Ο Τσίπρας δεν θέλει την κάθαρση

Αν κανείς χαζέψει το λογαριασμό του Παύλου Πολάκη στο facebook, θα πιστέψει ότι δεν υπήρξε άλλη κυβέρνηση η οποία να θέλει τόσο πολύ να φέρει τη κάθαρση και να τιμωρήσει τα «λαμόγια» που ήταν υπεύθυνα για τα σκάνδαλα δεκαετιών.

Μάλιστα, ζηλεύοντας τη δόξα του διαβόητου Βισίνσκι που είχε την ευθύνη για τις περίφημες «Δίκες της Μόσχας», έσπευσε να βγάλει στη σέντρα σήμερα όσους δικαστικούς κατά τη γνώμη του δεν κινούνται με τους αναγκαίους ρυθμούς για τη διαλεύκανση των σκανδάλων.

Άλλωστε, ήταν ο Παύλος Πολάκης αυτός που διατύπωσε ανοιχτά και ρητά τη θεωρία ότι για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές πρέπει «να μπουν και μερικοί στη φυλακή».

Μόνο που η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι όσα αγέρωχα και απειλητικά ποστ και εάν γράψει ο Παύλος Πολάκης, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να φέρει την κάθαρση και δεν νοιάζεται για το εάν βρεθούν κάποιοι στη φυλακή.

Και δεν θέλει να φέρει την κάθαρση ο Αλέξης Τσίπρας κατά βάση γιατί δεν έχει καμιά διάθεση να συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα – γιατί αυτά αναπαράγουν τη διαπλοκή – αντίθετα θέλει να τα εξυπηρετήσει.

Γιατί με τις ιδιωτικοποιήσεις, τους αυτοκινητοδρόμους, τις πολιτικές για τις τράπεζες, τις δημόσιες προμήθειες, τις αδειοδοτήσεις για μεγάλες «επενδύσεις», την ανοχή να χρωστάνε σε ΔΕΚΟ, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει βοηθήσει συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους ντόπιους και ξένους.

Και είναι πιθανό κάποια χρόνια αργότερα να μάθουμε ότι όλα αυτά δεν έγιναν «ανιδιοτελώς». Και τότε π.χ. μπορεί και να καταλάβουμε και το ρόλο ανθρώπων σαν τον Πετσίτη.

Όμως, ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να φέρει την κάθαρση, δεν σημαίνει ότι δεν θέλει να εκμεταλλευτεί εκλογικά και ψηφοθηρικά τη «σκανδαλολογία».

Άλλωστε, είναι αρκετά χρόνια και στην πολιτική και στην εξουσία και καταλαβαίνει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν «σκελετούς στη ντουλάπα».

Ξέρει επίσης ότι η κοινωνία θεωρεί ότι γενικά οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και τα πιάνουν.

Γι’ αυτό το λόγο και έχουμε το εξής παράδοξο επί των ημερών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: από τη μια να έχουμε μια πραγματική βιομηχανία παραγωγής εξεταστικών, διώξεων, ερευνών και από την άλλη καμιά πραγματική διαδικασία κάθαρσης να μην προχωράει.

Δείτε για παράδειγμα την υπόθεση Novartis.

Είναι γνωστό και καταγεγραμμένο ότι οι μεγάλες πολυεθνικές του φαρμάκου εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα για να προωθούν τα προϊόντα τους.

Αυτό δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα αλλά παγκόσμιο φαινόμενο.

Τα αθέμιτα μέσα αφορούσαν και τους γιατρούς αλλά και τους υπευθύνους των δημόσιων συστημάτων υγείας.

Σε αυτή την προσπάθεια οι μίζες ήταν και είναι πάγιο φαινόμενο.

Μόνο που αυτή την εκτίμηση μέχρι τις δικαστικές καταδίκες μεσολαβεί αυτό που λέμε ουσιαστική δικαστική διερεύνηση, συγκέντρωση στοιχείων και αποδείξεις.

Όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να φέρουν ως απολογούμενους τους πολιτικούς τους αντιπάλους στη Βουλή.

Δεν τους ένοιαζε να καταδικαστούν κιόλας ή να μάθουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί διαφθοράς.

Γιατί εάν ενδιέφεραν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι μηχανισμοί διαφθοράς δεν θα είχαμε ταυτόχρονα διώξεις για τον Γιάννο Παπαντωνίου και «σφυρίζουμε αδιάφορα» για τον Πάνο Καμμένο και την παρ’ ολίγο πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία.

Γι’ αυτό το λόγο και στην υπόθεση Novartis έπεσαν πάνω στις μαρτυρίες για χρήματα που δόθηκαν σε πολιτικούς μέσα σε βαλίτσες και έστησαν ένα σκηνικό «κάθαρσης».

Μόνο που όλοι ξέρουμε ότι μαρτυρίες του τύπου «άκουσα ότι του δόθηκε μια βαλίτσα χρήματα» σε δικαστήριο δεν στέκουν, εάν δεν μπορεί να αποδειχτεί ποια η πραγματική διαδρομή των χρημάτων.

Γι’ αυτό και ακόμη και εάν έχεις τέτοιες μαρτυρίες, δεν πας με αυτές να στήσεις κατηγορίες, αλλά κάνεις ακόμη πιο βαθιά έρευνα για να βρεις αποδείξεις. Γιατί τότε όντως «δένεις» την υπόθεση.

Και τότε το «λαμόγιο» πάει μέσα.

Όμως, στο ΣΥΡΙΖΑ αυτά είναι λεπτομέρειες.

Και γι’ αυτό τώρα έχουμε ένα σκηνικό σχεδόν σουρεαλιστικό.

Αφού πήγαν στην αρχή να στήσουν την υπόθεση πάνω σε τρεις «προστατευόμενους μάρτυρες», για να υπάρξουν παραπομπές, μετά ο ένας προστατευόμενος μάρτυρας έγινε κατηγορούμενος και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί και τη δική του παραπομπή ως επιχείρημα για τη ενοχή των πολιτικών προσώπων.

Άντε μετά να βγάλεις άκρη…

Έχουν σχέση όλα αυτά με κανονική διαδικασία δικαστικής διερεύνησης και απόδοσης ευθυνών; Όχι.

Θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πραγματικά τις διαδρομές της μίζας; Όχι.

Θα οδηγήσουν σε καταδίκες αυτών που τα έπιασαν χοντρά, πολιτικών και μη; Όχι

Γιατί όλα αυτά κάποτε θα φτάσουν στα δικαστήρια. Εκεί δεν θα δικάζει ο Πολάκης. Θα δικάζουν δικαστές και θα πρέπει να τηρηθούν διαδικασίες. Και εκεί αποδείξεις δεν θα υπάρχουν.

Και το αποτέλεσμα θα είναι τον επικοινωνιακό θόρυβο να τον ακολουθήσει η συγκάλυψη.

Κοντολογίς αυτό που θέλει ο Τσίπρας.

Τώρα να κάνει θόρυβο και να φανεί ότι ετοιμάζεται να στήσει τα λαϊκά δικαστήρια και να τσιμπήσει καμιά ψήφο.

Μετά, όταν θα είναι και στην αντιπολίτευση, ξέρει ότι το πράγμα θα ξεφουσκώσει και αντί για κάθαρση θα έχουμε ουσιαστικά ασυλία.

Άλλωστε, αυτή μπορεί να τη χρειαστούν και μερικοί υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Και η κάθαρση θα έχει μείνει όνειρο απατηλό και ξεχασμένο ποστ στο facebook.