Ρένα Δούρου προσβάλλεις τους νεκρούς στο Μάτι

Βγήκαν οι διώξεις για την τραγωδία στο Μάτι.

Εγώ δεν θα σταθώ στο νομικό θέμα, εάν μπορούσαν να ασκηθούν διώξεις για άλλα αδικήματα με δεδομένο ότι μιλάμε για μια τραγωδία με 100 νεκρούς. Άλλοι αρμοδιότεροι ας τοποθετηθούν επί του νομικού ζητήματος.

Εγώ ας κρατήσω το ουσιώδες: η δικαιοσύνη αποφάσισε ότι πρέπει να ασκηθούν διώξεις εναντίον όσων ενεπλάκησαν στην υπόθεση.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι μπορεί να ασκήθηκαν διώξεις, αλλά πραγματική ανάληψη ευθύνης δεν έχει υπάρξει.

Και αναφέρομαι κυρίως στην περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου.

Γιατί από όλους τους αυτοδιοικητικούς άρχοντες είχε τη μεγαλύτερη ευθύνη, εφόσον κρίσιμες αποφάσεις για την εκκένωση περιοχών, ώστε να αποφευχθεί το Μάτι να γίνει παγίδα θανάτου, αφορούσαν κατεξοχήν την Περιφέρεια Αττικής που παίζει κομβικό ρόλο στην πολιτική προστασία.

Δεν μπορεί η κ. Δούρου να έρχεται και να δηλώνει ότι έχει «αντικειμενική πολιτική ευθύνη» ως προϊστάμενη των υπηρεσιών της Περιφέρειας Αττικής και ταυτόχρονα να διατρανώνει σε όλους τους τόνους την αθωότητά της.

Γιατί αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει άρνηση ευθύνης. Γιατί ούτε μία φορά η κ. Δούρου δεν βγήκε να παραδεχτεί ότι οι μηχανισμοί ήταν απελπιστικά ανεπαρκείς, ότι υπήρχαν τεράστια ελλείμματα στο σχεδιασμό και την προετοιμασία, ότι δεν υπήρχαν σχέδια εκκένωσης, ότι δεν υπήρχε συντονισμός και ότι ως αποτέλεσμα είχαμε την τραγωδία.

Η κ. Δούρου επιμένει ουσιαστικά ακόμη και σήμερα είτε να οχυρώνεται πίσω από τις διαχρονικές ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων, είτε να επικαλείται ουσιαστικά το σχήμα περί της «κακής στιγμής».

Αυτό που δεν έχει καταλάβει, εγκλωβισμένη σε μια αντίληψη της πολιτικής ως φιλοδοξίας ανάδειξης και όχι προσφοράς είναι ότι το εκλέγεσαι σε ένα αξίωμα σημαίνει ευθύνη. Σημαίνει ότι διαρκώς αντιλαμβάνεσαι ότι ζωές εξαρτώνται από σένα. Σημαίνει ότι κάνεις ό,τι είναι δυνατό ώστε να μην κινδυνεύσουν άνθρωποι. Σημαίνει ότι έχεις διαρκώς επίγνωση ότι τυχόν δική σου αμέλεια, μπορεί να σημαίνει μια τραγωδία για κάποιους άλλους.

Αυτό είναι πολιτική ευθύνη. Αυτή η επίγνωση, το βάρος, το άγχος, η υπαρξιακή αγωνία.

Πολιτική ευθύνη δεν είναι να προσπαθείς να φορτώσεις 100 νεκρούς σε προηγούμενες κυβερνήσεις. Πολιτική ευθύνη δεν είναι να σε νοιάζει μόνο η πολιτική σου εικόνα. Πολιτική ευθύνη δεν είναι να μην μπορείς να ζητήσεις μια ειλικρινή και βαθιά συγγνώμη.

Η κοινωνία δεν θέλει απαραίτητα να πάνε κάποιοι φυλακή, παρότι δεν μπορεί να ανεχτεί και την ατιμωρησία.

Θέλει, όμως, να δει πραγματική ανάληψη ευθύνης, να δει απαρίθμηση σφαλμάτων, να ακούσει συγκεκριμένα βήματα για να μην επαναληφθεί τέτοια τραγωδία.

Αυτά θέλει να δει και όχι ενόχληση γιατί η δίωξη μπλέκεται με την προεκλογική εκστρατεία.

Υπάρχουν 100 νεκροί. Δολοφονημένοι από διαχρονικά προβλήματα αλλά και πολύ πραγματικές παραλείψεις αυτής της κυβέρνησης και αυτών των αυτοδιοικητικών αρχών. Είναι προσβολή για τους νεκρούς αυτούς να μην υπάρχει πραγματική ανάληψη ευθύνης.

Γιατί είναι πολύ τραγικό να συνειδητοποιεί μια κοινωνία ότι τελικά από τύχη ζει και όχι επειδή υπάρχουν οι μηχανισμοί προστασίας και πρόσληψης που περιμένει από ένα κράτος που λειτουργεί στοιχειωδώς.