» έδινε στη ζωή του τις κέρδιζε. Εκτός από μία. Αυτή της λευχαιμίας. Στο απόγειο της καριέρας του έμαθε πως έπρεπε να παλέψει με μία από τις χειρότερες αρρώστιες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος.

Ο δύσκολος δρόμος θα άρχιζε για εκείνον το καλοκαίρι του 1997. Ένας «μάγος» του αθλήματος. Ένα παιδί που ήταν όλες τις στιγμές, χαμογελαστός χωρίς να τον «πειράζει» τίποτα. Ένας καλόκαρδος τύπος αναγκαστηκά θα έπρεπε να δεχτεί πως η ζωή του θα αλλάξει δραματικά. Κανείς δεν περίμενε ότι δεν θα βγει νικητής για άλλη μια φορά. Ωστόσο, μέχρι να γίνει αυτό ακολούθησαν από το ’97 μέχρι και το 2004 στιγμές μοναδικές. Στιγμιότυπα που κάθε μπασκετικός φίλαθλος θα θυμάται για όλη του τη ζωή. Και αναμφίβολα θα σκέφτηκε πως ήταν ένας από τους χιλιάδες τυχερούς που είδε ζωντανά έναν παίκτη σαν τον Φορντ να παίζει μπάσκετ. Από τη στιγμή που ανακοίνωσε πως σταμάτησε το μπάσκετ, μέχρι τον θάνατο του πέρασαν μόλις δύο εβδομάδες.

Το «χαμόγελο» του Αλφόνσο, «έσβησε» οριστικά στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004. Μία μέρα που ο μπασκετικός κόσμος θα θυμάται. Στιγμές που σίγουρα έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη όλων που αποχαιρετούσαν ένα τεράστιο συμπαίκτη, φίλο και αρτίστα του αθλήματος.

Όλοι κατάλαβαν από την αρχή πως πρόκειται για παίκτη που θα άφηνε «εποχή»

Ο Αλφόνσο Φορντ απεβίωσε στα 32 του χρόνια. Ο ύψους 1.92 μέτρων γκαρντ ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ από πολύ μικρή ηλικία. Στα 18 του ήταν στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπί και «φώναξε» παρών από τις πρώτες μέρες. Από τους κορυφαίους σκόρερ του NCAA, πετυχαίνοντας μοναδικά ρεκόρ. Σκόραρε 25 πόντους ανά παιχνίδι αναγκάζοντας τους αντιπάλους προπονητές να πετούν τα… πινακάκια τους. Φαινόταν πως θα γίνει σπουδαίος παίκτης.

Μπορεί να μην έκανε σπουδαία καριέρα στην πατρίδα του και το ΝΒΑ, ωστόσο στην Ευρώπη έγινε πρωταγωνιστής. Το 1993 επιλέχθηκε στο νο.32 του ντραφτ από τους Φιλαδέλφια Σίξερς, αλλά ο απολογισμός του στην κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη ήταν κάποια μεμονωμένα παιχνίδια. Ο… δρόμος του τον έφερε στην Ελλάδα το 1996, όταν και ο Κώστας Μίσσας προπονητής τότε του Παπάγου του έκανε πρόταση και εκείνος την αποδέχτηκε.

Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να αντιληφθούν τι παίκτη είχε φέρει τότε ο Παπάγος. Όλοι από αυτά που έκανε στο παρκέ είχαν μείνει με το στόμα… ανοιχτό. Επόμενος σταθμός του ο Σπόρτινγκ και ένα χρόνο αργότερα μετακόμισε στο Περιστέρι. Στον σύλλογο των «Δυτικών Προαστίων» δεν έκανε μόνο τα… βασικά, αλλά πολλά παραπάνω. Πληθωρικές εμφανίσεις, δεκάδες πόντοι ανά παιχνίδι. Τη δεύτερη σεζόν του στα… κίτρινα κατάφερε και έπαιξε στην Ευρωλίγκα. Σκόραρε 26 πόντους το ματς και στο τέλος της σεζόν ήταν ο πρώτος σκόρερ. Ήταν η αιτία που οι Περιστεριώτες έκαναν το βήμα «παραπάνω» σαν σωματείο και έδωσαν το παρών στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της «Γηραιάς Ηπείρου».

Όταν ήρθε η πρόταση του Ολυμπιακού, ήταν η κατάλληλη στιγμή για να συνεργαστούν οι δύο πλευρές. Οι ερυθρόλευκοι ήθελαν έναν μπασκετμπολίστα για να τραβήξει στο σκοράρισμα και τον βρήκαν στο «πρόσωπο» του Αλφόνσο Φορντ.

