Και τι καταφέρατε βρε παιδιά με τη βόμβα;

Μπορώ να καταλάβω το άγχος να υπάρξει επιτέλους «παρέμβαση». Να γίνει μια «δράση» που να τραβήξει την προσοχή. Να ακουστεί από μερικούς και το «καλά τους κάνατε». Να διαβαστεί μετά η προκήρυξη.

Μόνο που παιδιά, τελικά τι καταφέρατε;

Πιστεύετε ότι εκείνες και εκείνοι που αντιπαθούν το στυλ δημοσιογραφίας του Σκάι ή τις νεοφιλελεύθερες κορώνες του Πορτοσάλτε και του Παπαδημητρίου, σήμερα νιώθουν κάποια δικαίωση;

Θυμό νιώθουν, γιατί η δική τους αντίληψη είναι να αλλάζουν κανάλι και να αναζητούν καλύτερη ενημέρωση, όχι να βλέπουν γκρεμισμένα γραφεία.

Συνειδητοποιήσατε ότι αντί να κάνετε κριτική στη «διαπλεκόμενη ενημέρωση» καταφέρατε να τους κάνετε ήρωες; Να βγαίνουν σχεδόν σε εθνικό δίκτυο. Να κερδίζουν συμπάθεια ακόμη και από ανθρώπους που κανονικά θα τους χλεύαζαν.

Γιατί εάν η κοινωνία πίστευε σήμερα ότι ήρθε η ώρα του αντάρτικού, θα είχε πάρει τα ντουφέκια. Αλλά δεν το πιστεύει. Να ψηφίσει περιμένει, να διαδηλώσει, άντε να συγκρουστεί με τα ΜΑΤ. Όχι να βγει στο αντάρτικο.

Γιατί οι κοινωνίες αλλάζουν και σήμερα εάν κάτι κυριαρχεί είναι περισσότερο μια κραυγή για περισσότερη δημοκρατία, παρά μια αγωνία για το πότε θα βγουν τα όπλα.

Είναι τυχαίο ότι και στην Ευρώπη και εδώ, από διάφορες πλευρές έχει ακουστεί, ακόμη και από ανθρώπους που κάποτε πήραν τέτοιες επιλογές ότι ο ιστορικός κύκλος έχει κλείσει και ότι χρειάζονται άλλες μορφές πάλης.

Γιατί όταν η βία δεν είναι πλειοψηφική επιλογή, τότε καταλήγει να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα: να ισχυροποιεί την εξουσία και να της δίνει άλλοθι για περισσότερη καταστολή, για τρομονόμους και σκευωρίες.

Όπως επίσης αναρωτηθήκατε ποιος είναι ο εχθρός; Ο δημοσιογράφος μπορεί να είναι κακός, διαπλεκόμενος, τοξικός, αντιδραστικός, αλλά δεν είναι «ο εχθρός». Τα ΜΜΕ έχουν εξουσία αλλά δεν κυβερνούν. Ούτε ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.

Αντίπαλος είναι οι κυβερνήσεις που βλέπουν τους φτωχούς σαν στατιστικές. Είναι οι πολιτικές που φέρνουν τη λιτότητα. Είναι τα μνημόνια.

Ούτε ξεσηκώνεται ο λαός όταν βλέπει βόμβες. Ούτε γίνεται πιο σοφός. Ούτε μαθαίνει να αγωνίζεται. Ούτε συνειδητοποιεί γιατί δεν πρέπει να ψηφίζει κόμματα που εφαρμόζουν μνημόνια.

Το πολύ πολύ να φοβηθεί, εάν σκεφτεί τι θα είχε γίνει δεν είχε γίνει σωστά η εκκένωση και ο αποκλεισμός του χώρου.

Οι δημοκρατίες δεν έχουν ανάγκη από βόμβες. Ούτε από μάρτυρες έχουν ανάγκη. Όταν στις δημοκρατίες μπαίνουν βόμβες ή όταν υπάρχουν μάρτυρες τότε κάτι δεν πάει καλά με αυτές.

Γι’ αυτό το λόγο δεν έχουν και ανάγκη από σωτήρες οι δημοκρατίες.

Έχουν ανάγκη από ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες, αγώνες, συλλογικές διαδικασίες.

Γιατί εκεί κρύβεται δύναμη πολύ μεγαλύτερη και από τις βόμβες και από τα όπλα.

Σκεφτείτε το παιδιά.

Στη ζωή είναι καλό να καταλαβαίνει κάποιος πότε ένας δρόμος αποδεικνύεται αδιέξοδος.