Δεν μπορεί να είναι μαρτύριο το να ανοίξεις μια επιχείρηση

Για άλλη μια φορά έχουμε ένα νομοσχέδιο για τη «διευκόλυνση των επενδύσεων».

Δεν είναι το πρώτο και δεν θα είναι το τελευταίο.

Μόνο που και αυτό θα χάσει την ουσία.

Γιατί το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι πόσο καθυστερεί μια επένδυση σαν το Ελληνικό.

Τέτοιες επενδύσεις ούτως ή άλλως έχουν το χρόνο τους και σε τελική ανάλυση λόγω μεγέθους αυτοί που τις αναλαμβάνουν θα… βρουν το δίκιο τους.

Σε τελική ανάλυση έχουν τη δυνατότητα να απασχολήσουν ανθρώπους, δικηγόρους, μηχανικούς, τεχνοκράτες, που θα αναλάβουν να το φέρουν σε πέρας.

Το πρόβλημα είναι τι γίνεται με τη μικρή και μεσαία επιχείρηση στην Ελλάδα.

Γιατί στη χώρα μας η ραχοκοκαλιά της οικονομίας τέτοιες επιχειρήσεις είναι.

Και η ανάπτυξη εάν έρθει, από αυτές θα έρθει.

Άλλωστε, η Ελλάδα φτώχυνε τα χρόνια της κρίσης.

Οι άνθρωποι που θέλουν να τολμήσουν να ανοίξουν δουλειές από χαμηλά θα ξεκινήσουν.

Από τις μικρές επιχειρήσεις.

Και αυτοί οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν πραγματικά μαρτύρια ακόμη.

Από τη μια, μια τεράστια γραφειοκρατία σε κάθε βήμα για να μπορέσουν να ανοίξουν ακόμη και ένα σουβλατζίδικο.

Η χορήγηση των αδειών καθυστερεί.

Τα έγγραφα που απαιτούνται χορηγούνται από τις αρμόδιες υπηρεσίες με μεγάλη καθυστέρηση.

Οι υπάλληλοι που πρέπει να έρθουν να ελέγξουν και να εγκρίνουν καθυστερούν υπερβολικά.

Η σύνδεση σε δίκτυα μπορεί να αργήσει επίσης.

Κοντολογίς σε κάθε βήμα, εμπόδια, καθυστερήσεις και διαδικασίες που είναι περιττές.

Και ακόμη και εάν τα καταφέρεις έρχεται η φορολογία.

Η διαπίστωση ότι στα πρώτα βήματα μια εταιρεία μπορεί να δώσει ακόμη και το 80% των εσόδων για φορολογία, ασφαλιστικές εισφορές και προκαταβολή φόρου δεν είναι ακριβώς «μήνυμα στήριξης της επιχειρηματικότητας».

Μάλλον κίνητρο για μετανάστευση είναι.

Γνωρίζω ότι όλα αυτά οφείλονται και στην έλλειψη προσωπικού που κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Όμως, υπάρχουν βαθιά ριζωμένες γραφειοκρατικές λογικές που σε συνδυασμό με τη φορομπηξία πνίγουν την ανάπτυξη.

Για να μην αναφερθώ στο πώς υπάρχουν ακόμη θύλακες διαφθοράς.

Που σου «κλείνουν το μάτι» να… συνεισφέρεις για να δεις επιτάχυνση των διαδικασιών.

Και προφανώς η λύση δεν είναι να μην υπάρχει έλεγχος ή να έρθει ασυδοσία.

Και έλεγχος πρέπει να υπάρχει και αυστηρές προδιαγραφές και αυστηρή τιμωρία όσων δεν τηρούν τη νομοθεσία και τους κανόνες λειτουργίας.

Όμως, όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο να σημαίνουν βάσανα για όποιον θέλει να ασχοληθεί.

Γιατί πολύ απλά δεν το κάνει.

Η επιχειρηματικότητα έχει πάντα ρίσκο.

Δεν είναι, όμως, υποχρεωτικό να σημαίνει και διαρκές καψώνι.