Η αριστερά των αγώνων και οι αριστεροί των πολυθρόνων

Ένα από τα χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου είναι πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θυμάται τους «αγώνες» και τα «κινήματα».

Μιλάει για το «κυβερνητικό έργο», αλλά προβάλλει και την «αγωνιστική ταυτότητα» και την «κινηματική καρδιά».

Εάν μάλιστα δει κανείς πέραν του λόγου της κυβέρνησης, τον λόγο των ίδιων των υποψηφίων οι αγώνες περισσεύουν.

Εδώ ακόμη και συμπαθείς κατά τα άλλα υποψήφιοι όπως ο Νάσος Ηλιόπουλος, προβάλλονται περίπου ως μαχητικοί ακτιβιστές, παρότι ήταν… υφυπουργοί .

Δεν αμφισβητώ ότι πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν αγωνιστές. Ότι θυμούνται με νοσταλγία τις εποχές των διαδηλώσεων. Ότι μπορεί κανένα βράδυ στα διάφορα στέκια να λένε ιστορίες από συγκρούσεις με την αστυνομία, με το αλκοόλ να βοηθάει και τη διόγκωση των περιστατικών.

Όμως, δεν είναι αγωνιστές. Ή για να το πω διαφορετικά: στη ζωή είσαι αυτό που κάνεις όχι αυτό που νομίζεις ότι είσαι.

Εδώ και 4,5 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά. Τα στελέχη αυτά κάνουν κυβερνητικό έργο. Δεν οργανώνουν κινήματα.

Ακόμη περισσότερο, εδώ και 4 χρόνια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατά βάση εφάρμοσαν ένα μνημόνιο.

Αποτελεσματικότερα και από τους μνημονιακούς.

Ο μόνος τους αγώνας ήταν να κάνουν περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις για να βγουν τα υπερπλεονάσματα και για να περάσουν όλα τα νομοσχέδια που απαιτούσε η Τρόικα.

Δεν πήγαιναν σε συντονιστικά καταλήψεων, ούτε σε απεργιακές επιτροπές, αλλά σε συναντήσεις με επιχειρηματίες που ήθελαν διευκολύνσεις για τις επενδύσεις τους.

Και οι αγώνες που έγιναν στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν αγώνες εναντίον τους.

Ο Τσίπρας και οι άλλοι υπουργοί δεν ήταν μπροστά στις κλούβες των ΜΑΤ να διαμαρτύρονται, αλλά κρύβονταν πίσω τους.

Και ας μην πουν ότι «δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς».

Το 2015 μπορούσαν να κάνουν τη ρήξη. Ο λαός ήταν πλειοψηφικά μαζί τους.

Όμως φοβήθηκαν. Ή δεν ήταν προετοιμασμένοι. Ή δεν ήξεραν τι να κάνουν.

Και συνθηκολόγησαν. Για μείνουν στην εξουσία.

Η εξουσία είναι τρομακτική, είναι και πλανεύτρα. Οι πολυθρόνες της ιδιαίτερα αναπαυτικές. Δεν είναι παράλογο που τις προτίμησαν.

Ορισμένοι, για να είμαστε δίκαιοι, μπορεί και όντως να προσπάθησαν. Να κάνουν όσο περισσότερα μπορούσαν.

Άλλοι, επίσης για να είμαστε δίκαιοι, απλώς αποφάσισαν να «μπουν στα κόλπα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια των αγώνων. Των πολυθρόνων είναι, με την καλή και την κακή έννοια.

Αυτό δεν είναι ντε και καλά αρνητικό. Σε τελική ανάλυση σε μια εποχή «μειωμένων προσδοκιών» μπορεί και να μας αναλογούν απλώς «καλοί διαχειριστές».

Μόνο που η «καλή διαχείριση» ξεκινάει με το «κομμένο στο δούλεμα».

MUST READ

Η άλλη ζωή του Μεντιλίμπαρ… και τα αγγλικά της Μαρικάρμεν (pics)

Οπότε αφήστε τις κορώνες για αγώνες και μιλήστε συγκεκριμένα σε μια κοινωνία που κοιτάζει όλα τα κόμματα με μεγάλη καχυποψία.