Αλεξανδρή ντροπιάζεις τις φανέλες που φόρεσες με το ρατσιστικό παραλήρημα

Ο Αλέκος Αλεξανδρής έγραψε ιστορία στο ποδόσφαιρο.

Φόρεσε βαριές φανέλες.

Της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού.

Και τις τίμησε γιατί έπαιξε μεγάλη μπάλα.

Όμως οι φανέλες είναι βαριές επειδή οι ομάδες έχουν ιστορία.

Ιστορία ποδοσφαιρική και ιστορία κοινωνική.

Τίποτα δεν αντανακλά καλύτερα την κοινωνία από μια εξέδρα.

Γιατί στην εξέδρα η κοινωνία κουβαλάει τις ταυτότητες και τις ιστορίες και τις εμπειρίες της.

Οι μεγάλες ομάδες είναι λαϊκές ομάδες.

Κανένα άθλημα δεν ήταν ποτέ τόσο λαϊκό όσο το ποδόσφαιρο.

Και στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για τα λαϊκά στρώματα, αυτό σημαίνει δύο πράγματα: προσφυγιά και μετανάστευση.

Και αυτό φάνηκε και στο ποδόσφαιρο.

Χωρίς τους πρόσφυγες δεν θα είχαν υπάρξει αυτές οι εξέδρες.

Και εάν πήγαινες να δεις τους μετανάστες, πάντα θα έβλεπες στο φτωχικό δωματιάκι σε μια γερμανική πόλη κάπου κολλημένα και μια φωτογραφία της ομάδας σαν σε εικονοστάσι.

Και επειδή είμαστε χώρα που και από προσφυγιά ξέρει και από μετανάστευση δεν έχουν το δικαίωμα να είμαστε ρατσιστές.

Τόσο απλά.

Γι’ αυτό και στο ποδόσφαιρο δεν χωράει ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.

Γιατί ομάδα και κερκίδα σημαίνει πρώτα από όλα ένα χώρο όπου χωρούν όλοι όπου ενώνονται όλοι.

Στην κοινή αγάπη για την ομάδα, χωρίς διακρίσεις.

Οι ποδοσφαιριστές με ιστορία έχουν ευθύνη.

Αποτέλεσαν και αποτελούν παραδείγματα.

Ακόμη και εάν φύγει από την ενεργό δράση, παραμένουν παράδειγμα για όσους μαθαίνουν την ιστορία τους.

Και πρέπει να φέρονται ανάλογα.

Να συνεχίζουν να τιμούν τις φανέλες ακόμη και όταν δεν τις φορούν πια μέσα στα γήπεδα.

Να αντιλαμβάνονται ότι το τι λένε μετράει.

Σήμερα ένα κύμα ξενοφοβίας ξεδιπλώνεται στη χώρα για το προσφυγικό.

Είναι μειοψηφικό.

Αφορά κυρίως την ακροδεξιά που θέλει να βρει πολιτικό χώρο.

Όμως δίνει τον τόνο.

Και για αυτό πρέπει όλοι να προσέχουν τι λένε.

Να μην συντηρούν το κλίμα της ξενοφοβίας.

Να μιλάνε ενάντια στο ρατσισμό.

Ή τουλάχιστον να ξέρουν ότι κάποιες στιγμές καλύτερα να το βουλώνουν παρά να προσβάλουν την ιστορία τους και να πληγώνουν έναν κόσμο που κάποτε τους λάτρεψε.