Μια παγιδευμένη γενιά

Είναι μία από τις πιο τραγικές πλευρές της περιόδου των μνημονίων. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά, εξαιρετικά καταρτισμένη, μορφωμένη και με μεγάλη όρεξη βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα τοπίο κοινωνικής καταστροφής και την προοπτική της ανεργίας και επέλεξε τη λύση της μετανάστευσης.

Η γενιά αυτή στις χώρες που πήγε έδειξε πραγματικά τις δυνατότητές της. Διέπρεψε σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα. Προσλήφθηκε σε μεγάλες πολυεθνικές. Εφτιαξε startups. Απέδειξε ότι μπορούσε να τα καταφέρει.

Για τη χώρα, η μαζική έξοδος αυτής της γενιάς ήταν ένα μεγάλο πλήγμα. Χάσαμε τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να βάλουν πλάτη για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Χάσαμε ταλέντο, γνώση και όρεξη για δουλειά. Δείχνει και αυτό πόσο τραυματική ήταν εκείνη η περίοδος.

Τα παιδιά αυτά δεν ήθελαν να φύγουν. Να μείνουν ήθελαν και να βάλουν πλάτη. Ομως, πραγματικό μέλλον δεν υπήρχε για αυτά εδώ.

Οι χώρες στις οποίες πήγαν δεν αντιμετώπισαν μια κρίση σαν τη δική μας. Γι’ αυτό και μπορούσαν εκεί να βρουν δουλειά και να ξεκινήσουν καριέρες.

Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι χώρες στις οποίες πήγαν αντιμετωπίζουν με τη σειρά τους κρίση. Οχι μόνο υγειονομική αλλά και οικονομική. Επιπλέον, ορισμένοι κλάδοι, όπου αυτή η γενιά διέπρεψε διεθνώς, όπως είναι η ανώτατη εκπαίδευση, περνούν σε διάφορες χώρες σε μια νέα φάση και μπορεί να υπάρξουν περικοπές.

Η γενιά αυτή δεν πρέπει να μείνει παγιδευμένη. Είναι μια γενιά που τη χρειαζόμαστε, ιδίως εάν πρόκειται πραγματικά να βάλουμε σε πράξη ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα. Τη χρειαζόμαστε γιατί περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε μια οικονομία που να στηρίζεται στη γνώση, στην τεχνολογία, στις υψηλές δεξιότητες, στις ενδογενείς δυναμικές και όχι στη φθηνή και ελαστική εργασία και τις παραδοσιακές «ατμομηχανές».

Οποιαδήποτε προσπάθεια και να σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία μετά την πανδημία και την κρίση οφείλει να συμπεριλάβει αυτή τη γενιά. Είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας.