Κάποιος να επιστρέψει τον εγκέφαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς για επιμένει σε μια πολιτική και μια ρητορική που νομοτελειακά μόνο για τον Τσίπρα δουλεύει. Για να το πω διαφορετικά: εκεί όπου ο Μητσοτάκης φαινόταν ως ο μεγάλος αντίπαλος –νέος, χωρίς μεγάλη φθορά, μακριά από ακροδεξιούς πειρασμούς, φιλελεύθερος– έχει καταφέρει να είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Τσίπρα.

Είχε απέναντί του μια κυβέρνηση που προερχόταν από την αριστερά αλλά εφάρμοζε τις πιο δεξιές πολιτικές (ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις συντάξεων, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κέντρα κράτησης τύπου «Μόριας»), που είχε προδώσει την ελπίδα της κοινωνίας, που δεχόταν διαρκή εσωκομματικά πυρά, που είχε κάνει όλα τα χατίρια των δανειστών, κοντολογίς μια κυβέρνηση ευάλωτη που άλλα ήθελε να κάνει και άλλα κατέληξε να εφαρμόζει, και το μόνο που κατάφερε ήταν να μικρύνει τη δημοσκοπική ψαλίδα.

Και τώρα που η κυβέρνηση και ο Τσίπρας δεν βγαίνουν ως η «αριστερή μελαγχολία» αλλά ως η κυβέρνηση που θα τελειώσει τα μνημόνια και θα «φέρει την ανάπτυξη», ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν βγαίνουν επιθετικά να διεκδικήσουν χώρο με την πρόταση και το όραμα (εάν έχουν…) για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, αλλά κατηγορούν την κυβέρνηση για… λαϊκισμό τύπου Μαδούρο!

Ναι, καλά ακούσατε: διάβαζα το άρθρο του Μητσοτάκη στο αφιέρωμα των New York Times και του Euro2day για τη δημοκρατία και δεν το πίστευα. Υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι οι «λαϊκιστές» που θέλουν να υπονομεύσουν τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου όπως έκαναν στην Λατινική Αμερική. Πάλι καλά που δεν υποστήριξε, όπως ο Κικίλιας σε πρόσφατη συνέντευξη, ότι όραμα της κυβέρνησης είναι η «σοβιετοποίηση» της ελληνικής κοινωνίας!

Έχει απέναντι του ο Μητσοτάκης έναν κυνικό αλλά έξυπνο τακτικιστή, που έχει δείξει ότι ξέρει να χρησιμοποιεί τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες (δεν θέλει ο Πάνος Καμμένος τη λέξη «Μακεδονία» ή «παράγωγο»; κανένα πρόβλημα: θα υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία με όποιον συμφωνεί), που κατάφερε ως προς τα μνημόνια όσα δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι (και για αυτό δεν του βάζουν τρικλοποδιές οι δανειστές), που έχει κάνει τους πραγματικούς φιλελεύθερους να πίνουν κρασί στο όνομά του με τα «δικαιωματικά» νομοσχέδια και τον κατηγορεί ότι φέρνει τον… υπαρκτό σοσιαλισμό;

Πιστεύουν στη ΝΔ ότι θα κερδίσουν με μια ρητορική που στην χειρότερη των περιπτώσεων δείχνει ότι απλώς ζουν σε άλλο πλανήτη, στη χειρότερη ότι θέλουν να πάνε τα πράγματα ακόμη πιο δεξιά; Ή μήπως πιστεύουν ότι αρκεί η κριτική στην κυβέρνηση για τις σχέσεις με ολιγάρχες, ακόμη και όταν είναι βάσιμη και τεκμηριωμένη, όταν η φωτεινή επιγραφή Siemens ανάβει κάθε φορά που η ΝΔ λέει τη λέξη «διαπλοκή»;

Είμαι πεπεισμένος ότι στη ΝΔ και στο περιβάλλον Μητσοτάκη όντως πιστεύουν αρκετοί ότι ο Τσίπρας και η παρέα του είναι στο βάθος αμετανόητοι κομμουνιστές. Όμως, όταν κάνεις πολιτική με τις εμμονές και τα «κολλήματά» σου και όχι με την προσπάθεια να διαβάσεις αυτό που πραγματικά κάνει ο άλλος και το πώς διαμορφώνει την πολιτική συζήτηση, τότε απλώς θα κάνεις τη μία γκάφα στην άλλη. Και η χώρα χρειάζεται έναν σοβαρό και αξιόπιστο ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι έναν φιλελεύθερο Σούπερ-Γκούφι.

Γι’ αυτός κάποιος ας επιστρέψει όσο πιο γρήγορα γίνεται τον εγκέφαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.