Τη περίοδο 2001-02 που φόρεσε τα ερυθρόλευκα έκανε… παπάδες στην Ευρωλίγκα καθώς σκόραρε 24.8 πόντους ανά παιχνίδι και βγήκε πρώτος σκόρερ. Μάλιστα για δεύτερη χρονιά, καθώς η πρώτη ήταν ακριβώς μία σεζόν πριν. Με τους ερυθρόλευκους κατέκτησε το Κύπελλο της σεζόν 2001-02, όντας ο πολυτιμότερος παίκτης του τελικού απέναντι στο Μαρούσι και κορυφαίος του σκόρερ. Στο τελευταίο παιχνίδι πέτυχε 24 πόντους, μάζεψε 10 ριμπάουντ και έδωσε 3 ασίστ, ενώ στον ημιτελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό πανηγύρισε 20 πόντους.

Έχει αναδειχθεί κορυφαίος επιθετικά παίκτης του ελληνικού πρωταθλήματος τέσσερις φορές. Το 1997 με 23.9 πόντους μέσο όρο, το 1999 με 22.7 πόντους, το 2000 με πάλι 22.7 πόντους, αλλά και το 2001 με 24.1.

Μετά τον θάνατο του η Ευρωλίγκα πήρε μία απίστευτη πρωτοβουλία και απόφαση. Το βραβείο του πρώτου σκόρερ ονομάστηκε Alfonso Ford και μέχρι και τώρα όσοι «τρυπάνε» τα διχτάκια λαμβάνουν το έπαθλο αυτό. Μία απίστευτη τιμή που αν ήταν στη ζωή θα τον συγκινούσε δεόντως.

Θα μείνει για πάντα στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο ΕΣΑΚΕ μέσω ενός αφιερώματος που έχει κάνει για τον Φορντ έχει καταγράψει όλα τα στατιστικά του. Επιτεύγματα που σε αφήνουν με το… γιατί. Την περίοδο που έπαιξε στα μέρη μας κατάφερε να πετύχει τα ακόλουθα…

Αγωνίστηκε 148 αγώνες – 17ος στη λίστα των ξένων παικτών του επαγγελματικού Πρωταθλήματος.
*3.378 πόντους (22,82 μ.ό.) – 2ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*717/922 βολές (77,75%) – 3ος ξένος στη λίστα των ξένων παικτών.
*1.072/1.918 δίποντα (55,89%) – 5ος ξένος στη λίστα των ξένων παικτών.
*173/425 τρίποντα (40,7%)
*435 αμυντικά ριμπάουντ (2,93 μ.ό)
*291 επιθετικά ριμπάουντ (1,96 μ.ό.)
*726 ριμπάουντ (4,9 μ.ό.)
*427 ασίστ (2,88 μ.ό) – 7ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*230 κλεψίματα (1,55 μ.ό.) – 3ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*30 κοψίματα (0,2 μ.ό.)

Αμέσως μετά πήρε την απόφαση να μετακομίσει στη γειτονική Ιταλία. Ο λόγος είναι πως τότε ο Ολυμπιακός αποφάσισε να κάνει περικοπές στο μπάτζετ του και δεν είχε την δυνατότητα να καλύψει ένα πάρα πολύ πλούσιο συμβόλαιο όπως του Φορντ, το οποίος και έφτανε σύμφωνα με αναφορές τα 12 εκατομμύρια δολάρια. Στην Ιταλία «μάζεψε» με τη μπάλα για δύο σεζόν. Τη πρώτη φόρεσε τη φανέλα της Σιένα. Οι 17.9 πόντοι του στην Ευρωλίγκα τη σεζόν 2002-03 και οι 22.2 που είχε την αμέσως επόμενη (με την ομάδα της Σκαβολίνι) έμελλε να ήταν τα τελευταία του στατιστικά.

Μπορεί ο Αλφόνσο Φορντ να μην πρόλαβε να κάνει όσα ήθελε στη ζωή του ή και στην καριέρα του. Η καρδιά του τον πρόδωσε στο Μέμφις ακριβώς 16 χρόνια πριν. Ωστόσο, ήταν και θα είναι ένας μπασκετμπολίστας με αδαμάντινο χαρακτήρα και πάνω από όλα ένας φανταστικός αθλητής. Παράδειγμα προς μίμηση. Δεν τα παράτησε ποτέ..

Αλφόνσο Φορντ δεν έφυγες ποτέ…