Το αστειάκι με τον κ. Ζουράρι παρατράβηξε

Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δικαίωμα είναι ακόμη και σε έναν πολιτικό να μιλάει δημόσια ως φανατικός οπαδός του ΠΑΟΚ που είναι χρησιμοποιώντας τις ατάκες που λέγονται στις κερκίδες έστω και μεταγραμμένες στην δική του προσωπική δήθεν αρχαΐζουσα διάλεκτο;

Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι οι ατάκες του κ. Ζουράρι. Το πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια χώρα όπου κάποιος σαν τον Κώστα Ζουράρι όχι μόνο βρίσκει χώρο προβολής στη δημόσια σφαίρα αλλά και κατορθώνει να είναι βουλευτής και υφυπουργός.

Γιατί ας αναρωτηθούμε λιγάκι για ποιο λόγο θεωρούμε σημαντική προσωπικότητα τον κ. Ζουράρι; Πολιτικός που να εκπροσωπεί κάτι σημαντικό στην ελληνική κοινωνία δεν είναι, καθώς μετά το πέρασμά του από το ΚΚΕ εσ. και την συμπόρευσή του με το ΚΚΕ στην συνέχεια μπλέχτηκε στις διαδρομές του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου» πότε με τον Παπαθεμελή και πότε με τον Καμμένο. Όμως, πάντα ως «προσωπικότητα» ή ως «περσόνα», όχι ως εκπρόσωπος κινήματος ή ρεύματος.

Και ποια είναι η ακριβώς η πολιτική την οποία εκπροσωπεί ο κ. Ζουράρις; Μπορείτε να πείτε ότι για κάποιο θέμα από αυτά που μας αφορούν υπάρχει «γραμμή Ζουράρι» πέραν της γενικής του προτίμησης προς ένα μίγμα προγονοπληξίας, πατριδοκαπηλίας και νεοεθνικιστικής «τζάμπα μαγκιάς»;

Ή μήπως είναι ένας σοβαρός διανοούμενος; Για να δούμε μπορείτε να σκεφτείτε κάποια θεωρία, ή ερευνητική ανακάλυψη που τη συνδέουμε με το έργο του; Τα βιβλία του πέραν της χρήσης προς εντυπωσιασμό αρχαιοπρεπών εκφράσεων, έχουν κάποιο βάθος; Υπάρχουν άνθρωποι που βρήκαν το δρόμο τους επειδή διάβασαν Ζουράρι;

Όμως, ο κ. Ζουράρις κατόρθωσε με αυτά και με τα άλλα να γίνει «πολιτική προσωπικότητα». Γιατί μπορεί να μη άλλαξε το τοπίο της θεωρίας αλλά ήξερε από πολύ νωρίς να χειρίζεται τα εργαλεία της δημοσιότητας. Ας μη ξεχνάμε ότι ήταν ένα τοπίο τηλεοπτικό που τον έκανε ιδιαίτερα γνωστό εδώ και αρκετά χρόνια, κύρια επειδή μπορούσε να λέει κενολογίες ή παραδοξολογίες με στόμφο και την απαραίτητη «αρχαιοπρέπεια». Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο που κυνηγάει απλώς τον εντυπωσιασμό δεν ήταν παράλογο να κάνει καριέρα.

Εάν ο κ. Ζουράρις είχε μείνει απλώς στο επίπεδο ενός δημοσιολόγου δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Σε τελικά ανάλυση κανείς δεν μας υποχρεώνει να ασχολούμαστε με τηλεοπτικούς μαϊντανούς, ακόμη και με (όχι και το τόσο εκτεταμένες…) θεωρητικές περγαμηνές. Όμως, όταν τέτοια πρόσωπα γίνονται υφυπουργοί και αποκτούν εξουσία, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και όταν αποφασίζει ελαφρά τη καρδία να καθυβρίζει ή να προσβάλλει τους οπαδούς μεγάλων ομάδων, τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ας τον μαζέψουν λοιπόν γιατί το αστείο μπαγιάτεψε πια…