Ο Πέτρος Κόκκαλης στον «κόσμο» του

Ο παππούς Πέτρος Κόκκαλης υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του αριστερού κινήματος. Καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άνθρωπος της καλής αθηναϊκής κοινωνίας, δεν θα διστάσει να στρατευτεί στην Αντίσταση και στο ΕΑΜ και να βγει στο βουνό.

Θα συμμετάσχει στην πρώτη «κυβέρνηση του βουνού», την ΠΕΕΑ ως υπουργός Υγείας-Πρόνοιας και μετά Παιδείας. Στον Εμφύλιο θα βγει ξανά στο βουνό, θα στήσει τα χειρουργεία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και θα είναι υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας και στη δεύτερη «κυβέρνηση του βουνού».

Μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές θα πάρει το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς και θα βρεθεί στην Ανατολική Γερμανία, όπου, επίσης, θα έχει μια σημαντική ιατρική καριέρα, πριν πεθάνει από έμφραγμα το 1962.

Στη συλλογική μνήμη της αριστεράς θα μείνει αιώνια ως ο «κόκκινος γιατρός».

Ο γιος του, ο Σωκράτης Κόκκαλης, θα πάρει άλλο δρόμο. Για την ακρίβεια πήρε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Από μικρός θα δείξει ότι δεν τον ενδιαφέρει η στράτευση σε κοινωνικούς αγώνες και οι θυσίες που αυτή συνεπάγεται.

Εξαρχής ήθελε να μπει στον κόσμο των επιχειρήσεων και να χαρεί τα οφέλη και την τρυφηλή ζωή που μια πετυχημένη επιχειρηματική καριέρα συνεπάγεται.

Βέβαια δεν θα έχει πρόβλημα στα πρώτα του βήματα να αξιοποιήσει άκρες που είχε στις πάλαι ποτέ «λαϊκές δημοκρατίες», του πρώην ανατολικού μπλοκ ενώ και αργότερα, όταν επί Οικουμενικής θα κριθεί μια πολύ μεγάλη προμήθεια εξοπλισμού για τον ΟΤΕ (η οποία θα τον εδραιώσει και θα τον κάνει τεράστιο επιχειρηματία), το γεγονός ότι ήταν «ο γιος του κόκκινου Πέτρου» θα κάμψει τις αντιστάσεις των τότε ηγεσιών της αριστεράς.

Για τον Χαρίλαο και τον Λεωνίδα ήταν «δικό μας παιδί», με ό,τι αυτό σημαίνει στο κόσμο της αριστεράς.

Εθνικός προμηθευτής

Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν για πάρα πολλά χρόνια όχι μόνο ο ορισμός αυτού που κάποτε ονομάστηκε «εθνικός προμηθευτής», δηλαδή ένας επιχειρηματίας που οικοδόμησε μια μεγάλη επιχείρηση με κέντρο τις κρατικές προμήθειες, αλλά και ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού που ονομάστηκε «διαπλοκή» αφού συνδύαζε την επιχειρηματική δραστηριότητα σε δημόσια έργα, με τη δραστηριοποίηση στα ΜΜΕ και την άσκηση επιρροής στους φορείς της πολιτικής εξουσίας.

Στην πραγματικότητα εάν υπήρξε ένας επιχειρηματίας που είδε το δημόσιο κορβανά ως αγελάδα προς διαρκές άρμεγμα, αυτός ήταν ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ηταν, θα λέγαμε η επιτομή αυτού που κάποτε ο Κώστας Καραμανλής χαρακτήρισε «νταβατζής».

Και άρμεξε μεθοδικά το δημόσιο όποια και εάν ήταν η κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ του άνοιξε το δρόμο, αλλά ούτε και η ΝΔ τον ανέκοψε. Μπορούσε να είναι αγκαλιά με τον Σημίτη, αλλά να κάνει και δουλειές μετά με τον Καραμανλή. Ακόμη και ο Σαμαράς πάτησε για χάρη του πόδι και επέμεινε η Intralot να διατηρήσει τη σχέση της με τον ΟΠΑΠ.

