Η Μακρόνησος ήταν τόπος θυσίας, όχι σκηνικό για πολιτικό πλυντήριο

Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στη Μακρόνησο δεν ήταν ούτε υπεράνθρωποι ούτε «πλασμένοι για ήρωες». Βρήκαν, όμως, εκεί τη δύναμη και να αντέξουν και να αλλάξουν. Και γι’ αυτό εκείνοι, οι ηττημένοι του Εμφυλίου, στο τέλος ήταν πάντα νικητές.

Ο Θανάσης Βέγγος εκεί ανακάλυψε το κωμικό του ταλέντο και δημιούργησε μια φιγούρα που μέσα της πλάι στο φαρσικό στοιχείο και το κωμικό απρόοπτο συναντάς πάντα την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που πέρασε εκεί και πήρε εκεί τα πιο μεγάλα μαθήματα, που κράτησε και κέρδισε το φιλότιμό του…

Αυτό το φιλότιμο που μάλλον δεν είχαν οι ΣΥΡΙΖαίοι όταν αποφάσισαν να κάνουν εκδρομή για σέλφι στα χώματα που πάτησαν ο Κατράκης κι ο Βέγγος, αλλά κι ο Θεοδωράκης κι ο Ρίτσος, και πάνω από όλα οι άνθρωποι που έδωσαν εκεί τη ζωή τους επειδή θεώρησαν ότι η ζωή έχει νόημα μόνο εάν έχει αξίες κι ιδανικά…

Όντως το θέαμα των ΣΥΡΙΖαίων να πηγαίνουν να προσκυνούν στη Μακρόνησο λίγες μέρες αφότου ο πρωθυπουργός τους πήγε και για… προσκύνημα στις ΗΠΑ και ενώ εφαρμόζουν περικοπές συντάξεων και ιδιωτικοποιήσεις ήταν προκλητικό.

Όχι γιατί δεν έχουν δικαίωμα στην ιστορική μνήμη. Αλλά επειδή εάν έμεινε στην ιστορική μνήμη η Μακρόνησος σαν τόπος βασανιστηρίων αλλά σαν τόπος μεγαλείου ήταν επειδή οι άνθρωποι εκεί δεν συνθηκολόγησαν, δεν έσκυψαν, δεν υπέγραψαν. Ενώ στον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή μας χρειάστηκαν μόλις… 17 ώρες για να ανακαλύψουν τον «πολιτικό ρεαλισμό».

Μπορώ να κατανοήσω τους ΣΥΡΙΖαίους, ανθρώπους που έχουν όντως περάσει από την Αριστερά και κάποτε πίστεψαν στα ιδανικά της (και πιθανώς να νομίζουν ότι ακόμη πιστεύουν…), στην προσπάθειά τους να αντλήσουν νομιμοποίηση ή αναδρομική δικαίωση μέσα από την ιστορική μνήμη. Μόνο που από μόνος του ο σεβασμός στην ιστορική μνήμη των αγώνων και της θυσίας δεν σημαίνει ότι πράττεις και ανάλογα.

«Κομμουνιστής», δηλώνει ο Κατρούγκαλος, που έσπευσε να φωτογραφηθεί χτες στη Μακρόνησο, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι έφερε μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση που απλώς έκανε τους συνταξιούχους φτωχότερους και τη σύνταξη μακρινό όνειρο για όσους εργάζονται τώρα. Αριστερός δηλώνει ο Αλέκος Φλαμπουράρης, αλλά η μόνη του έγνοια είναι να μην στεναχωρηθούν οι «επενδυτές» και να ξεπουληθεί πιο εύκολα η δημόσια περιουσία.

Τις μέρες του αριστερού «τσαμπουκά» στα αμφιθέατρα νοσταλγεί συχνά ο Παύλος Πολάκης, αλλά σήμερα, είτε το θέλει είτε όχι, τις μνημονιακές περικοπές εφαρμόζει στην υγεία. «Άνθρωπος των κινημάτων» μπορεί να νιώθει ο κ. Καρανίκας, αλλά σήμερα δεν παύει να είναι υπάλληλος μιας κυβέρνησης που εφαρμόζει τον νεοφιλελευθερισμό.

Γι’ αυτό και θα περίμενε κανείς να είναι αν μη τι άλλο κάπως πιο μετρημένοι, πιο σεμνοί και λιγότερο προκλητικοί. Γιατί από ένα σημείο και μετά η επίδειξη αριστεροσύνης, όταν κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, έναν κόσμο τον προσβάλλει τον μειώνει με έναν τρόπο βαθύ.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι και όλοι όσοι εξερράγησαν χτες στα κοινωνικά δίκτυα ενάντια στο «ανοσιούργημα» των ΣΥΡΙΖαίων, προσέφεραν και κάποια τρομερή υπηρεσία στην… επανάσταση. Όχι γιατί είχαν άδικο. Αλλά γιατί στην πραγματικότητα το να καθόμαστε και απλώς να φωνάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάσταση.

Το πρόβλημα αυτής της κοινωνίας δεν είναι μόνο ότι μια αριστερή κυβέρνηση εφαρμόζει νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας να αντιμετωπίσει αντιπολίτευση μόνο από τα δεξιά. Είναι και σε αυτή την κοινωνία ο θυμός δεν μετατρέπεται ούτε σε διεκδίκηση ούτε σε όραμα. Και οι «πολιτικές δυνάμεις», οι «παράγοντες», οι «προσωπικότητες» που υποτίθεται ότι θα το έκαναν απλώς θεωρούν αντιπολίτευση την κραυγή. Μόνο που με κραυγές και κατάρες τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Ίδια μένουν και επιτρέπουν στον Τσίπρα (και τον κάθε Τσίπρα) κυνικά τη μία να κάνει συμφωνίες με τον Τραμπ και την άλλη να διεκδικεί μια κληρονομιά αγώνα και θυσίας που σίγουρα δεν του ανήκει…