Στην Ουκρανία ο φασισμός ζει ακόμη

Σύμφωνα με την επίσημη «δυτική» αφήγηση μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οι λαοί απελευθερώθηκαν και οι χώρες που μέχρι τότε αποτελούσαν τμήμα της ΕΣΣΔ πλέον βάδισαν σε δρόμους δημοκρατίας και «ανοιχτής κοινωνίας».

Αυτοί που τα λένε αυτά φαίνεται πως δεν έχουν κάτσει να ασχοληθούν καλά με την κατάσταση σε χώρες όπως η Ουκρανία.

Γιατί μιλάμε για χώρες όπου πρακτικά έχουν απαγορεύσει τη δράση των κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων, διαρκώς αφαιρούν από τους δρόμους και τα δημόσια κτίρια ακόμη και συμβολικές αναφορές στο κομμουνιστικό παρελθόν, γκρεμίζουν αγάλματα του Λένιν και κάνουν ό,τι μπορούν για να εμπεδώσουν την αντίληψη πως οτιδήποτε έχει σχέση με την αριστερά ή την κοινωνική δικαιοσύνη είναι εξ ορισμού επικίνδυνο.

Και την ίδια στιγμή δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εξυμνούν το ναζιστικό παρελθόν. Εδώ έχουν φτάσει στο σημείο να έχουν ανακηρύξει σε εθνικό ήρωα περίπου τον Στεπάν Μπαντέρα, τον κατεξοχήν συνεργάτη των ναζί στην Κατοχή, τότε που η Ουκρανία θρήνησε εκατομμύρια θύματα από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους.

Το πώς επιβιώνει αυτή η πολιτική κουλτούρα φάνηκε και στις διαβόητες κινητοποιήσεις στο Μαϊντάν το 2014. Δεν μιλάω μόνο για το πώς εκείνες οι διαδηλώσεις συνδέονταν και με σαφή προσπάθεια των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν ότι θα βαθύνει το ρήγμα με τη Ρωσία. (με αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο τον πολύ γνωστό μας πια Τζέφρι Πάιατ που τότε ανέλαβε αυτή την «ειδική αποστολή»).

Μιλάω για το πώς έδρασαν ακροδεξιές και ανοιχτά φασιστικές ομάδες και για το πώς ο ρόλος τους μετά αναβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο μετά. Γιατί μπορεί να μην πήγαν ιδιαίτερα καλά στις εκλογές όμως η πραγματική επιρροή των ιδεών τους αυξήθηκε.

Και όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ θεωρούν αυτή τη χώρα ένα υπόδειγμα δημοκρατίας και ελευθερίας. Μια χώρα στην οποία οι ξένες ποδοσφαιρικές ομάδες όταν πηγαίνουν για ματς είναι περίπου υποχρεωμένες να προειδοποιήσουν τους οπαδούς τους για τα θέματα για τα οποία δεν πρέπει να ανοίξουν κουβέντα, για τα σύμβολα που δεν πρέπει να έχουν και για τα συνθήματα που δεν πρέπει να φωνάξουν.

Μόνο που τέτοια ζητήματα δεν είναι για πλάκα. Όσο περισσότερο ανέχονται οι δυτικές δυνάμεις, ή πολύ περισσότερο ενισχύουν, χώρες που κάνουν πράξη τη χειρότερα εκδοχή ακροδεξιάς πολιτικής, τόσο περισσότερο θα σηκώνει κεφάλι και ο φασισμός στην υπόλοιπη Ευρώπη, τόσο περισσότερο τα ακροδεξιά κόμματα θα λένε «κοιτάξτε σε άλλες χώρες είμαστε καθεστώς».

Δεν είναι τυχαίο όλοι παρατήρησαν την εικόνα των οπαδών της Ντιναμό στην Αθήνα, τα σύμβολα, τα συνθήματα. Κι όλα αυτά για μια ομάδα που στην ιστορία της έχει και εκτελεσμένους παίκτες από τους Ναζί…

Με όλα αυτά αντιλαμβάνεστε ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να προκριθεί. Όχι μόνο για να προχωρήσει στη διοργάνωση. Αλλά και γιατί ο αθλητισμός πρέπει να είναι πάντα απέναντι στο φασισμό.