Μήπως ακόμη και σήμερα δεν αιωρούνται οι κατηγορίες ότι «για χάρη του Σωκράτη Κόκκαλη» έπεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993;»

Ή μήπως ξεχάστηκε το γεγονός ότι ο Κόκκαλης παρέμεινε για πολλά χρόνια το αγαπημένο παιδί του συστήματος, των εκδοτών και της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων. Πλην κάποιων που τόλμησαν να τα βάλουν με αυτό που τότε ονομάστηκε «Κοκκαλιστάν».

Όμως και επί ΣΥΡΙΖΑ οι δουλειές συνεχίζονται. Διότι ως γνωστόν ο Σωκράτης ακολουθούσε αυτό που κάποτε είχε πει ο Μποδοσάκης: «Εμείς είμεθα με το γκουβέρνο».

Οι εταιρείες του Κόκκαλη προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα, στην… πρώτη φορά αριστερά. Κι επιβραβεύτηκαν γι’ αυτό με μπίζνες για την στέγαση των προσφύγων ή άλλα μεγάλα έργα.

Ο Σωκράτης και ο Θρύλος

Και φτάνουμε στην εποχή Κόκκαλη στο λιμάνι. Ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Ολυμπιακό δεν πήγε από αγάπη για την ομάδα. Πήγε στον Ολυμπιακό σε κρίσιμη στιγμή για την ομάδα, γιατί ένα πολιτικο-επιχειρηματικό σύστημα, το οποίο εκπροσωπούσε καταλάβαινε ότι οι «δουλειές» απαιτούσαν την αίγλη, την επιρροή και τη λαϊκή δύναμη που έφερνε μια μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός.

Για τον Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός δεν ήταν ένα πάθος αλλά ένα εργαλείο, ένας κρίσιμος πολλαπλασιαστής ισχύος. Με την παρουσία του σε ένα σύλλογο που έχει τη μεγαλύτερη οπαδική βάση στην Ελλάδα, μπορούσε να έχει πολύ μεγάλη επιρροή και μια αδιαπέραστη ασπίδα προστασίας σε όποιον τολμούσε να τα βάλει με τον Κόκκαλη.

Και αυτή την αξιοποίησε όσο μπορούσε για να παίρνει δουλειές του δημοσίου και για να εδραιώνεται οικονομικά.

Κάποια στιγμή θα αποσυρθεί από τον Ολυμπιακό, αφήνοντας στην πραγματικότητα και σημαντικά χρέη, ενώ η επιχειρηματική του δραστηριότητα θα περάσει από διάφορα σκαμπανεβάσματα.

Στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ ο Σωκράτης Κόκκαλης θα προσπαθήσει να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στην εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι και σε δημόσια έργα και σε αμυντικές προμήθειες οι δικές του επιχειρήσεις ελπίζουν να αποκτήσουν σημαντικό μερίδιο, παρότι στο παρελθόν το κυβερνών κόμμα κατήγγειλε επιχειρηματίες σαν και αυτόν.

Μάλιστα, έκανε και διάφορες κινήσεις σε σχέση με τον Ολυμπιακό που στην πραγματικότητα περισσότερο διάθεση εξυπηρέτησης κυβερνητικών αφηγημάτων έδειχναν παρά πραγματικό ενδιαφέρον για την ομάδα.

Η ώρα του Πέτρου

Και τώρα φαίνεται πώς έρχεται η ώρα του γιου του, Πέτρου Κόκκαλη. Ο εγγονός και συνονόματος του «κόκκινου γιατρού, αλλά καμιά σχέση με την ιστορία του, υπήρξε μέλος της παράταξης που σήμερα έχει τη δημαρχία του Πειραιά με επικεφαλής τον Γιάννη Μώραλη.

