ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΕΞΤΡΕΜ
Ο Τζίμης Πανούσης στιγμάτισε γενιές. Στην πραγματικότητα με τα τραγούδια του μεγαλώσαμε.
Πιτσιρικάδες με ένα χάος στο μυαλό μας, με το σχολείο να φαντάζει φυλακή, με την κοινωνία να βουλιάζει στο βόλεμα της δεκαετίας του 1980, αυτό που τόσο ακριβά πληρώσαμε αργότερα, όταν ακούγαμε το «μια ζωή θητεία ξεφτίλα και βόλεμα» νιώθαμε ότι βρίσκαμε αυτόν που έλεγε αυτό που μας συνέβαινε, αυτόν που όριζε την υποκρισία μιας εποχής όταν τραγούδαγε «φυλακές, ψυχιατρεία, εργοστάσια, νεκροταφεία, και το βράδυ στις ταβέρνες ρετσίνα κι αντάρτικα», για να έρθει εκείνο το «Γαμάτε γιατί χανόμαστε» σαν κραυγή αγωνίας και αντεπίθεσης μαζί.
Γιατί ναι ήμασταν εμείς που η ζωή μας ήταν «κάγκελα παντού», στο σχολείο, στο γήπεδο, στις πρώτες δουλειές. Εμείς που νιώσαμε πολλές φορές στο σχολείο το:
Όλο εμένανε σηκώνει
να πω μάθημα η δασκάλα
θα τη σφάξω σαν κουνέλι
και θα βγω να παίξω μπάλα
Γιατί ήμασταν εμείς που φοβόμασταν μια ζωή μονότονη και παραδομένη σε έναν κενό καταναλωτισμό, που μπορεί να φάνταζε στους ταλαιπωρημένους γονείς μας ευλογία αλλά σε εμάς μαρτύριο
Μια ζωή παρουσιάστε
σαν εκπαιδευμένος σκύλος
εγώ δε θα πάρω άλλο
φχαριστώ δεν είμαι φίλος
Ήμασταν εμείς που δεν χωράγαμε στον «πολιτισμό της μεταπολίτευσης», το εμπόριο του ηρωισμού προηγούμενων γενεών που το βλέπαμε να εξαργυρώνεται τριγύρω μας με γοργούς ρυθμούς, εκείνα τα χρόνια που πολλοί πέρασαν απότομα από το «σύντροφε» στο «κύριε διευθυντά» και που το «όχι άλλο Νταλάρα» σήμαινε όχι άλλη υποκρισία και κουκούλωμα της ανέλιξης και του κυνισμού πίσω από το φολκλόρ της μεταπολίτευσης.
Ήμασταν εμείς που συνεχίσαμε να τον παρακολουθούμε. Ακόμη και όταν γίναμε σαν κι αυτούς που κατακεραύνωνε στα τραγούδια του. Γιατί ξέραμε ότι πολύ πέρα από κάποιον που έκανε σάτιρα. Ήταν αυτός που κοροΐδευε το κιτς που είχαν οι «λαϊκές πίστες» αλλά στις συναυλίες έπαιζε Καζαντζίδη. Αυτός που μπορεί να έκανε πρόστυχα αστεία στις συναυλίες, αλλά πήγαινε να τραγουδήσει στο Pride. Αυτός χλεύαζε τους συμβιβασμούς και τις εμμονές της Αριστεράς, αλλά στις συναυλίες τραγούδαγε το τραγούδι για τον Μπελογιάννη.
Οι κηδείες δεν μου πολυαρέσουν, αλλά θέλω να ελπίζω πως θα γίνει για πάρτη του μια
συναυλία με γυφτολαϊκά
Χέντριξ και Καζαντζίδης, δέκα χιλιάδες βατ
να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ματ
https://www.youtube.com/watch?v=hvotDZsmDC4
Ακολουθήστε στο Google News 
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσειςΔείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από
