Πάνο Καμμένε, κάντο κούγκι! Μπορείς;

Εάν κανείς ακούσει τον Πάνο Καμμένο σε ορισμένες αποστροφές των δηλώσεών του είναι λες και ετοιμάζεται σαν άλλος Σαμουήλ στο κούγκι να βάλει φωτιά στο μπαρούτι και όποιον πάρει ο χάρος.

Να ρίξει την κυβέρνηση πριν αυτή προλάβει να περάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Να ξεσκεπάσει τα σχέδια εξαγοράς βουλευτών του που ενεργοποίησε ο μέχρι χτες σύμμαχός του Αλέξης Τσίπρας.

Να κάνει αποκαλύψεις και για τις μεθοδεύσεις του Κοτζιά και για το πώς η Συμφωνία των Πρεσπών έγινε ακόμη χειρότερη.

Να συμφωνήσει ακόμη και σε κοινή πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης μαζί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αρκεί ο τελευταίος να δεσμευτεί για το όνομα της Μακεδονίας.

Γιατί ο Πάνος Καμμένος βαθιά μέσα του δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αγνός πατριώτης.

Που τον έλεγαν ψεκασμένο αλλά αυτός άντεχε τη μία εκλογική μάχη μετά την άλλη.

Και όλα αυτά για την πατρίδα και τίποτα άλλο.

Εγώ που καθόλου δεν συμπαθώ το πολιτικό σκηνικό όπως έχει στηθεί, είμαι μαζί του σε αυτό.

Ναι Πάνο, κάντο κούγκι!

Όμως, μπορείς;

Γιατί μετά σε ακούω να λες διάφορα σουρεαλιστικά.

Γιατί μετά σε βλέπω να υποστηρίζεις ότι είναι κακή η Κουντουρά που επέλεξε να μείνει στην κυβέρνηση, αλλά καλός ο Ζουράρις που θα της δώσει ψήφο εμπιστοσύνης.

Κακός ο Κόκκαλης που δεν θέλει να χάσει το υπουργείο του, αλλά δεν χάλασε και τόσο ο κόσμος που ο Παπαχριστόπουλος και θα υπερψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών και θα στηρίξει την κυβέρνηση.

Γιατί μετά καταλαβαίνω ότι πριν το κάνεις κούγκι, θέλεις να εξασφαλίσεις ότι θα εξακολουθήσεις να έχεις κοινοβουλευτική ομάδα άρα 5 βουλευτές και μπορείς να δεχτείς τα πάντα για να τη διατηρήσεις.

Γιατί νιώθω ότι αγαπάς την πατρίδα αλλά αγαπάς και το να είσαι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος.

Δεν γίνεται όμως Πάνο να τα έχεις όλα…

Ή θα τα κάνεις κούγκι, ή θα κοιτάξεις απλώς να επιβιώσεις πολιτικά.

Και τα δύο μαζί δεν γίνονται.

Και βέβαια και οι δυο μας ξέρουμε ότι δεν μπορείς να τα κάνεις κούγκι.

Θα σου άρεσε να το έκανες.

Νιώθεις όμορφα όταν σκέφτεσαι ότι μπορείς να ρίξεις κυβερνήσεις για το καλό της πατρίδας.

Αλλά ως εκεί. Ως το επίπεδο του πώς φαντάζεσαι κάποιες στιγμές τον εαυτό σου.

Με στολή στρατάρχη να ηγείσαι του στρατού στη μάχη.

Σαν νέος Κολοκοτρώνης!

Όμως, μετά προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα.

Σκέφτεσαι ότι δεν πρέπει να πάψεις να είσαι βουλευτής, ότι δεν πρέπει να χάσεις από τώρα τη βουλευτική ασυλία, ότι είναι ωραία να είσαι αρχηγός κόμματος, ότι διάφοροι φίλοι σου επιχειρηματίες, ιδίως στα εξοπλιστικά, περιμένουν πράγματα από σένα.

Και δεν το κάνεις τελικά κούγκι.

Και απλώς κατορθώνεις να κάνεις μια παρωδία πολιτικού διαζυγίου, κακοσκηνοθετημένη.

Με βασικό κριτήριο να μπορείς για λίγο ακόμη να κάνεις τον αρχηγό πολιτικού κόμματος.

MUST READ

Τα διλήμματα του Αλμέιδα ενόψει Ολυμπιακού και η διαχείριση του Πινέδα

Όμως, γνωρίζεις καλά ότι κάπου εδώ είναι το τέλος του δικού σου πολιτικού δρόμου και απλώς θα γίνεις άλλος ένας εξωκοινοβουλευτικός αρχηγός ενός μικρού ακροδεξιού κομματιδίου που θα φυλλορροήσει ταχύτατα με το που θα θυροκολληθεί το διάταγμα διάλυσης της παρούσας Βουλής.