Η παράταξη «Πειραιάς Νικητής» μάλιστα του εμπιστεύτηκε και μία συγκεκριμένη θέση ευθύνης, αυτή του εντεταλμένου δημοτικού συμβούλου Τοπικής Οικονομικής Ανάπτυξης, Επιχειρηματικότητας και Κλιματικής Αλλαγής.

Παρέμεινε, επίσης, πάντοτε αυτό που κάποιος θα χαρακτήριζε τμήμα της «οικογένειας του Ολυμπιακού».

Μέχρι τώρα μπορεί να είχε δείξει τις διάφορες ευαισθησίες του, όπως για παράδειγμα μέσα από την ΜΚΟ «Οργάνωση Γη» στην οποία παίζει σημαντικό ρόλο, όμως δεν είχε δείξει κάποια παραπάνω πολιτική φιλοδοξία. Βέβαια, παράλληλα διατηρούσε, σύμφωνα τουλάχιστον με δημοσιεύματα, μια άριστη σχέση με το πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από πέρσι είχε κάνει σαφές προς τον ήθελε στο ευρωψηφοδέλτιό του. Ο ίδιος το είχε διαψεύσει, όχι όμως και φέτος.

Τώρα έγινε ΣΥΡΙΖΑ

Σήμερα, ο Πέτρος Κόκκαλης επιλέγει να στρατευτεί σε ένα κόμμα που το τελευταίο διάστημα έχει επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση και στοχοποίηση τόσο του Ολυμπιακού όσο της δημοτικής αρχής του Πειραιά.

Χτυπά δηλαδή τα δύο «σπίτια» που στέγασαν τον Πέτρο Κόκκαλη, και την ομάδα του Πειραιά και την παράταξη που διοικεί την πόλη και που τον τίμησε με μια τόσο σημαντική θέση.

Να το πούμε πολύ απλά: όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να φτιάξει μια εικόνα ότι τον Ολυμπιακό τον διοικούν «μαφίες» και «Δον Κορλεόνε» και όταν ο εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μπελαβίλας κατηγορεί τη νυν δημοτική αρχή του Πειραιά (αυτή στην οποία και ο ίδιος συμμετέχει) ότι είναι «ελεγχόμενη από επιχειρηματίες», τότε το να αποφασίζει κάποιος να πάει τώρα υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς νομιμοποιεί και ενισχύει αυτή την επίθεση λάσπης.

Ουσιαστικά , ανεξαρτήτως προθέσεων και ευαισθησιών, έχουμε να κάνουμε με την κλιμάκωση του επικοινωνιακού πολέμου του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει με κάθε τρόπο γύρω από τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό να φτιάξει ένα αφήγημα ότι πολεμάει «διεφθαρμένους» ολιγάρχες. Το να μπορεί να λέει «ακόμη και ο Πέτρος Κόκκαλης ήρθε με εμάς» είναι σημαντικό.

Και βέβαια, μέσα σε όλα αυτά ο Σωκράτης Κόκκαλης προσφέρει άλλη μια πολιτική εξυπηρέτηση στην κυβέρνηση, προφανώς όχι με το αζημίωτο. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να έχει λίγους μήνες ζωής μπροστά της, αλλά μέσα σ’ αυτό το διάστημα προλαβαίνει και προμήθειες να υπογράψει και έργα να αναθέσει.

Γιατί μπορεί ο παππούς του να ήταν ένας από τους σπουδαίους αγωνιστές της αριστεράς, αλλά ο Πέτρος Κόκκαλης απλώς θα παίξει το ρόλο «αντάρτη από τα Lidl». Ενταγμένος πλήρως στους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ και των επιχειρηματικών πλάνων του πατέρα του.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Δυστυχώς, κάποιοι επιλέγουν να παίξουν το ρόλο των «χρήσιμων ηλίθιων», όπως φέρεται να έχει πει ο Λένιν. Μόνο που φέρεται να έχει πει κι ότι η χρησιμότητά τους έχει ημερομηνία λήξεως. Ή όπως λέει ο λαός: «Όταν δεν κάνει τη δουλειά τον πετάνε σα στυμμένη λεμονόκουπα».