Ο ΣΥΡΙΖΑ, η εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης και τα «στημένα» δημοσιεύματα

Όπως και να το δει κανείς το timing είναι εντυπωσιακό.

Σήμερα που είναι προγραμματισμένη η ανακοίνωση του συνδυασμού του Γιάννη Μώραλη «Πειραιάς Νικητής», ανακοινώθηκε η τελική ετυμηγορία του Αρείου Πάγου για το παραπεμπτικό βούλευμα για την υπόθεση των «στημένων».

Η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων προφανής. 

Φαίνεται και από τις αντιδράσεις διαφόρων «μέσων» ήδη.

Επί της ουσίας βέβαια, η απόφαση του Αρείου Πάγου δεν αλλάζει τίποτε. 

Παραμένουμε εντός του αρχικού βουλεύματος του δικαστικού συμβουλίου που επικέντρωνε σε ένα κακούργημα (την αλλοίωση αποτελεσμάτων αγώνων που περιλαμβάνονται στο στοίχημα) και το πλημμέλημα της συμμορίας.  

Δηλαδή, όπως και με το αρχικό βούλευμα και η τωρινή απόφαση κλείνει οριστικά και αμετάκλητο το κεφάλαιο «εγκληματική οργάνωση» πάνω στο οποίο είχε στηριχτεί όλος ο επικοινωνιακός θόρυβος για αυτή την υπόθεση. Όπως και κλείνει οριστικά το κεφάλαιο «εκβιασμός» και «απάτη» που ήταν τα άλλα κακουργήματα.

Επιπλέον και αυτό ακόμη το κακούργημα της αλλοίωσης αποτελέσματα δεν θα μπορέσει να σταθεί σε ακροατήριο, γιατί δεν αποδεικνύεται ούτε το εάν έγινε, ούτε το βαθμολογικό ή άλλο κίνητρο όσων υποτίθεται ότι το έκαναν.

Δηλαδή, σε απλά ελληνικά έχουμε ένα κατηγορητήριο που παραπέμπει σε αθώωση Μαρινάκη σε πείσμα των διάφορων τίτλων που βλέπουμε από εδώ και από εκεί.

Όμως, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για μια κυβέρνηση που δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να χρησιμοποιεί με τον πιο εργαλειακό τρόπο τη δικαιοσύνη και να αντιμετωπίζει τις δικαστικές διώξεις ως «πολιτικά συμβόλαια» εναντίον όσων κρίνει κάθε στιγμή ότι είναι οι αντίπαλοί της. 

Για μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί δικογραφίες απλώς και μόνο ως υλικό για πρωτοσέλιδα στην Εφημερίδα των Συντακτών και το Documento, αδιαφορώντας παγερά για το ότι με αυτό τον τρόπο τελικά τα σκάνδαλα συγκαλύπτονται και οι πραγματικοί υπεύθυνοι μένουν στο απυρόβλητο. 

Για μια κυβέρνηση που ένας κορυφαίος υπουργός της ο Νίκος Παππάς, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να επισκέπτεται καταδικασμένους για σκάνδαλα στην Κύπρο, θεωρεί ότι μπορεί στις συνεντεύξεις του να το παίζει δικαστής και εισαγγελέας και να μιλάει για «δύο τόνους ηρωίνη» και άλλα πολύ… σχετικά με το αντικείμενό του.

Για μια κυβέρνηση που δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να χρησιμοποιεί για τον επικοινωνιακό της μηχανισμό τα μέσα που χρηματοδοτεί ένας ολιγάρχης όπως ο Ιβάν Σαββίδης και δεν έχει κανένα πρόβλημα να λειτουργεί ως γραφείο εξυπηρέτησης του Δημήτρη Μελισσανίδη.

Όμως, τα μεγάλα ψέματα έχουν και κοντά ποδάρια. 

Και ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης, που καπηλεύτηκε την επιθυμία μιας κοινωνίας για λύτρωση αλλά και την ιστορία των αγώνων της αριστεράς, τελειώνει. 

Όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένων και των πιο κυνικών μεθοδεύσεων, έχουν ημερομηνία λήξεως. Ευτυχώς.